Mál A gegn dánarbúi B var fellt niður að ósk A. A gerði kröfu um kærumálskostnað án tillits til gjafsóknar og B um kærumálskostnað fyrir Hæstarétti. Rétt þótti að kærumálskostnaður félli niður fyrir Hæstarétti en gjafsóknarkostnaður A var felldur á ríkissjóð.

Staðfest var niðurstaða Landsréttar um að vísa kröfum frá Landsrétti og héraðsdómi.

Kært var ákvæði í dómi Landsréttar þar sem viðurkenningarkröfu N ehf. var vísað frá héraðsdómi í heild sinni. Í dómi Hæstaréttar var vísað til þess að kröfugerð N ehf. fyrir héraðsdómi um viðurkenningu á skaðabótaskyldu hefði verið svo skýr og ákveðin að unnt hefði verið að taka hana óbreytta upp í dómsorð. Komst Hæstiréttur að þeirri niðurstöðu að á málatilbúnaði N ehf. hefðu ekki verið neinir þeir annmarkar sem gátu hamlað H ehf. að taka til varna. Þá taldist N ehf. hafa leitt nægar líkur að því að félagið hefði orðið fyrir beinu tjóni vegna hugsanlegra vanefnda H ehf. til að teljast hafa lögvarða hagsmuni af því að fá skorið úr um viðurkenningarkröfuna. Var því fellt úr gildi ákvæði í dómi Landsréttar um frávísun viðurkenningarkröfu N ehf. frá héraðsdómi og lagt fyrir Landsrétt að taka kröfuna til efnismeðferðar.

Kærður var úrskurður Landsréttar þar sem fallist var á beiðni H um endurupptöku málsins fyrir héraðsdómi á grundvelli b-liðar 2. mgr. 137. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála en útivist hafði orðið af hálfu H í héraði. Hæstiréttur vísaði til þess að tímafrestur til endurupptöku samkvæmt 1. mgr. 137. gr. laga nr. 91/1991 hefði verið liðinn þegar endurupptökubeiðni barst. Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að engir þeir annmarkar hefðu verið á málatilbúnaði þrotabús A ehf. sem hefðu átt að varða frávísun málsins frá héraðsdómi. Hefði skilyrðum 1. mgr. 113. gr., sbr. 1. mgr. 96. gr. laga nr. 91/1991 til að dæma málið sem útivistarmál eftir kröfum og málatilbúnaði þrotabús A ehf. verið fullnægt. Skilyrðum b- og c-liða 2. mgr. 137. gr. laga nr. 91/1991 til endurupptöku málsins var því ekki fullnægt. Var hinn kærði úrskurður því felldur úr gildi og kröfu H um endurupptöku málsins hafnað.

S höfðaði mál á hendur F ehf. og krafðist endurgreiðslu vegna ferðar sem hann hafði bókað hjá F og greitt að fullu til Norður-Ítalíu en afpantað daginn fyrir brottför vegna útbreiðslu COVID-19 faraldurs. Hæstiréttur taldi ótvírætt að þegar ferðin var afpöntuð hefðu aðstæður á ákvörðunarstað verið bæði óvenjulegar og óviðráðanlegar og haft veruleg áhrif á framkvæmd fyrirhugaðrar ferðar S í skilningi 3. mgr. 15. gr. laga nr. 95/2018 um pakkaferðir og samtengda ferðatilhögun. Ekki var talið hafa úrslitaþýðingu hvort íslensk stjórnvöld hefðu formlega skilgreint alla Ítalíu sem svæði með mikla smitáhættu á þeim degi sem ferðin var afpöntuð heldur væri nægilegt að vissar líkur væru á áhættu fyrir heilbrigði S og fjölskyldu hans vegna farsóttar. Þá var ekki fallist á að lagafyrirmæli um rétt S til endurgreiðslu og beiting hennar við þessar aðstæður væru óhóflega íþyngjandi fyrir eignarrétt eða atvinnustarfsemi F í ljósi þeirrar neytendaverndar sem lögin stefndu að. Var því talið að skilyrði 15. gr. laga nr. 95/2018 til að afpanta ferðina með rétti til fullrar endurgreiðslu væru uppfyllt og að F bæri áhættuna af því að ferð væri afpöntuð af þessum ástæðum. Var staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um rétt S til fullrar endurgreiðslu ásamt dráttarvöxtum frá því að 14 dagar voru liðnir frá afpöntun ferðarinnar.

A krafðist greiðslu launa úr hendi B ehf. í veikindaforföllum. Deila aðila sneri helst að því hvort aðgerð sem A gekkst undir og tilefni hennar félli undir sjúkdómshugtak vinnuréttar og kjarasamnings sem var í gildi þegar hún fór fram eða hvort setning laga nr. 80/2019 um kynrænt sjálfræði hefði leitt til réttindamissis áfrýjanda í þessu tilliti. Dómurinn vísaði til þess að markmið laga nr. 80/2019 hefði verið að mæla fyrir um rétt einstaklinga til að skilgreina kyn sitt sjálfir og þannig tryggja einkalífsréttindi þeirra sem njóta stjórnarskrárverndar. Þannig hefði með lögunum engin afstaða verið tekin til þess hvort kynmisræmi gæti talist veikindi og ekkert í lögunum eða greinargerð með þeim sem benti til að ætlunin hafi verið að skerða réttindi þeirra sem lögin taka til. Í málinu hafði A aflað tveggja læknisvottorða um óvinnufærni sína og í vætti annars læknisins fyrir dómi kom fram að aðgerðin hefði verið aðkallandi til að koma í veg fyrir óvinnufærni A. Þegar B ehf. bárust þessi vottorð kallaði hann hvorki eftir frekari skýringum né freistaði þess að fá þeim hnekkt. Að þessu gættu var talið að A hefði sannað að hann ætti á grundvelli kjarasamnings rétt til launa í veikindaforföllum. Krafa A var því tekin til greina.