Í ehf. höfðaði mál til ógildingar á ákvörðun P frá 23. nóvember 2021 um að vinnsla persónuupplýsinga Í ehf. og L í aðdraganda rannsóknar sem samþykkt var af vísindasiðanefnd 7. apríl 2020 hefði ekki samrýmst lögum nr. 90/2018 um persónuvernd og vinnslu persónuupplýsinga og persónuverndarreglugerðinni. Hæstiréttur taldi að þrátt fyrir víðtækt eftirlitshlutverk og valdheimildir P, gæti frumkvæðiseftirlit stofnunarinnar ekki náð til þess að P endurmæti í reynd hvað teldist vísindarannsókn á heilbrigðissviði, hvort slík rannsókn teldist hafin eða eftir atvikum hvort gagna hefði verið aflað í þágu slíkrar rannsóknar. Það mat færi vísindasiðanefnd með samkvæmt lögum nr. 44/2014. Þá var það einnig niðurstaða Hæstaréttar að P hefði brotið gegn rannsóknarskyldu sinni við meðferð málsins og byggt niðurstöðu sína á misræmi gagna, með þeim afleiðingum að Í ehf. og L báru halla af. Var fallist á kröfu Í ehf. um að ógilda ákvörðun P 23. nóvember 2021.

X var ákærður fyrir peningaþvætti með því að hafa tekið við á tilteknu tímabili samtals 21.125 evrum í reiðufé frá óþekktum aðila eða aðilum. Landsréttur taldi að ekki væri unnt að draga neinar ályktanir af ákæru um hvaða frumbrot lægi peningaþvættisbrotinu til grundvallar og vísaði málinu frá héraði þar sem ákæran uppfyllti ekki skilyrði c-liðar 1. mgr. 152. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. Hæstiréttur vísaði hins vegar til þess að í ákæru vegna brots gegn 264. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 væri ekki nauðsynlegt að tilgreina frumbrot og heldur ekki um hvaða tegund brots eða brota um væri að ræða. Væri það hlutverk ákæruvalds undir rekstri sakamáls að færa sönnur á að tiltekinn ávinningur stafaði af refsiverðu broti og nægði þar að sýna fram á með óyggjandi hætti að útilokað væri að ávinningur væri kominn til með lögmætum hætti svo og að öðrum skilyrðum fyrir refsiábyrgð væri fullnægt. Taldi Hæstiréttur að ekki væru þeir ágallar á ákæru í málinu að X gæti ekki af henni ráðið hvaða refsiverðu háttsemi hann væri sakaður um. Þá væri dómurum fært af ákærunni einni að gera sér grein fyrir hvað X væri sakaður um og hvernig telja mætti þá háttsemi refsiverða. Með ákærunni hefði því verið lagður fullnægjandi grundvöllur að málinu svo taka mætti það til efnislegrar meðferðar. Var hinn kærði dómur því felldur úr gildi og málinu vísað aftur til Landsréttar.

Einkahlutafélagið IKH höfðaði mál á hendur RK, húsfélagi verslunarmiðstöðvar, til endurgreiðslu þess hluta húsgjalda sem það hafði innt af hendi á tilteknu tímabili sem þátt í kostnaði húsfélagsins vegna auglýsinga- og kynningarstarfsemi. Hæstiréttur féllst ekki á með IKH að með ákvæði í samþykktum húsfélagsins um að þessi kostnaður teldist sameiginlegur hefði það farið út fyrir heimildir sínar samkvæmt lögum nr. 26/1994 um fjöleignarhús. Að sama skapi var ekki litið svo á að jafnræðis og meðalhófs hefði ekki verið gætt gagnvart IKH við ákvörðun húsgjalda að þessu leyti þannig að í bága færi við réttindi einkahlutafélagsins samkvæmt 2. mgr. 74. gr. stjórnarskrárinnar. Að fenginni þeirri niðurstöðu kom til skoðunar hvort þinglýsing samþykkta húsfélagsins hefði verið skilyrði fyrir því að IKH yrði bundið af fyrrnefndu ákvæði þeirra. Ekki var fallist á að tilvísanir í þinglýstum eignaskiptayfirlýsingum hefðu með einhverjum hætti fullnægt kröfum laga til þinglýsingar samþykkta húsfélags. Á hinn bóginn taldi Hæstiréttur sannað að fyrirsvarsmaður IKH hefði þegar við kaup á eignarhluta félagsins vitað eða mátt vita að samþykktir húsfélagsins mæltu efnislega fyrir um að kostnaður af auglýsinga- og kynningarstarfsemi væri borinn uppi af eigendum sameiginlega og skipt samkvæmt ákveðnum hlutfallstölum. Gæti IKH því ekki borið fyrir sig að ákvæði samþykktanna á þessa leið hefðu ekki gildi gagnvart því. Var húsfélagið því sýknað af kröfum IKH um endurgreiðslu.

Staðfestur var úrskurður Landsréttar þar sem hafnað var kröfu X um að Jóni Höskuldssyni Landsréttardómara yrði gert að víkja sæti í málinu.

E og Ó höfðuðu mál gegn Í hf. og kröfðust ógildingar á skilmála um breytilega vexti óverðtryggðs húsnæðisláns í veðskuldabréfi sem þau gáfu út 21. janúar 2021. Samkvæmt honum skyldu breytingar á vöxtum „meðal annars taka mið af breytingum á fjármögnunarkostnaði (lánskjörum) bankans, rekstrarkostnaði, opinberum álögum og/eða öðrum ófyrirséðum kostnaði, stýrivöxtum Seðlabanka Íslands, breytingum á vísitölu neysluverðs o.s.frv.“ E og Ó töldu að skilmálinn uppfyllti ekki kröfur um gagnsæi í 1. mgr. 34. gr. laga nr. 118/2016 um fasteignalán til neytenda og væri ósanngjarn í skilningi 36. gr. c laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga, eins og skýra bæri þessi lög í ljósi Evróputilskipana um neytendavernd á sviði lánasamninga. Undir rekstri málsins í héraði var leitað ráðgefandi álits EFTA-dómstólsins um skýringu ákvæða umræddra tilskipana. Hæstiréttur tók fram að lög nr. 118/2016 hefðu verið sett til að innleiða í íslensk lög tilskipun 2014/17/ESB um lánasamninga fyrir neytendur í tengslum við íbúðarhúsnæði. Yrði 34. gr. laganna því skýrð með hliðsjón af 24. gr. hennar þótt gerðin hafi ekki verið tekin upp í EES-samninginn fyrr en 1. nóvember 2021. Einnig yrði sá hluti 34. gr. sem byggðist á tilskipun 2008/48/EB um lánasamninga fyrir neytendur skýrður í ljósi hennar. Hæstiréttur taldi að tilvísun skilmálans til stýrivaxta Seðlabankans stæðist áskilnað 34. gr. laga nr. 118/2016 um gagnsæi. Þótt vísitala neysluverðs væri opinber vísitala væri vægi hennar í skilmálanum óvissu háð og fullnægði því ekki kröfum 34. gr. Jafnframt taldi Hæstiréttur að aðrir þættir skilmálans uppfylltu ekki skilyrði 34. gr. enda vísuðu þeir til þátta sem neytandi gæti ekki sannreynt og veittu Í hf. opna og ófyrirsjáanlega heimild til vaxtabreytinga. Skilmálinn raskaði því til muna jafnvægi milli réttinda og skyldna aðila samningsins E og Ó í óhag og teldist ósanngjarn í skilningi 3. mgr. 36. gr. c laga nr. 7/1936, sbr. 1. mgr. 3. gr. tilskipunar 93/13/EBE um ósanngjarna skilmála í neytendasamningum. Til að koma á jafnvægi milli samningsaðila ógilti Hæstiréttur aðra þætti skilmálans en tilvísun til stýrivaxta Seðlabankans. Í hf. var sýknaður af fjárkröfu E og Ó með vísan til þess að vextir á láni þeirra hækkuðu minna en stýrivextir Seðlabankans á því tímabili sem ágreiningur málsins tók til.

F var ákærður fyrir nauðgun samkvæmt 1. og 2. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa með ólögmætri nauðung og með því að neyta aflsmunar haft önnur kynferðismök en samræði við A án samþykkis með því að hafa stungið getnaðarlim sínum í munn hennar þar sem hún sat á salerni og gat ekki spornað við verknaðinum sökum ölvunar. Héraðsdómur hafði sýknað F af sakargiftum en með hinum áfrýjaða dómi var hann sakfelldur fyrir þá háttsemi sem honum var gefin að sök í ákæru og refsing hans ákveðin fangelsi í tvö ár og sex mánuði. Hæstiréttur taldi enga þá ágalla hafa verið á rannsókn lögreglu að ákæranda hafi ekki með réttu verið fært að ákveða hvort sækja skyldi F til sakar og byggja á henni fyrir dómi, sbr. 1. mgr. 53. gr. laga nr. 88/2008. Í dómi Hæstaréttar kom fram að nægilega yrði ráðið af dómi Landsréttar að niðurstaða um sakfellingu hefði verið byggð á heildstæðu mati á sönnunargögnum og við það mat farið að meginreglum 108. og 109. gr. laga nr. 88/2008. Væri ekkert komið fram um að ágallar hefðu verið á aðferð Landsréttar við mat á sönnun. Þá lægju ekki fyrir aðrir annmarkar á meðferð málsins í Landsrétti eða samningu dómsins sem leitt gætu til ómerkingar hans. Væri niðurstaða Landsréttar um sakfellingu F reist á heildstæðu mati á sönnunargögnum, meðal annars sönnunargildi munnlegs framburðar fyrir dómi sem ekki yrði endurskoðað fyrir Hæstarétti. Var niðurstaða Landsréttar staðfest um þá háttsemi sem F var þar sakfelldur fyrir, heimfærslu hennar til refsiákvæða og refsingu F. Um einkaréttarkröfu brotaþola sem dæmd hafði verið efnislega í Landsrétti tók Hæstiréttur fram að samkvæmt 2. málslið 3. mgr. 196. gr. laga nr. 88/2008 hefði krafa brotaþola fyrir Landsrétti á grundvelli 5. mgr. 193. gr. laganna ekki getað tekið til annars en ómerkingar og heimvísunar ákvæðis héraðsdóms um frávísun einkaréttarkröfunnar. Einkaréttarkrafan hefði því verið dæmd efnislega í Landsrétti í andstöðu við lagafyrirmæli og því óhjákvæmilegt að ómerkja dóminn að því leyti. Með hliðsjón af sjónarmiðum að baki 2. mgr. 208. gr. og 4. mgr. 225. gr. laga nr. 88/2008 var jafnframt ómerkt ákvæði héraðsdóms um frávísun kröfunnar og henni vikið til meðferðar í héraðsdómi í sérstöku einkamáli í samræmi við 175. gr. laga nr. 88/2008.