Í apríl 2016 samþykkti E að barnaverndarnefnd K tæki við forsjá dóttur hennar D og að hún yrði vistuð hjá B og C til 18 ára aldurs, sbr. 1. og 2. mgr. 25. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002. A, faðir D, fór ekki með forsjá hennar en mun hafa samþykkt ráðstöfunina og vistunina munnlega. Í málinu krafðist A þess aðallega að fóstursamningnum yrði hnekkt og honum einum falin forsjá stúlkunnar til 18 ára aldurs hennar, en til vara að felldur yrði úr gildi nánar tilgreindur úrskurður barnaverndarnefndar um inntak umgengni stúlkunnar við sig. Með hinum kærða úrskurði héraðsdóms var aðalkröfu A vísað frá dómi þar sem hún fullnægði ekki skilyrðum d. og e. liða 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Í dómi Hæstaréttar kom fram að í 2. mgr. 34. gr. barnaverndarlaga væri fjallað um endurskoðun ráðstafana á grundvelli 25. gr. þeirra. Vísað var til þess að eftir orðanna hljóðan tæki ákvæðið aðeins til þess foreldris sem samþykkt hefði ráðstöfun eftir síðarnefndu lagagreininni. Fallist var á með A að ákvæðið, skýrt með þeim hætti, fæli í sér tálmun þess að hann gæti leitað dóms um það hvort endurskoða bæri ákvarðanir í tengslum við dóttur hans og að umrætt lagaákvæði gæti ekki með þeim hætti takmarkað stjórnarskrárvarinn rétt hans til þess, sbr. 60. gr., 1. mgr. 65. gr. og 1. mgr. 70. gr. stjórnarskrárinnar. Var því talið að A gæti sem kynfaðir D krafist þess fyrir dómstólum að fóstursamningi barnaverndar K, B og C yrði hnekkt. Þá var ekki fallist á með héraðsdómi að vísa bæri frá dómi aðalkröfu A vegna vanreifunar. Vísað var til þess að þrátt fyrir að 2. mgr. 34. gr. barnaverndarlaga yrði skýrð þannig að ákvæðið gæti eftir atvikum tekið til foreldris, sem ekki hefði samþykkt ráðstöfun samkvæmt 25. gr. laganna, yrði réttarstöðu þess ekki jafnað að öllu leyti til stöðu foreldris sem samþykkt hefði hana þar sem það fór eitt með forsjá barns áður en það afsalaði forsjánni til barnaverndarnefndar. Með því að krefjast þess fyrir dómi að sér yrði veitt forsjá dóttur sinnar væri A ekki einvörðungu að fara fram á að fóstursamningnum yrði hnekkt og dómstólar felldu þar með úr gildi ákvörðun barnaverndarnefndar um að ráðstafa barninu í fóstur, heldur að dómstólar tækju ákvörðun sem löggjafinn hefði falið barnaverndarnefnd sem stjórnvaldi að taka að undangengnu mati. Þar sem slík krafa gengi í berhögg við 2. gr. stjórnarskrárinnar var henni vísað frá héraðsdómi, sbr. 1. mgr. 24. gr. laga nr. 91/1991. Samkvæmt framansögðu var lagt fyrir héraðsdóm að taka til efnismeðferðar þá kröfu A að fóstursamningnum frá apríl 2016 yrði hnekkt.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli 2. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

I og J voru sakfelldir fyrir kynferðisbrot samkvæmt 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa í félagi og með ólögmætri nauðung haft samræði og önnur kynferðismök við A sem ekki gat spornað við verknaðinum sökum ölvunar. Við ákvörðun refsingar var litið til 1., 2., 6. og 7. töluliðar 1. mgr. og 2. mgr. 70. gr. almennra hegningarlaga og var refsing þeirra ákveðin fangelsi í þrjú ár. Þá var þeim gert að greiða hvor fyrir sitt leyti A 1.000.000 krónur í miskabætur.

R höfðaði mál gegn E ehf. til greiðslu skaðabóta vegna ætlaðra galla á smíði glugga sem hún hafði pantað hjá honum árið 2014 til uppsetningar í húsi í hennar eigu. Ágreiningslaust var að þau smíðamál sem E ehf. hafði fengið í hendur hafði R tekið af gluggunum og sent E ehf. Hafði E ehf. haft samband við smið þann sem setja átti gluggana í til að fá mælinguna staðfesta eins og R hafði beðið E ehf. um að gera. Var því talið að E ehf. hefði farið að fyrirmælum R og að hún hefði ekki sýnt fram á að smíði gluggana yrði rakin til atvika sem E ehf. bæri að lögum ábyrgð á.Var E ehf. sýknað af kröfu R

Aðilar deildu um hvort öll fasteignin að L hefði verið sett að veði með veðskuldabréfum sem E eiginkona K hafði gefið út í desember 2004 og september 2005. K krafðist þess að ógilt yrði með dómi veðréttur stefnda í eignarhluta sínum í fasteigninni. Á fyrrgreindum veðskuldabréfum hafði K einungis ritað nafn sitt í reit fyrir samþykki maka þinglýsts eiganda en ekki í reit fyrir samþykki þinglýsts eiganda. Var talið að samþykki K fyrir veðsetningu síns eignarhluta hefði verið nauðsynlegt til að stofna til veðsins. Þá var tekið fram í dómi Hæstaréttar að þó nær hefði verið að krefjast viðurkenningar á því að veðréttur hefði ekki stofnast í öndverðu hefði kröfugerð K ekki valdið vandkvæðum fyrir Í hf. að taka til varna í málinu. Var krafa K því tekin til greina.

X var sakfelldur fyrir kynferðisbrot og stórfelldar ærumeiðingar gegn fyrrum stjúpdóttur sinni A með því að hafa annars vegar í tvö skipti á árunum 2015 og 2016, er hún var 14 ára, stungið einum fingri í leggöng hennar og notfært sér að hún gat ekki spornað við verknuðunum þar sem hún var sofandi og hins vegar með því að hafa á sama tímabili ítrekað áreitt A með kynferðislegu og ósiðlegu orðbragði. Var háttsemin talin varða við 2. mgr. 194. gr., 1. og 2. mgr. 202. gr. og 233. gr. b. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Við ákvörðun refsingar var litið til náinna tengsla X og A og þess að brotin hefðu verið framin á heimili hennar. Að þessu gættu og með hliðsjón af 3. mgr. 70. gr., 77. gr. og a. lið 195. gr. almennra hegningarlaga var refsing X ákveðin fangelsi í þrjú ár. Hvað varðaði einkaréttarkröfu A vísaði Hæstiréttur til þess að lögráðamaður hennar hefði gert bótakröfu fyrir hennar hönd, sbr. 2. mgr. 39. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála, þrátt fyrir að hún hefði lýst því yfir við aðalmeðferð málsins í héraði að hún vildi ekki gera slíka kröfu á hendur X. Talið var að þótt A væri ófjárráða fyrir æsku sakir, sbr. 1. mgr. 1. gr. lögræðislaga nr. 71/1997, og hefði því ekki verið fær um að taka sjálf ákvörðun um að hafa uppi slíka kröfu hefði hinum sérstaka lögráðamanni borið að taka tillit til þessarar afstöðu hennar og hafa samráð við hana áður en kröfunni var haldið til streitu, sbr. 1. mgr. 60. gr. lögræðislaga, enda yrði A, sem orðin var 15 ára þegar aðalmeðferðin fór fram, talin bera skynbragð á hvort það væri henni sjálfri til hagsbóta að hafa uppi kröfu sem þessa. Var einkaréttakröfu A því vísað frá héraðsdómi.