Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að einn dómari málsins í Landsrétti hefði verið vanhæfur til að fara með málið og dæma í því á grundvelli g-liðar 5. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Dómur Landsréttar var því ómerktur og málinu vísað til löglegrar meðferðar fyrir Landsrétti.

Með dómi Hæstaréttar 4. febrúar 2016 í máli nr. 842/2014 hafði X verið sakfelldur fyrir markaðsmisnotkun. Með úrskurði Endurupptökudóms 19. maí 2022 var fallist á beiðni X um endurupptöku málsins að því er hann varðaði. Í dómi Hæstaréttar kom fram að ákæruvaldið krefðist þess að málinu yrði vísað frá réttinum. Að gættri þeirri kröfugerð, sem X hefði tekið undir, og í ljósi málsatvika og dóma Hæstaréttar í málum nr. 7/2022 og nr. 8/2022 var málinu vísað frá Hæstarétti.

X var ákærður fyrir nauðgun og stórfellt brot í nánu sambandi samkvæmt 1. mgr. 194. gr. og 1. mgr., sbr. 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa ráðist að fyrrverandi kærustu sinni með ofbeldi og haft samræði og önnur kynferðismök við hana án hennar samþykkis. Héraðsdómur sýknaði X af öllum sakargiftum en með dómi Landsréttar var X sakfelldur fyrir brot gegn 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga. Landsréttur sýknaði X hins vegar af broti gegn 218. gr. b laganna og var sú niðurstaða ekki til endurskoðunar fyrir Hæstarétti. Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að ekki hafi verið slíkur annmarki á þeirri aðferð sem beitt var við sönnunarmat í hinum áfrýjaða dómi að efni væru til að ómerkja hann. Um efnishlið málsins vísaði Hæstiréttur til þess að í hinum áfrýjaða dómi hefði verið talið sannað með framburði X og brotaþola að hann hefði meðan á kynmökunum stóð beitt hana ofbeldi. Jafnframt þótti sannað með trúverðugum framburði brotaþola, sem ljósmyndir af áverkunum renndu stoðum undir, að X hefði í umrætt sinn beitt hana miklu ofbeldi. Þá hefði X fyrir dómi gengist við því að hafa ekki leitað eftir samþykki brotaþola áður en hann beitti hana ofbeldi við kynmökin. Hæstiréttur tók fram að refsinæmi nauðgunar samkvæmt 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga fælist í því að hafa kynferðismök við mann án samþykkis hans en samþykkið þyrfti að vera tjáð af frjálsum vilja. Að því gættu hafi X þurft að fá ótvírætt samþykki brotaþola fyrir þeim ofbeldisfullu kynmökum sem ákæra laut að og gat hann ekki gefið sér að það væri sjálfkrafa fyrir hendi. Var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um sakfellingu og ákvörðun refsingar.

Í málinu var deilt um heimild Í til að krefja Ó og M um þóknun við uppgreiðslu á húsnæðisláni sem þau höfðu tekið í júlí 2008 hjá Í. Ágreiningurinn laut einkum að afleiðingum þess að í skilmálum lánssamnings aðila skorti ákvæði um útreikning þóknunarinnar þrátt fyrir lagaskyldu þar um og hvort Ó og M ættu af þeirri ástæðu rétt á endurgreiðslu hennar. Í dómi Hæstaréttar kom fram að uppgreiðslugjaldinu yrði ekki jafnað til vaxta eða annars lántökukostnaðar sem lánveitanda var skylt að veita neytanda upplýsingar um þegar lán var veitt í skilningi 1. mgr. 14. gr. laga nr. 121/1994. Fengi krafa Ó og M um endurgreiðslu þóknunar vegna uppgreiðslu því ekki stoð í ákvæðinu eða meginreglu þess. Þá kom fram í dóminum að við heildarmat á efni veðbréfsins, stöðu aðila, atvika við samningsgerðina og atvika sem síðar komu til yrði ekki fallist á með Ó og M að það teldist ósanngjarnt eða andstætt góðri viðskiptavenju að Í bæri fyrir sig skilmála veðbréfsins um uppgreiðsluþóknun. Því væru ekki efni til að víkja 5. tölulið skilmála veðbréfsins og samkomulagi aðila um greiðslu uppgreiðsluþóknunar til hliðar á grundvelli 36. gr. laga nr. 7/1936. Var staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um sýknu Í af kröfu Ó og M um endurgreiðslu uppgreiðsluþóknunar að öllu leyti eða að hluta og um málskostnað.

A slasaðist á árinu 2014 við störf á frystitogara og var vinnuveitandi hans með áhöfn skipsins vátryggða hjá S hf. í samræmi við fyrirmæli 172. gr. siglingalaga nr. 34/1985. A fékk greiddar bætur úr slysatryggingunni 2016 og gerði fyrirvara við bótauppgjörið um rétt til frekari bóta yrði varanleg örorka og/eða miski síðar metin hærri. A krafði S hf. árið 2019 um viðbótargreiðslu úr vátryggingunni á grundvelli álits örorkunefndar þar sem varanlegur miski og varanleg örorka hans var metin hærri en samkvæmt fyrri matsgerð. S hf. hafnaði þeirri kröfu með vísan til skilmála slysatryggingarinnar um að undantekningarlaust skuli framkvæma örorkumat sem liggur til grundvallar bótaákvörðun í síðasta lagi þremur árum eftir slys. A höfðaði í kjölfarið mál á hendur S hf. til heimtu frekari bóta. Í niðurstöðu sinni vísaði Hæstiréttur til þess að í dómaframkvæmd hefði verið viðurkennt að vátryggingarfélög hafi réttmæta hagsmuni af því að mæla fyrir um tímafresti sem tjónþolar hefðu til að afla sér sönnunar um varanlegar afleiðingar slyss í skilmálum slysatrygginga og hafi þriggja ára frestur ekki verið talinn óeðlilegur. Þá var talið að skilmálinn gilti án tillits til þess að bótafjárhæð ákvarðaðist á grundvelli skaðabótalaga samkvæmt ákvæði kjarasamnings. Þegar litið væri til efnis og skýrs orðalags ákvæðis skilmálanna auk tilvísunar til þeirra í kjarasamningi yrði ekki fallist það með A að óljóst hafi verið að ákvæðið hafi gilt í tilviki hans. Varðandi áhrif fyrirvara þess sem A gerði við bótauppgjörið vísaði Hæstiréttur til þess að fyrirvarinn hafi í engu tilliti lotið að skilmála slysastryggingarinnar um að undantekningarlaust skyldi framkvæma nýtt örorkumat innan þriggja ára frá slysdegi. Þá var talið að ekki væri í málinu komin fram nein sönnun fyrir samkomulagi milli aðila um að víkja frá skilmálum slysatryggingarinnar. Var því hafnað að fyrirvari sem A gerði við bótauppgjör hefði vikið til hliðar skilmálum slysatryggingarinnar. S hf. var því sýknað af öllum kröfum A.

Með dómi Hæstaréttar 21. september 2017 í máli nr. 283/2016 hafði X verið sakfelldur fyrir meiri háttar brot gegn skattalögum. Með úrskurði Endurupptökudóms 15. júní 2022 var fallist á beiðni X um endurupptöku málsins. Ákæruvaldið tók undir kröfu X um að vísa málinu frá héraðsdómi þar sem efnismeðferð og sakfelling myndi brjóta í bága við 1. mgr. 4. gr. 7. samningsviðauka við mannréttindasáttmála Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994, um rétt til að vera ekki saksóttur eða refsað tvívegis. Samkvæmt því og í ljósi málsatvika féllst Hæstiréttur á kröfu ákæruvaldsins um að málinu yrði vísað frá héraðsdómi.