Í apríl 2016 samþykkti E að barnaverndarnefnd K tæki við forsjá dóttur hennar D og að hún yrði vistuð hjá B og C til 18 ára aldurs, sbr. 1. og 2. mgr. 25. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002. A, faðir D, fór ekki með forsjá hennar en mun hafa samþykkt ráðstöfunina og vistunina munnlega. Í málinu krafðist A þess aðallega að fóstursamningnum yrði hnekkt og honum einum falin forsjá stúlkunnar til 18 ára aldurs hennar, en til vara að felldur yrði úr gildi nánar tilgreindur úrskurður barnaverndarnefndar um inntak umgengni stúlkunnar við sig. Með hinum kærða úrskurði héraðsdóms var aðalkröfu A vísað frá dómi þar sem hún fullnægði ekki skilyrðum d. og e. liða 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Í dómi Hæstaréttar kom fram að í 2. mgr. 34. gr. barnaverndarlaga væri fjallað um endurskoðun ráðstafana á grundvelli 25. gr. þeirra. Vísað var til þess að eftir orðanna hljóðan tæki ákvæðið aðeins til þess foreldris sem samþykkt hefði ráðstöfun eftir síðarnefndu lagagreininni. Fallist var á með A að ákvæðið, skýrt með þeim hætti, fæli í sér tálmun þess að hann gæti leitað dóms um það hvort endurskoða bæri ákvarðanir í tengslum við dóttur hans og að umrætt lagaákvæði gæti ekki með þeim hætti takmarkað stjórnarskrárvarinn rétt hans til þess, sbr. 60. gr., 1. mgr. 65. gr. og 1. mgr. 70. gr. stjórnarskrárinnar. Var því talið að A gæti sem kynfaðir D krafist þess fyrir dómstólum að fóstursamningi barnaverndar K, B og C yrði hnekkt. Þá var ekki fallist á með héraðsdómi að vísa bæri frá dómi aðalkröfu A vegna vanreifunar. Vísað var til þess að þrátt fyrir að 2. mgr. 34. gr. barnaverndarlaga yrði skýrð þannig að ákvæðið gæti eftir atvikum tekið til foreldris, sem ekki hefði samþykkt ráðstöfun samkvæmt 25. gr. laganna, yrði réttarstöðu þess ekki jafnað að öllu leyti til stöðu foreldris sem samþykkt hefði hana þar sem það fór eitt með forsjá barns áður en það afsalaði forsjánni til barnaverndarnefndar. Með því að krefjast þess fyrir dómi að sér yrði veitt forsjá dóttur sinnar væri A ekki einvörðungu að fara fram á að fóstursamningnum yrði hnekkt og dómstólar felldu þar með úr gildi ákvörðun barnaverndarnefndar um að ráðstafa barninu í fóstur, heldur að dómstólar tækju ákvörðun sem löggjafinn hefði falið barnaverndarnefnd sem stjórnvaldi að taka að undangengnu mati. Þar sem slík krafa gengi í berhögg við 2. gr. stjórnarskrárinnar var henni vísað frá héraðsdómi, sbr. 1. mgr. 24. gr. laga nr. 91/1991. Samkvæmt framansögðu var lagt fyrir héraðsdóm að taka til efnismeðferðar þá kröfu A að fóstursamningnum frá apríl 2016 yrði hnekkt.