V, eigandi og framkvæmdastjóri M ehf., var sakfelldur fyrir fjárdrátt samkvæmt 247. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa misnotað aðstöðu sína og dregið sér 4.000.000 krónur út af bankareikningi M ehf. og nýtt í eigin þágu. Einnig var V sakfelldur fyrir skilasvik samkvæmt 3. og 4. tölulið 1. mgr. 250. gr. almennra hegningarlaga fyrir að skerða rétt lánadrottna M ehf. til að öðlast fullnægju af eignum félagsins með því að hafa í fyrsta lagi misnotað aðstöðu sína og dregið sér 2.844.000 krónur út af bankareikningi M ehf. og nýtt í eigin þágu og í öðru lagi fyrir að hafa látið P leigjanda íbúðar í eigu M ehf. greiða leigugreiðslur inn á bankareikning S ehf. en það félag var einnig í eigu V. Þá var V sakfelldur fyrir brot á lögum nr. 145/1994 um bókhald með því að hafa látið undir höfuð leggjast að færa lögboðið bókhald vegna rekstrar M ehf. á árunum 2010 og 2011. Var refsing hans ákveðin fangelsi í 9 mánuði en fullnustu refsingarinnar frestað skilorðsbundið í tvö ár.

E og S tóku á leigu íbúð af Á 1. september 2011 en fluttu út úr henni vegna myglusvepps 21. mars 2012. E og S kröfðust endurgreiðslu á leigu fyrir tímabilið september 2011 til apríl 2012 og fébóta vegna ætlaðs tjóns á innbúi sem stafað hefði af myglusveppinum. Hæstiréttur staðfesti niðurstöðu héraðsdóms að íbúðin hefði verið óíbúðarhæf vegna myglusvepps á því tímamarki þegar E og S hefðu tekið við henni. Þá var tiltekið að hvað sem liði þeim fyrirmælum í 1. mgr. 15. gr. húsaleigulaga nr. 36/1994, að væri húsnæði óhæft til fyrirhugaðra nota þá félli leigusamningur niður, væri aðstaðan í málinu sú að báðir aðilar hefðu efnt leigusamninginn samkvæmt efni sínu á tímabilinu 1. september 2011 til 21. mars. 2012. Ómöguleiki kæmi því í veg fyrir að þær gagnkvæmu greiðslur yrði látnar ganga til baka en E og S voru talin eiga rétt á endurgreiddri húsaleigu eftir að þau fluttu úr íbúðinni eða frá 21. mars. Undir áfrýjun málsins fengu E og S dómkvadda menn til að framkvæma yfirmat sem laut að tjóni á búslóð. Var niðurstaða yfirmatsins um að unnt væri að hreinsa búslóðina og að kostnaður við það væri 1.187.000 krónum lögð til grundvallar dómi enda hafði framlagning yfirmatsgerðarinnar staðist áskilnað 2. mgr. 163. gr. laga nr. 91/1991.

Í desember 2011 flutti ferjan Baldur, sem var í eigu S ehf., vöruflutningabifreið B ehf. ásamt tengivagni sem hafði að geyma farm í eigu K ehf. Í málinu krafðist B ehf. þess að viðurkennt yrði að S ehf. bæri skaðabótaábyrgð á tjóni sem varð á bifreiðinni og tengivagninum í umræddri ferð. Fallist var á með S ehf. að ákvæði IV. kafla siglingalaga nr. 34/1985 ættu við um réttarsamband aðila og að S ehf. hefði verið farmflytjandi í skilningi 21. gr. laganna. Samkvæmt því var talið að sá eins árs fyrningarfrestur, sem kveðið er á um í 7. tölulið 215. gr. siglingalaga, hefði verið liðinn þegar B ehf. höfðaði málið í nóvember 2013. Var S ehf. sýknað af kröfu B ehf.

T krafðist þess að viðurkennt yrði að R bæri greiðsluskyldu á launakostnaði T vegna kennslu- og stjórnunarkostnaðar við kennslu nemenda í framhaldsnámi í hljóðfæraleik og miðstigi og framhaldsstigi í söng nánar tiltekin skólaár. Ágreiningur málsins laut að því hvort sú ákvörðun R að hætta fjárstuðningi við T vegna kostnaðar við kennslu í fyrrgreindu námi hefði verið lögmæt, en sú ákvörðun hefði verið tekin í kjölfar samkomulags Í og S um eflingu tónlistarnáms og jöfnun á aðstöðumun nemenda til tónlistarnáms. Í dómi Hæstaréttar kom fram að 8. og 10. gr. laga nr. 75/1985 um fjárhagslegan stuðning við tónlistarskóla yrðu ekki skilin svo að í þeim fælist fortakslaus skylda sveitarfélaga til að fjármagna tónlistarkennslu allra þeirra sem slíkir skólar ákvæðu að veita kennslu og að þeim væri óheimilt að setja nokkrar skorður í þeim efnum. Var R því sýknað af kröfu T.

X var sakfelldur fyrir kynferðisbrot gegn A með því að hafa ítrekað á nánar tilgreindu tímabili, er hún var 14 ára, haft við hana samræði. Var brotið talið varða við 1. mgr. 202. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Við ákvörðun refsingar var X gerður hegningarauki samkvæmt 78. gr. almennra hegningarlaga en refsing hans einnig ákveðin samkvæmt 77. gr. laganna, auk þess sem tillit var tekið til 1. og 4. töluliðar 1. mgr. 70. gr. þeirra og að X hafði verið á svipuðum aldri og þroskastigi og A, sbr. lokamálslið 1. mgr. 202. gr. laganna. Var refsing X ákveðin fangelsi í 20 mánuði en fullnustu refsingarinnar frestað skilorðsbundið í tvö ár. Þá var honum gert að greiða A miskabætur að fjárhæð 800.000 krónur.

Ágreiningur aðila laut að því hvort S og Y hefðu í störfum sínum hjá L hf. valdið honum skaðabótaskyldu fjártjóni með athöfnum sínum eða athafnaleysi í tengslum við nánar greind hlutabréfakaup á árunum 2007 til 2008 og þá hve hárri fjárhæð tjónið hafi numið. L hf. reisti skaðabótakröfu sína meðal annars á því að S og Y hefðu brotið áhættureglur bankans með því að fara fram úr leyfilegum áhættumörkum vegna viðskiptanna, ekki gert formlega samninga við viðskiptamenn um kaup á hlutabréfunum og að skort hefði tilskilið samþykki yfirmanna bankans. Þá taldi L hf. að kaupin hefðu brotið í bága við 29. gr. laga nr. 161/2002 um fjármálafyrirtæki og 55. gr. laga nr. 2/1995 um hlutafélög. Í dómi Hæstaréttar kom fram að samkvæmt 1. mgr. 134. gr. síðastgreindu laganna væru framkvæmdastjórar hlutafélags skyldir að bæta félaginu það tjón, er þeir hefðu valdið því í störfum sínum, hvort sem væri af ásetningi eða gáleysi. Með hliðsjón af samþykktum L hf. var talið að S, sem hafði verið bankastjóri L hf., hefði gegnt störfum framkvæmdastjóra samkvæmt fyrrgreindum lögum. Þá hefði Y verið skyldur á grundvelli sakarreglunnar til að bæta L hf. það tjón er rakið yrði til gáleysis hans eða ásetnings í starfi sem framkvæmdastjóri verðbréfasviðs. Samkvæmt ráðningarsamningum S og Y hafði L hf. skuldbundið sig til að taka vátryggingu, svonefnda hefðbundna stjórnendatryggingu, þeim til hagsbóta. Þá hafði L hf. árið 2012 áskilið sér rétt til að krefja vátryggjendur um greiðslu á þeim bótum og kostnaði sem S og Y yrðu dæmdir til að greiða í þessu máli. Að þessu hvoru tveggja virtu var talið að skort hefði á að viðhlítandi sönnur hefðu verið færðar fyrir því að tjónið, sem L hf. teldi að S og Y hefðu valdið sér og málssókn hans lyti að, væri þess eðlis að það hefði ekki fengist bætt úr stjórnendatryggingunni ef eftir því hefði verið leitað án ástæðulauss dráttar. Þar sem L hf. bæri eðli máls samkvæmt hallann af þeim sönnunarskorti hefði hann vegna fyrrnefndrar skuldbindingar sinnar um að halda S og Y skaðlausum vegna tjóns, sem þeir kynnu að valda í störfum sínum, firrt sig rétti til að krefja þá um bætur á framangreindum málsgrundvelli. Voru S og Y því sýknaðir af kröfu L hf.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu lögreglustjóra um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi. Í dómi Hæstaréttar kom fram að samkvæmt framburði vitna og upptökum úr öryggismyndavélum væri X undir rökstuddum grun um að hafa gerst sekur um brot gegn 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, sem fangelsisrefsing væri lög við. Þá væri vegna rannsóknarhagsmuna fullnægt skilyrðum a. liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 til þess að X yrði gert að sæta gæsluvarðhaldi. Var krafa lögreglustjóra því tekin til greina.