Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að dómur Landsréttar hefði ekki fullnægt þeim kröfum sem gera yrði til rökstuðnings í dómi fyrir niðurstöðu um sönnunar- og lagaatriði samkvæmt f-lið 1. mgr. 114. gr. laga nr. 91/1991, sbr. 3. og 4. mgr. 164. gr. sömu laga. Þá taldi rétturinn að meðferð málsins hefði farið úr skorðum fyrir héraðsdómi með því að í niðurstöðu dómsins hefði verið farið út fyrir þann grundvöll sem aðilar höfðu markað málinu og hún reist á málsástæðu sem aðilar hefðu ekki byggt á. Yrði að ætla að það hefði meðal annars verið vegna skorts á sérfræðilegri þekkingu á umhverfi fjarskipta í skilningi laga nr. 38/2011 og samspili þeirra við reglur um fjölmiðlaveitur. Hefði héraðsdómara því borið að kveða til sérfróðan mann til dómstarfa samkvæmt 2. mgr. 2. gr. laga nr. 91/1991 en þeim galla á meðferð málsins í héraði hafi ekki verið unnt að bæta úr fyrir Landsrétti. Dómur Landsréttar sem og dómur héraðsdóms voru því ómerktir og málinu vísað heim í hérað til löglegrar meðferðar.

Árið 1938 hafði MEH þáverandi eigandi jarðarinnar V arfleitt SKLH að öllum eigum sínum, þar á meðal V, en með erfðaskránni voru margvíslegar kvaðir lagðar á arfinn varðandi ráðstöfun og nýtingu V. Dánarbú SKLH var tekið til opinberra skipta 1967 og er þeim ólokið. Erfingjar í dánarbúi SKLH höfðuðu á árinu 2014 mál á hendur K og kröfðust greiðslu bóta vegna eignarnáms K á jörðinni V í fjögur skipti á árunum 1992, 1998, 2000 og 2007. Deilt var um hvort dánarbúið ætti sem handhafi beins eignarréttar að V rétt til bótanna en þær höfðu verið greiddar ábúendum jarðarinnar. Í dómi Hæstaréttar var vísað til þess að rétturinn hefði í fyrri dómum slegið því föstu að beinn eignarréttur að V hefði í kjölfar andláts MEH færst til SKLH á grundvelli erfðaskrárinnar frá 1938 og væri nú á hendi dánarbús hans og að réttindi ábúenda V bæri að skilgreina sem óbein eignarréttindi. Þá hefði rétturinn og í fyrri dómi tekið fram að þar sem MEH hefði ekki látið eftir sig skylduerfingja yrði ekki séð að nokkuð annað hafi staðið því í vegi að hann ráðstafaði eignum sínum til SKLH með þeim hætti sem hann gerði. Hæstiréttur staðfesti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms að kröfur sem dánarbúið kynni að hafa átt á hendur K vegna eignarnáms árin 1992, 1998 og 2000 væru fyrndar en að ófyrnd væri krafa vegna eignarnámsins 2007 og að áfrýjendur hefðu ekki sýnt af sér tómlæti við að halda fram rétti til hugsanlegra bóta vegna þess. Þá var og staðfest sú niðurstaða að K gæti ekki borið fyrir sig að ábúandi V hefði öðlast beinan eignarrétt að V fyrir hefð og að K hefði við eignarnámið 2007 mátt vita um hugsanlegan rétt dánarbúsins til bóta og gæti því ekki byggt kröfu sína um sýknu á 33. gr. þinglýsingalaga nr. 39/1978. Hvað varðaði þá málsástæðu K að sýkna bæri hann af kröfu dánarbúsins þar sem það hefði ekki orðið fyrir neinu fjártjóni við eignarnámið 2007 tók Hæstiréttur fram að niðurstaða þess réðist af efnislegu inntaki beinna og óbeinna eignarréttinda yfir V eins og þau hefðu verið mörkuð með erfðaskránni frá 1938 og grundvallarreglum íslenskrar réttarskipunar um form og inntak eignarréttinda eins og þær hefðu þróast í tímans rás. Með erfðaskránni frá 1938 hefði handhafi beins eignarréttar að V í reynd verið sviptur öllum þeim heimildum sem almennt felist í eignarrétti, svo sem umráða-, hagnýtingar-, ráðstöfunar-, skuldsetningar-, arfleiðslu- og verndarrétti eiganda. Þá væri og til þess að líta að þó svo að réttur handhafa óbeinna eignarréttinda að V félli niður eða þrengdist leiddi það ekki til þess að réttur handhafa beina eignarréttarins rýmkaðist að sama skapi. Því yrði að leggja til grundvallar að beinn eignarréttur yfir V sem SKLH hefði hlotið með erfðaskránni frá 1938 hefði verið formlegs eðlis, án fjárgildis og því verðlaus í höndum rétthafans frá upphafi. Rétturinn sem nú væri á höndum dánarbúsins yrði því ekki metinn til fjár á peningalegan mælikvarða og hefðu áfrýjendur því ekki orðið fyrir fjártjóni við eignarnámið 2007. Var K því sýknaður af kröfum áfrýjenda.

Í málinu krafðist Í hf. viðurkenningar á rétti sínum til skaðabóta úr hendi H ohf. og S ehf. á þeim grundvelli að þeir síðarnefndu hefðu ekki gætt að því við framsal á byggingarreitum á lóðinni að Austurbakka 2 í Reykjavík í apríl og ágúst 2013 að kaupendur þeirra skuldbyndu sig beint gagnvart Í hf. til að virða rétt hans til verktöku samkvæmt rammasamningi 9. mars 2006. Hafi þetta leitt til þess að réttur Í hf. til verktöku var ekki virtur við byggingu bílastæðakjallarans. Dómurinn vísaði til þess að samkvæmt dómi Hæstaréttar 30. október 2019 í máli nr. 18/2019 fælust í rétti Í hf. til verktöku, samkvæmt rammasamningnum, kröfuréttindi í gagnkvæmu skuldarsambandi. Þá var talið að S ehf. hefði í því dómsmáli sem lauk með fyrrgreindum dómi Hæstaréttar viðurkennt að hafa tekist á herðar skuldbindingu gagnvart Í hf. til að virða rétt hans til verktökunnar og að sú viðurkenning byndi hann einnig í þessu máli, sbr. 45. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Hæstiréttur taldi að um fyrningu kröfunnar færi eftir lögum nr. 150/2007 en ekki eldri lögum um sama efni. Þegar málið var höfðað hefði fjögurra ára fyrningarfrestur verið liðinn. Hins vegar var talið að fyrningu hefði verið slitið þegar Í hf. stefndi H ohf. og S ehf. til réttargæslu í áðurnefndu máli nr. 18/2019. Krafa Í hf. á hendur H ohf. og S ehf. var því ófyrnd þegar málið var höfðað. Var hinn áfrýjaði dómur um viðurkenningu á skaðabótaskyldu H ohf. og S ehf. því staðfestur.

B og S voru ákærðir fyrir hlutdeild í manndrápi af gáleysi samkvæmt 215. gr., sbr. 22. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, auk brota gegn ákvæðum laga nr. 46/1980 um aðbúnað, hollustuhætti og öryggi á vinnustöðum og reglugerðum nr. 367/2006 um notkun tækja og nr. 920/2006 um skipulag og framkvæmd vinnuverndarstarfs á vinnustöðum, annars vegar sem framkvæmdastjóri og hins vegar sem verksmiðjustjóri með því að hafa samþykkt að C, undirmaður þeirra hjá […] ehf., gerði óvirkan öryggisbúnað á frauðpressuvél, sem leiddi til þess að annar starfsmaður beið bana í vinnu við vélina. Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að ekkert væri komið fram í málinu sem hnekkti mati Landsréttar um að B hefði sem framkvæmdastjóri borið ábyrgð atvinnurekanda í skilningi laga nr. 46/1980 á því að vinnuverndarákvæðum væri fylgt. Ákærði S bar því meðal annars við að hann hefði verið í orlofi þegar hann var upplýstur um að öryggisbúnaðurinn hefði verið aftengur og gæti því ekki borið refsiábyrgð í málinu. Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að þegar borin væru saman ákvæði laga nr. 30/1987 um orlof og laga nr. 46/1980 yrði talið að verkstjóri í orlofi losnaði ekki undan refsiábyrgð á vanrækslu sinni á skyldum samkvæmt lögum nr. 46/1980 sem tilkomin var áður en hann fór í orlof. Hefði S brugðist þeirri athafnaskyldu sem á honum hvíldi til að gera það sem honum var með góðu móti unnt að gera til að afstýra þeirri yfirvofandi slysahættu sem hafði skapast. Var niðurstaða Landsréttar um sakfellingu B og S fyrir brot gegn ákvæðum laga nr. 46/1980 og reglugerða nr. 367/2006 og 920/2006 staðfest. Hæstiréttur staðfesti jafnframt niðurstöðu Landsréttar um að sakfella B og S fyrir manndráp af gáleysi. Í dómi Hæstaréttar var vísað til þess að ákærðu hafi borið að bregðast við þeim upplýsingum sem þeir fengu frá C um að öryggisrofi á hættulegri vél hefði verið aftengdur með því að banna notkun vélarinnar eða sjá til þess að starfsmenn yrðu upplýstir um aftengingu öryggisbúnaðarins. Yrði þetta athafnaleysi þeirra lagt að jöfnu við að þeir hafi með gáleysislegu liðsinni í verki eða á annan hátt átt þátt í því manndrápi af gáleysi sem dómfelldi C var sakfelldur fyrir með dómi héraðsdóms. Hæstiréttur þyngdi refsingu beggja ákærðu. Refsing B var ákveðin fangelsi í þrjá mánuði og refsing S fangelsi í tvo mánuði en fullnustu refsinganna frestað skilorðsbundið í tvö ár. Litið var til þess að rannsókn málsins og útgáfa ákæru hefði dregist úr hófi án þess að B og S yrði kennt um.

Með lögum nr. 46/2019 var fest í lög aflamarksstjórn við veiðar á makríl og því skyni gerðar breytingar á lögum nr. 151/1996 um fiskveiðar utan lögsögu Íslands og lögum nr. 116/2006 um stjórn fiskveiða. FM höfðaði mál á hendur Í og krafðist viðurkenningar á að óheimilt hafi verið með lögum nr. 46/2019 að takmarka veiðiheimildir félagsmanna hans til veiða á makríl með því að úthluta aflaheimildum á grundvelli tíu bestu aflareynsluára þeirra á árunum 2008 til 2018 að báðum árum meðtöldum. Til vara krafðist FM þess að viðurkennt yrði að óheimilt hafi verið með lögum nr. 46/2019 að takmarka heimildir félagsmanna hans til ráðstöfunar á aflaheimildum skipa í B-flokki. Taldi FM að umrædd lagasetning skerti atvinnuréttindi félagsmanna og færi í bága við jafnræðisreglu 65. gr., eignaréttarákvæði 72. gr. og atvinnufrelsisákvæði 75. gr. stjórnarskrárinnar. Hæstiréttur taldi aðalkröfu FM þannig úr garði gerða að í henni fælist krafa um að dómurinn tæki afstöðu til þess hagsmunamats sem lægi að baki lögum nr. 46/2019 án þess að niðurstaðan hefði raunhæfa þýðingu fyrir réttarstöðu félagsmanna FM þannig að skorið væri úr um tilvist og efni réttinda þeirra, sbr. 3. mgr. 25. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Slík kröfugerð væri ekki tæk og fullnægði ekki því skilyrði að FM hefði lögvarða hagsmuni af úrlausn um kröfuna. Þar með væru ekki uppfyllt skilyrði 1. og 2. mgr. 25 gr. sömu laga og var aðalkröfu FM vísað frá dómi. Hæstiréttur taldi varakröfuna þannig úr garði gerða að unnt væri að leysa úr efni hennar enda liti hún að takmörkun á heimildum félagsmanna til að ráðstafa aflahlutdeild og aflamarki þeirra í makríl. Ekki var fallist á með FM að með takmörkunum á heimildum félagsmanna til ráðstöfunar á aflaheimildum hefði löggjafinn gengið svo langt að það fæli í sér mismunun milli skipa í A- og B-flokki sem bryti í bága við atvinnuréttindi þeirra. Löggjafinn hefði aukið svigrúm til takmörkunar slíkra réttinda þegar kæmi að skipulagi í sjávarútvegi og hvaða leiðir væru valdar til að ná markmiðum um skynsamlega nýtingu auðlinda og vernd umhverfis. Hæstiréttur tók fram að sérreglur um veiðar smærri skipa og mismunandi reglur um meðferð aflaheimilda hafi lengi verið þáttur í fyrirkomulagi við stjórnun fiskveiða og stefndu að því að viðhalda útgerð smærri skipa í veiðum nærri ströndum. Var talið að hlutlægar og málefnalegar ástæður lægju að baki þeim greinarmun sem gerður væri á skipum eftir veiðarfærum í þessu sambandi og ekki gengið of langt í mismunun gagnvart skipum félagsmanna áfrýjanda til að ná því markmiði, þannig að brotið væri gegn stjórnarskrárvörðum réttindum þeirra. Í var því sýknað af varakröfu FM.

K, umboðsfyrirtæki hljómsveitarinnar S, höfðaði mál á hendur LE ehf., L ehf. LV ehf. og G vegna kröfu um greiðslu skuldar vegna tónlistarflutnings hljómsveitarinnar á tónlistarhátíðinni SS sumarið 2018. K byggði kröfu sína á hendur LE ehf. á því að framkvæmdastjóri félagsins hefði í viðtali við fjölmiðla gefið ábyrgðaryfirlýsingu fyrir hönd félagsins vegna skulda SP ehf. við flytjendur sem fram komu á umræddri tónlistarhátíð. K byggði kröfu sína á hendur L ehf. LV ehf. og G á því að þeir hefðu verið nátengdir SP ehf. og nýtt þá stöðu sína til þess að koma eignum þess félags undan kröfuhöfum og með því valdið K skaðabótaskyldu tjóni, meðal annars á grundvelli reglna um samsömun. Héraðsdómur féllst á kröfu K en með dómi Landsréttar voru L ehf., LV ehf. og G sýknuð að svo stöddu af kröfu K um greiðslu skaðabóta á þeim grundvelli að fyrir lægi dómur þess efnis að F, fyrrverandi fyrirsvarsmaður SP ehf., skyldi greiða K fjárkröfuna sem um ræðir og ekki væri fullreynt hvort krafan fengist greidd úr hendi F. Voru stefndu að öðru leyti sýknaðir af kröfu K. Hæstiréttur taldi að ekki hefði verið sýnt fram á að framkvæmdastjóri LE ehf. hefði haft heimild til þess að gefa yfirlýsingu þess efnis sem K byggði á í málinu. Var LE ehf. því sýknað af kröfu K. Af þeim sökum kom ekki til frekari skoðunar ábyrgð annarra stefndu á ætlaðri skuldbindingu LE ehf. þar sem til hennar hafði aldrei stofnast. Í dómi Hæstaréttar kom fram að Landsréttur hefði ekki tekið afstöðu til þess hvort gögn sem stefndu lögðu fram undir rekstri málsins í Landsrétti kæmust að við mat á hugsanlegri skaðabótaábyrgð L ehf., LV ehf. og G. Þá hafi Landsrétti borið að taka efnislega afstöðu til ætlaðrar skaðabótaskyldu þeirra og ekki staðið lagaskilyrði til þess að sýkna þá að svo stöddu. Vísaði Hæstiréttur til þess að óskipt ábyrgð fleiri en eins skuldara á kröfu kæmi ekki í veg fyrir að aflað yrði aðfararhæfs dóms gagnvart þeim öllum í einu dómsmáli eða fleirum meðan einhver hluti kröfunnar væri enn ógreiddur. Þar sem ætluð skaðabótakrafa K hefði verið orðin gjaldfær fyrir dómtöku málsins í héraði hafi engin efni verið til að sýkna L ehf., LV ehf. og G að svo stöddu með vísan til 2. mgr. 26. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Var dómur Landsréttar því ómerktur og málinu vísað til Landsréttar til löglegrar meðferðar og dómsálagningar á ný um kröfu K á hendur L ehf., LV ehf. og G á grundvelli ætlaðrar skaðabótaskyldu.