Staðfestur var úrskurður Landsréttar um niðurfellingu máls á hendur einum af ákærðu.

V, S og L höfðuðu mál fyrir hönd félagsmanna sinna og kröfðust þess að viðurkennt yrði að ákvörðun Í um að segja upp samningum um yfirvinnu á föstum forsendum við starfsmenn á stoðeiningum Landspítala hefði falið í sér hópuppsagnir í skilningi laga nr. 63/2000 um hópuppsagnir. Undir rekstri málsins fyrir Landsrétti var leitað ráðgefandi álits EFTA-dómstólsins um hvernig bæri að túlka tilskipun ráðsins 98/59/EB um samræmingu laga aðildarríkjanna um hópuppsagnir, sem var innleidd í íslenskan rétt með lögum nr. 63/2000. Í áliti EFTA-dómstólsins kom meðal annars fram að það væri uppsögn í skilningi a-liðar 1. mgr. 1. gr. tilskipunarinnar þegar vinnuveitandi, einhliða og starfsmanni í óhag, gerði verulegar breytingar á meginþætti ráðningarsamnings af ástæðum sem tengdust ekki hlutaðeigandi launþegum. Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að lög nr. 63/2000 veittu opinberum starfsmönnum einnig réttarvernd fyrir hópuppsögnum. Þær breytingar sem urðu á starfskjörum umræddra starfsmanna hefðu hins vegar ekki falið í sér verulegar breytingar á meginþætti ráðningarsamnings þeirra og því ekki um hópuppsagnir að ræða. Samkvæmt framangreindu var kröfum V, S og L hafnað.

Staðfestur var úrskurður Landsréttar þar sem hafnað var kröfu H og S um að þrotabúi H yrði gert að setja tryggingu fyrir greiðslu málskotnaðar.

Kærður var úrskurður Landsréttar þar sem málinu var vísað frá Landsrétti á þeim grundvelli að M o.fl. hefðu ekki lengur lögvarða hagsmuni af því að fá úrlausn um ákvörðun sýslumanns um að vísa frá þinglýsingu eignayfirlýsingu V um landspildu í landi Ó. Sýslumaður hefði tekið nýja ákvörðun um að þinglýsa eignayfirlýsingunni í samræmi við úrskurð héraðsdóms. Hæstiréttur staðfesti hinn kærða úrskurð með vísan til forsendna.

Þrotabú S hf. höfðaði mál til heimtu skaðabóta úr hendi R og B ehf. á þeim grundvelli að þegar hlutafé í T hf. var hækkað tíu sinnum frá maí 2013 til febrúar 2015, samtals um 1.795.857.801 krónu, hefðu R og annar endurskoðandi sem B ehf. bæri ábyrgð á samkvæmt reglunni um vinnuveitendaábyrgð sýnt af sér saknæma vanrækslu. Tilkynningum um hlutafjárhækkun til fyrirtækjaskrár fylgdu í níu skipti staðfestingar R og í eitt skipti annars endurskoðanda B ehf. um að greiðslur hefðu borist fyrir hækkanirnar. Hæstiréttur vísaði til þess að greiðslur fyrir hlutaféð hefðu borist inn á reikninga T hf. í gegnum krónuútboð Seðlabanka Íslands að frátalinni hlutafjárhækkun 12. júní 2014 sem ekki hefði verið skýrð að fullu. Hæstiréttur féllst á niðurstöðu hins áfrýjaða dóms sem skipaður var sérfróðum meðdómanda að greiðslur að fjárhæð 1.747.674.708 krónur hefðu borist inn á bankareikninga T hf. og að R hefði á þessum tíma ekki haft nægt tilefni til að kanna nánar ráðstöfun fjármuna út úr félaginu. Voru R og B ehf. því sýknaðir af aðalkröfu þrotabús S hf. Þá var jafnframt staðfest niðurstaða Landsréttar um sýknu R og B ehf. af varakröfu þrotabús S hf. Um þrautavarakröfu á hendur R og B ehf. vísaði Hæstiréttur til þess að af dómaframkvæmd yrði ráðið að þegar fyrir lægi að sérfræðingur hefði orðið uppvís að saknæmri háttsemi við framkvæmd sérfræðistarfa yrði slakað á kröfum um sönnun fyrir því að hún hefði orsakað tjón og sönnunarbyrði jafnvel snúið um það atriði. Þetta ætti sérstaklega við þegar tjónþola væri erfitt um vik að sanna orsakasamband milli saknæmrar háttsemi og tjóns sem hann hefði orðið fyrir. Teldist þrotabú S hf. hafa leitt að því nægar líkur að fyrrnefnd tilkynning frá 12. júní 2014 hefði verið einn þeirra þátta sem lánadrottnar T hf. lögðu traust sitt á við töku ákvarðana í lögskiptum við félagið þannig að B ehf. yrði látinn bera hallann af því að hafa ekki sýnt fram á að tilkynningin hefði ekki leitt til tjóns fyrir þrotabú S hf. Með vísan til 2. mgr. 26. gr. laga nr. 91/1991 og þess að ekki hafði verið tekin afstaða til lýstra krafna í þrotabú T hf. var B ehf. sýknað að svo stöddu af þrautavarakröfu þrotabús S hf. og R sýknaður.

Í hf. höfðaði mál á hendur R og B ehf. og krafðist viðurkenningar á skaðabótaskyldu á tjóni vegna ákvörðunar hans um halda áfram vinnu við byggingu kísilmálmverksmiðju fyrir S hf. á árinu 2016. Í hf. gerði verksamning við S hf. um byggingu verksmiðjunnar árið 2014 . Í hf. kvað ákvörðun sína um að halda verkinu áfram hefði byggst á upplýsingum í ársreikningi S hf. vegna ársins 2014 sem stefndi R hefði endurskoðað og áritað án fyrirvara. Opinberar upplýsingar um fjárhagsstöðu S hf. sem birtust í ársreikningi félagsins það ár hefðu gefið allt aðra og betri mynd af stöðu þess en raunin hafi verið. Í hf. byggði á því að eigið fé S hf. hefði verið ofmetið í ársreikningnum þar sem ekkert raunverulegt endurgjald hefði komið fyrir tvær hlutafjárhækkanir í S9 ehf. sem síðar rann saman við S hf. Í dómi Hæstaréttar kom fram að þegar málavextir væru virtir í heild yrði ekki fallist á að sýnt hefði verið nægilega fram á að R hefði þegar hann sendi tilkynningar um hlutafjárhækkun til fyrirtækjaskrár 23. september 2014 haft þá yfirsýn yfir fjármagnshreyfingar milli félaga sem MG stýrði og inntaki þeirra til að geta áttað sig á eðli þeirra eða haft réttmætt tilefni til að afla frekari gagna eða upplýsinga um þær. Taldi dómurinn ekki næg efni til að hnekkja mati hins áfrýjaða dóms, sem skipaður var sérfróðum meðdómsmanni, um að Í hf. hefði ekki tekist að sýna fram á að stefndi R hefði hafi sýnt af sér saknæma háttsemi þegar hann staðfesti greiðslu umræddra hlutafjárhækkana. Þá taldi dómurinn ekki næg efni til þess að virða það R til sakar að hann hefði ekki endurskoðað samrunareikning S hf. eða vakið athygli stjórnar félagsins á að endurskoða þyrfti samrunareikning félaganna. Að lokum taldi dómurinn ekkert fram komið sem leitt hefði í ljós að R hefði á þeim tíma er hann vann ársreikning S hf. vegna ársins 2014 átt að vera það ljóst að reikningar félaganna P B.V. eða hlutafjárframlag U B.V. hefði verið greitt með þeim hætti að það skildi ekki eftir nein raunveruleg verðmæti í félaginu. Voru R og B ehf. því sýknaðir af kröfu Í hf.