Með úrskurði yfirskattanefndar í júní 2021 var staðfestur úrskurður ríkisskattstjóra frá júní 2020 um að fella útibú X af virðisaukaskattsskrá frá og með 31. desember 2019. Þá felldi yfirskattanefnd úr gildi ákvarðanir ríkisskattstjóra um uppgjörstímabil ársins 2019 og lagði fyrir embættið að ákvarða virðisaukaskatt að nýju. X höfðaði mál gegn Í og krafðist þess að fyrrgreindir úrskurðir yrðu felldir úr gildi. Fyrir lá að í aðdraganda þess að samþykkt var að skrá útibú X á virðisaukaskattsskrá hafði félagið verið í samskiptum við embætti ríkisskattstjóra og veitt upplýsingar um fyrirhugaða starfsemi. Hæstiréttur taldi útibúið aldrei hafa uppfyllt skilyrði skráningar á grunnskrá virðisaukaskatts samkvæmt lögum nr. 50/1988 um virðisaukaskatt. Hæstiréttur leit til þess að einungis þeir skyldu vera á skrá sem uppfylltu efnisleg skilyrði þess svo hún þjónaði þeim lögmælta tilgangi sínum að taka einungis til starfsemi þeirra aðila sem lytu virðisaukaskattsskyldu samkvæmt 1. gr. laganna, sbr. 3, gr. þeirra. Ákvæði 8. mgr. 5. gr. laga nr. 50/1988 yrði ekki skýrt svo að aðili sem aldrei hefði uppfyllt skilyrði þess að vera á skránni nyti með einhverjum hætti betri stöðu í þessu tilliti en sá sem ekki gerði það lengur. Slík skýring væri ótæk að virtum meginreglum skattaréttar og lögskýringarsjónarmiðum um jafnræði skattaðila. Enn fremur taldi rétturinn að 25. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 hefði ekki þýðingu við úrlausn málsins. Að framangreindu virtu var Í sýknað af kröfum X.

S var ákærð fyrir brot gegn 2. mgr. 48. gr. og 1. mgr. 58. gr. umferðarlaga nr. 77/2019 með því að hafa ekið bifreið svipt ökurétti og óhæf til að stjórna henni örugglega vegna áhrifa slævandi lyfja. S játaði brot sín. Með dómi Landsréttar var staðfest niðurstaða héraðsdóms þar sem S var gert að greiða 180.000 krónur í sekt en kröfu um sviptingu ökuréttar hafnað. Ákæruvaldið byggði á því að refsing S hefði verið ákveðin of væg á lægri dómstigum og kröfu um sviptingu ökuréttar ranglega hafnað. Með dómi Hæstaréttar var staðfest niðurstaða Landsréttar um sakfellingu ákæru. Varðandi ákvörðun sektar leit Hæstiréttur til sjónarmiða að baki 97. gr. umferðarlaga, reglugerðar nr. 1240/2019 um sektir og önnur viðurlög vegna brota gegn umferðarlögum og reglum settum samkvæmt þeim og viðauka I við hana um að staðla sektir við umferðarlagabrotum svo og sjónarmiða að baki fyrirmælum 98. gr. umferðarlaga um fullkomna samlagningu sekta. Var sekt hennar fyrir bæði brotin ákveðin 220.000 krónur. Varðandi niðurstöðu um hvort svipta skyldi S ökurétti leit Hæstiréttur til þess að með játningu hennar og afdráttarlausri matsgerð Rannsóknarstofu í lyfja- og eiturefnafræði hefði verið sannað að hún hefði verið óhæf til að stjórna ökutæki örugglega vegna áhrifa slævandi lyfja. Brot hennar hafi því verið þess eðlis, óháð öðru framferði hennar við aksturinn, að varhugavert hafi verið að hún stjórnaði vélknúnu ökutæki. Samkvæmt 1. mgr. 99. gr. umferðarlaga og með hliðsjón af dómafordæmum og sjónarmiðum um jafnræði og samræmi í viðurlögum við umferðarlagabrotum var S svipt ökurétti í sex mánuði.

Kærður var úrskurður Landsréttar þar sem lagt var fyrir héraðsdómara að dómkveðja matsmann til að svara spurningum samkvæmt matsbeiðni Þ í máli sem hann hafði höfðað gegn S til greiðslu miskabóta. Af framsetningu matsbeiðni og skýringum Þ varð málatilbúnaður hans ekki skilinn á aðra leið en að tilgangur beiðninnar væri í reynd sá að ákveðin gögn, í vörslum H sem ekki var aðili að málinu, kæmust að í málinu og þá með þeim hætti að dómari gæti tekið afstöðu til þess hvort þau hefðu að geyma persónuupplýsingar eða viðkvæmar persónuupplýsingar í skilningi laga. Litið var til þess að Þ hefði ekki nýtt sér úrræði til að beina kröfu að H um afhendingu gagnanna. Einnig var vísað til þess að matsgerðin myndi ekki jafngilda því að téð gögn sem matsmaður hefði skoðað og rannsakað yrðu sjálfkrafa meðal málsgagna. Við þessar aðstæður var talið að umbeðin matsgerð Þ væri bersýnilega tilgangslaus til sönnunar á þeim atvikum sem hann byggði málatilbúnað sinn á. Var hinn kærði úrskurður felldur úr gildi og beiðni um dómkvaðningu matsmanns hafnað.

X var ákærður fyrir nauðgun samkvæmt 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa sest klofvega ofan á brotaþola, haldið henni niðri og nuddað getnaðarlim sínum við andlit hennar þar til hann fékk sáðlát yfir það. Héraðsdómur taldi að heimfæra ætti brot X undir 209. gr. laga nr. 19/1940. Landsréttur taldi hins vegar brot X falla undir „önnur kynferðismök“ í 1. mgr. 194. gr. laga nr. 19/1940. Hæstiréttur tók fram að dómaframkvæmd hefði ekki verið fyllilega einhlít um heimfærslu háttsemi af þessu tagi. Rétturinn taldi að líta yrði til atvika í heild og aðstæðna hverju sinni. Horfa yrði til þess að X hefði verið klofvega yfir brotaþola og varnað henni undankomu samtímis því að fróa sér nærri andliti hennar þangað til hann hafði sáðlát yfir það. Háttsemin fæli í sér misnotkun á líkama brotaþola og væri til þess fallin að veita honum kynferðislega útrás. Var því talið að um hafi verið að ræða önnur kynferðismök í skilningi 1. mgr. 194. gr. laga nr. 19/1940. X var dæmdur í tveggja ára fangelsi og til þess að greiða brotaþola 2.000.000 króna í miskabætur.

Í byrjun árs 2021 innleiddi R stafrænu kennslulausnina Seesaw í sex grunnskólum borgarinnar. P hóf frumkvæðisathugun á notkun hennar 15. apríl 2021. Með ákvörðun P 16. desember 2021 var R gert að loka reikningum skólabarna í lausninni og sjá til þess að öllum persónuupplýsingum yrði eytt úr henni þar sem notkunin hefði verið ólögmæt. Þá ákvað P 3. maí 2022 að leggja 5.000.000 króna sekt á R vegna málsins sem skyldi greiðast til Í. R höfðaði mál til ógildingar ákvarðana P og endurgreiðslu sektarinnar. Hæstiréttur taldi ekki efni til að ógilda ákvörðun P 16. desember 2021 í heild þrátt fyrir að R hefði ekki verið veittur formlegur andmælaréttur með vísan til 13. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 sem hefði þó talist til vandaðra stjórnsýsluhátta. Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að P hefði ekki lagt viðhlítandi grunn að efnislegri niðurstöðu sinni hvað varðaði tegund persónuupplýsinga auk þess sem efnislegir annmarkar voru á mati P á heimild R til vinnslu persónuupplýsinga. Að virtum þeim atvikum sem lágu fyrir og stöðu málsins við ákvörðunina 16. desember 2021 var það mat réttarins að sá þáttur hennar sem laut að lokun reikninga skólabarna og eyðingu persónuupplýsinga hefði verið úr hófi og var ákvörðunin 16. desember 2021 því felld úr gildi að hluta. Hæstiréttur taldi enn fremur að ekki hefði verið efni til að gera R sekt með ákvörðuninni 3. maí 2022 vegna efnislegra annmarka og ágalla á stjórnsýslulegri meðferð hennar og var Í gert að endurgreiða R stjórnvaldssektina.

Kærður var úrskurður Landsréttar þar sem héraðsdómur var ómerktur vegna þess að héraðsdómara hefði borið að kveðja til sérfróðan meðdómsmann við meðferð málsins samkvæmt 2. mgr. 2. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að sérkunnátta hefði ekki verið nauðsynleg þegar skorið var úr um hvort A hefði vanrækt upplýsingaskyldu sína eða hvaða áhrif það hefði í lögskiptum aðila. Hinn kærði úrskurður var því felldur úr gildi og lagt fyrir Landsrétt að taka málið til meðferðar.