Á árinu 2011 gerðu SÍ hf. og SÝ hf. með sér samning um dreifingu dagskrárefnis SÍ hf. um dreifikerfi SÝ hf. en SÍ hf. rak sjónvarpsstöðina SkjáEinn. Um mitt ár 2015 sagði SÍ hf. samningnum upp og tilkynnti í kjölfarið að SkjárEinn myndi hætta sem áskriftarstöð og aðgangur að henni opnaður. Samhliða því yrði hætt að bjóða upp á svokallaða ólínulega dreifingu á sjónvarpsefni stöðvarinnar, en áskriftir þess í stað seldar að þeirri þjónustu. Reis í kjölfarið ágreiningur milli aðilanna um réttindi SÝ hf. samkvæmt samningnum, en félagið taldi sig eiga bæði lög- og samningsbundinn rétt til að halda áfram að veita viðskiptavinum sínum aðgang að umræddri þjónustu. Fór svo að SÍ hf. fékk lagt lögbann við því að SÝ hf. tæki upp og miðlaði með ólínulegum hætti sjónvarpsefni tveggja sjónvarpsstöðva sem SÍ hf. rak. Höfðaði félagið í kjölfarið mál þetta til viðurkenningar á réttindum sínum og staðfestingar á lögbanninu. Í dómi sínum rakti Hæstiréttur ákvæði fjölmiðlalaga nr. 38/2011 um skyldu fjarskiptafyrirtækis til að verða við beiðni fjölmiðlaveitu um flutning á sjónvarpsútsendingum og sambærilega skyldu fjölmiðlaveitu til að heimila fjarskiptafyrirtæki að flytja efni. Vísaði rétturinn til þess að ágreiningslaust væri að þær reglur næðu aðeins til línulegrar miðlunar sjónvarpsefnis. Þá yrði ekki ráðið af samningi aðila að hann hefði falið í sér heimild til handa SÝ hf. til flutnings á ólínulegu sjónvarpsefni SÍ hf. og hefði SÝ hf. þar af leiðandi brotið gegn lögvörðum rétti SÍ hf. samkvæmt 60. gr. fjölmiðlalaga og 48. gr. höfundalaga nr. 73/1972. Staðfesti Hæstiréttur því bæði niðurstöðu héraðsdóms um staðfestingu hins álagða lögbanns og um viðurkenningu á því að SÝ hf. væri óheimilt að taka upp og miðla sjónvarpsefni umræddra sjónvarpsstöðva SÍ hf. með ólínulegum hætti.

Í samningi S ehf. og L hf. frá desember 2013 um fjárhagslega endurskipulagningu ÚS ehf. var kveðið á um að seldi S ehf. hluti sína í ÚS ehf. innan fimm ára frá undirritun samningsins á hærra verði en því virði sem L hf. mat þá félagið, 1.146.800.000 krónur, rynni helmingur af söluandvirðinu, sem væri umfram fyrrgreint eignavirði, til L hf. Í febrúar 2014 seldi S ehf. alla hluti sína í ÚS ehf. til I ehf., en samkvæmt kaupsamningnum var verðið 1.250.000.000 krónur. Með vísan til ákvæði samningsins frá desember 2013 krafðist L hf. þess í málinu að S ehf. yrði gert að greiða sér 51.600.000 krónur. Í héraðsdómi, sem staðfestur var í Hæstarétti með vísan til forsendna hans, var ekki fallist á með S ehf. að endanlegt söluverð fyrir hluta hans í ÚS ehf. hefði verið 446.274.174 krónur, líkt og komið hefði fram í uppgjörssamkomulagi hans við I ehf. og fallið hefði í hans hlut að teknu tilliti til skulda ÚS ehf. Þá var ekki talið að tilgreind hlutafjáraukning S ehf. í ÚS ehf. í febrúar 2014 hefði falið í sér eignaaukningu þannig að áhrif hafði á eignavirði félagsins, að niðurgreiðsla lána ÚS ehf. teldist til kostnaðar við söluna, að L hf. hefði sýnt af sér tómlæti við að halda uppi kröfuna og að forsendur hefðu brostið fyrir hlutdeild L hf. í umframvirði ÚS ehf. Loks var talið að S ehf. hefði ekki sýnt fram á að efni samningsins frá desember 2013 og staða samningsaðila eða aðstæður við samningsgerð hefðu verið með þeim hætti að víkja bæri ákvæði samningsins til hliðar með vísan til 33. og 36. gr. laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga. Var því fallist á kröfu L hf.

S krafðist staðfestingar á lögbanni sem sýslumaðurinn á höfuðborgarsvæðinu lagði við því að H ehf./V Inc. veitti viðskiptamönnum sínum í té aðgang að nánar tilgreindum vefsíðum sökum þess að þar væri unnt að nýta án endurgjalds efni, sem háð væri höfundarétti þeim sem S, sem samtök rétthafa eftir ákvæðum höfundalaga nr. 73/1972, kæmu fram fyrir. Þá krafðist S þess að viðurkennt yrði að H ehf./V Inc. væri óheimilt að veita viðskiptamönnum sínum aðgang að umræddum vefsíðum. Hæstiréttur féllst á með héraðsdómi að S hefði sýnt nægilega fram á að rétthafar ættu höfundarétt að efni sem miðlað væri í heimildarleysi á framangreindum vefsíðum fyrir milligöngu fjarskiptafyrirtækja líkt og H ehf./V Inc. Jafnframt var fallist á að H ehf./V Inc.bæri að hindra slíka háttsemi og því staðfest sú niðurstaða héraðsdóms um að taka til greina viðurkenningarkröfu S. Þá var með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms staðfest niðurstaða hans um að uppfyllt hefðu verið öll skilyrði 1. mgr. 24. gr. laga nr. 31/1990 til að leggja lögbann við háttsemi H ehf./V Inc.

B Ltd. gerði samning um einkabankaþjónustu við bankann G hf. árið 2007. Á grundvelli samningsins var stofnaður vörslureikningur hjá bankanum auk þess sem fleiri bankareikningar voru stofnaðir í tengslum við þann reikning. B Ltd. sagði samningnum upp í ágúst 2008 og voru allar innstæður félagsins í kjölfarið millifærðar til annars banka, að undanskilinni innstæðu í norskum krónum á nánar tilgreindum reikningi. Var sú innstæða ekki greidd til B Ltd. fyrr en á árinu 2016, en félagið hélt því fram að það hefði fyrst fengið upplýsingar um innstæðuna á árinu 2015. Höfðaði B Ltd. í kjölfarið mál á hendur Í hf., sem tekið hafði við tilteknum réttindum og skyldum G hf. samkvæmt ákvörðun Fjármálaeftirlitsins í október 2008. Krafðist B Ltd. aðallega viðurkenningar á skyldu Í hf. til að greiða sér dráttarvexti af umræddri innstæðu, en til vara viðurkenningar á bótaskyldu Í hf. Í dómi sínum vísaði Hæstiréttur til nefndrar ákvörðunar Fjármálaeftirlitsins og benti á að samkvæmt henni hefði Í hf. tekið yfir umrædda innstæðu B Ltd. 15. október 2008. Frá sama tímamarki hefði Í hf. tekið við réttindum og skyldum samkvæmt samningum um vörslu og eignastýringu við viðskiptavini G hf., en B Ltd. hefði sagt upp samningi sínum við bankann 4. ágúst 2008. Hefði því engin samningsskuldbinding félagins á hendur G hf. flust yfir til Í hf. samhliða yfirfærslu innstæðunnar. Staðfesti Hæstiréttur því niðurstöðu héraðsdóms um sýknu Í hf. af aðalkröfu B Ltd. Þá vísaði Hæstiréttur varakröfu B Ltd. frá héraðsdómi á þeim grundvelli að félagið hefði ekki sýnt fram á að það hefði orðið fyrir tjóni í skilningi 2. mgr. 25. gr. laga nr. 91/1991 þannig að það hefði lögvarða hagsmuni af því að fá leyst úr kröfunni.

Með dómi Hæstaréttar í máli nr. 355/2012 var úrskurður áfrýjunarnefndar samkeppnismála frá árinu 2010 staðfestur um að L hf. hefði á tilteknu tímabili brotið gegn 11. gr. samkeppnislaga nr. 44/2005 með því að hafa misnotað markaðsráðandi stöðu sína með aðgerðum sem beinst hefðu gegn A ehf. Voru aðallega um að ræða aðgerðir sem fólu í sér óeðlilegan þrýsting til að hindra innkomu A ehf. á lyfsölumarkaðinn á Akranesi með útgáfu vildarkorta og svonefnda baráttuafslátta. A ehf. höfðaði mál gegn L hf. og krafðist skaðabóta vegna tjóns sem hann taldi sig hafa orðið fyrir af völdum aðgerðanna. Í málinu lá fyrir undirmatsgerð með þeirri niðurstöðu að A ehf. hefði orðið fyrir tilteknu tjóni, sem grundvallaði stefnufjárhæð A ehf., en með yfirmatsgerð var ályktað að A ehf. hefði ekki orðið fyrir beinu tapi vegna hinna ólögmætu samkeppnishindrana L hf. Hæstiréttur vísaði til þess að gerólíkar forsendur hefðu verið lagðar til grundvallar niðurstöðum matsgerðanna. Í yfirmati hefði fyrst og fremst verið horft til rekstraráætlunar A ehf., en í undirmati hefði verið styðst við samanburðaraðferðir. Í dómi Hæstaréttar sagði að hafa yrði í huga að tjón gæti hlotist af ólögmætum samkeppnishindrandi aðgerðum þótt rekstur þess sem brotið væri gegn hefði verið í samræmi við fyrirliggjandi rekstraráætlun. Þótti grunnforsenda yfirmatsgerðar því haldin slíkum annmarka að á henni yrði ekki byggt um áhrif hinna svokölluðu baráttuafslátta, en matsgerðin hefði að öðru leyti fjallað með rökstuddum og efnislegum hætti um áhrif vildarklúbbs L hf. án tengsla við rekstraráætlun A ehf. og út frá sömu forsendum og undirmatsmenn. Samkvæmt framansögðu var niðurstaða undirmatsgerðar um að A ehf. hefði orðið fyrir tjóni sem rekja mætti til baráttuafslátta L hf. lögð til grundvallar, en fallist á með L hf. og yfirmati að A ehf. hefði ekki sannað að hann hefði orðið fyrir tjóni af völdum vildarklúbbsins. Þar sem ekki lágu fyrir skýr gögn um tímalengd áhrifa aðgerða L hf. gegn A ehf. voru honum dæmdar bætur að álitum.

S krafði SA hf. um skaðabætur vegna vinnuslyss sem hann varð fyrir við jarðgangagerð á árinu 2013. Hafði S hafið störf við jarðgangagerð seint á árinu 2010 og unnið við þau störf fram að slysinu bæði hér á landi og erlendis. Eftir hlé vegna slyssins hóf hann að nýju störf við jarðgangagerð og vann við þau í tæp tvö ár er hann varð að hætta vegna afleiðinga slyssins. Aðilar voru sammála um að árslaun til ákvörðunar bóta skyldu metin sérstaklega, sbr. 2. mgr. 7. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993, en greindi á um hvert árslaunaviðmiðið skyldi vera. SA hf. hélt því fram að meðaltekjur verkafólks á árinu 2013 væri réttur mælikvarði á líklegar framtíðartekjur hans. S byggði hins vegar á því að miða skyldi við meðaltekjur hans á árunum 2011 og 2012. Fallist var á með S að líklegt væri að framtíðarstafssvið hans hefði orðið við jarðgangagerð hefði hann ekki orðið fyrir slysinu. Þá hefði SA hf. ekki sýnt fram á að laun S, hvort sem þeirra væri aflað hér á landi eða erlendis, hefðu orðið önnur og lægri hefði hann ekki lent í slysinu. Var krafa S því tekin til greina.

S krafðist staðfestingar á lögbanni sem sýslumaðurinn á höfuðborgarsvæðinu lagði við því að S ehf. veitti viðskiptamönnum sínum í té aðgang að nánar tilgreindum vefsíðum sökum þess að þar væri unnt að nýta án endurgjalds efni, sem háð væri höfundarétti þeim sem S, sem samtök rétthafa eftir ákvæðum höfundalaga nr. 73/1972, kæmu fram fyrir. Þá krafðist S þess að viðurkennt yrði að S ehf. væri óheimilt að veita viðskiptamönnum sínum aðgang að umræddum vefsíðum. Hæstiréttur féllst á með héraðsdómi að S hefði sýnt nægilega fram á að rétthafar ættu höfundarétt að efni sem miðlað væri í heimildarleysi á framangreindum vefsíðum fyrir milligöngu fjarskiptafyrirtækja líkt og S ehf. Jafnframt var fallist á að S ehf. bæri að hindra slíka háttsemi og því staðfest sú niðurstaða héraðsdóms um að taka til greina viðurkenningarkröfu S. Þá var með vísan forsendna hins áfrýjaða dóms staðfest niðurstaða hans um að uppfyllt hefðu verið öll skilyrði 1. mgr. 24. gr. laga nr. 31/1990 til að leggja lögbann við háttsemi S ehf.

A höfðaði mál á hendur L og krafðist þess að felld yrði úr gildi sjálfskuldarábyrgð sem hún hafði veitt með undirritun sinni á skuldabréf vegna námslána dóttur sinnar M. Fyrir lá að áður en A gekkst í ábyrgðina lagði L ekki annað mat á greiðslugetu M en það, sem fólst í mati á því hvort hún teldist lánshæf í skilningi úthlutunarreglna L, en við það kom í ljós að M var á vanskilaskrá. Í dómi Hæstaréttar kom fram að mat L á lánshæfi umsækjanda um námslán eftir úthlutunarreglum hans væri bundið við athugun á því hvort umsækjandinn væri í vanskilum við L vegna eldra láns, hvort bú umsækjandans væri til gjaldþrotaskipta og hvort hann gæti af öðrum sökum talist bersýnilega ótryggur lántaki. L hefði ekki gert grein fyrir því hvort könnun á síðastnefnda atriðinu tæki til nokkurs annars en athugunar á vanskilaskrá. Væri lagt til grundvallar að ekki væri gætt að öðru í tengslum við það skilyrði færi því fjarri að mat L á lánshæfi væri reist á upplýsingum meðal annars um áætlaðar tekjur umsækjanda á endurgreiðslutíma láns, aðrar skuldir hans og endurgreiðslur af þeim, eignir hans og áætlaðan framfærslukostnað, svo sem gera yrði við greiðslumat eftir viðurkenndum viðmiðum í skilningi 1. mgr. 4. gr. laga nr. 32/2009 um ábyrgðarmenn. Var því ekki talið að L hefði réttilega uppfyllt skyldu sína samkvæmt ákvæðinu til að leggja mat á greiðslugetu M. Ekkert lægi fyrir í málinu um fjárhag M, efnahag hennar eða tekjur, hvorki nú né þegar A tók skuldbindinguna á sínar herðar, og yrði því ekkert ráðið um hvað kynni að hafa verið leitt í ljós með réttilega gerðu greiðslumati. Þótt ætla yrði að almennt hlyti ábyrgðarmaður í þeim fjölskyldutengslum við lántaka, sem A væri við M, að búa yfir nokkurri vitneskju um aðstæður hans og fjárhag væri ófært að byggja á því að greiðslumat hefði ekki í þessu tilviki getað leitt í ljós atriði, sem áhrif gætu haft á töku ákvörðunar um hvort stofna ætti til ábyrgðarskuldbindingar. Var því talið óhjákvæmilegt að víkja til hliðar yfirlýsingu A um sjálfskuldarábyrgð á grundvelli 36. gr. laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga og krafa A því tekin til greina.