Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem kröfu lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu gegn X var hafnað. Í málinu krafðist sóknaraðili heimildar til húsleitar hjá varnaraðila og á lóð umhverfis húsið og að honum yrði gert ,,að afhenda“ sóknaraðila óskráðar hænur og tvo „óleyfishana“ sem hann héldi þar. Í dómi Hæstaréttar kom fram að ekki væri fullnægt lagaskilyrði fyrri málsliðar 3. mgr. 74. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála um að leit þjónaði augljósum rannsóknarhagsmunum. Var hinn kærði úrskurður því staðfestur.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli b. liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Ö starfaði sem yfirlæknir heilsugæslunnar hjá HV. Í kjölfar sameiningar HV og HP undir heiti hinnar fyrrnefndu var Ö tilkynnt að að ákveðið hefði verið að leggja niður starf hans frá og með 1. janúar 2015. Naut Ö biðlauna frá þeim degi til 31. desember sama ár. Í málinu krafðist Ö í fyrsta lagi að viðurkennt yrði að niðurlagning starfs hans hefði verið ólögmæt. Í öðru lagi krafðist hann greiðslu vegna svokallaðra gæsluvakta sem hann taldi sig eiga rétt til á biðlaunatímanum. Í þriðja lagi krafðist hann miskabóta vegna ólögmætrar niðurlagningar starfsins. Hæstiréttur vísaði viðurkenningarkröfu Ö frá héraðsdómi með vísan til þess að Ö hefði ekki lögmæta hagsmuni af því að fá sérstaka úrlausn um kröfuna, enda yrði að leggja mat á ólögmæti niðurlagningarinnar kæmi til þess að taka þyrfti afstöðu til kröfu hans um miskabætur. Að því er varðaði rétt Ö til greiðslu fyrir gæsluvaktir vísaði Hæstiréttur meðal annars til þess að samkvæmt 1. mgr. 34. gr. laga nr. 70/1996 um réttindi og skyldur starfsmanna ríkisins skyldi Ö halda „óbreyttum launakjörum“ á biðlaunatímanum. Gæsluvaktir hefðu verið óháðar vinnuframlagi Ö og yrðu þær því lagðar að jöfnu við samninga um fastar yfirvinnugreiðslur óháð vinnuframlagi sem í dómaframkvæmd Hæstaréttar hefðu verið taldar falla undir biðlaun. Var því fallist á kröfu Ö um greiðslu vegna þeirra. Kröfu Ö um miskabætur var á hinn bóginn vísað frá héraðsdómi með vísan til þess að hún væri í þversögn við kröfu hans um leiðréttingu á biðlaunum.

U ehf. krafði A ehf. um greiðslu eftirstöðva verklauna samkvæmt verksamningi milli aðila. A ehf. krafði U ehf. á hinn bóginn um greiðslu bóta vegna tafa sem orðið höfðu á verkinu og taldi að þær skyldu ganga til lúkningar kröfu U ehf. með skuldajöfnuði. Í dómi héraðsdóms, sem staðfestur var í Hæstarétti með vísan til forsenda hans, kom fram að krafan um tafabætur hefði fyrst verið sett fram með sannanlegum hætti meira en þremur og hálfum mánuði eftir að tilefni var til þess. Í ljósi þess hversu umsamdar tafarbætur hefðu verið háar og hve brýna hagsmuni U ehf. hefði haft af því að bregðast við slíkri kröfu, meðal annars með því að setja fram kröfu um framlengdan verktíma, yrði að telja að A ehf. hefði sýnt af sér tómlæti og væri krafa hans fallin niður af þeim sökum. Var A ehf. því gert að greiða U ehf. nánar tilgreinda fjárhæð.

A höfðaði mál á hendur T ehf. og krafðist endurgjalds fyrir vinnu í þágu félagsins og leigu á þremur bifreiðum fyrir starfsemi þess. Í stefnu A til héraðsdóms kom fram að munnlegur samningur þeirra vegna viðskiptanna hefði falið það í sér að stofnaðir yrðu reikningar í bókhaldi T ehf. fyrir hvert og eitt ökutæki. Inn á þá reikninga yrðu færðar tekjur sem tilheyrðu hverju ökutæki en af þeim yrði staðið skil á nánar tilgreindum kostnaði. Það sem eftir stæði ætti síðan að renna til A. Þrátt fyrir þann málsgrundvöll gaf A út reikning á hendur T ehf. vegna vinnu og leigu á bifreiðum og höfðaði málið til heimtu hans. Í dómi Hæstaréttar kom fram að í stefnu væri með engu móti skýrt á hvaða grunni reikningurinn væri gefinn út miðað við hvernig A sjálfur lýsti lögskiptunum. Væri málatilbúnaðurinn því svo óglöggur að vísa yrði málinu frá héraðsdómi vegna vanreifunar.

A og C gáfu út afsal til B, sonar C, vegna kaupa hans á fasteign þeirra en í afsalinu kom fram að kaupverðið væri að fullu greitt. Í málinu krafðist db. A þess að B stæði því skil á helmingi kaupverðsins. Hélt B því fram að hann hefði greitt kaupverðið með því að hafa meðal annars um árabil aðstoðað móður sína og A með ákveðna hluti sem þau gátu ekki sinnt sjálf. Talið var að þær fullyrðingar B væru engum haldbærum gögnum studdar og því ósannað að hann hefði með þeim hætti greitt andvirði eignarhlutar A. Samkvæmt fyrirliggjandi gögnum og vitnisburði læknis A væri ljóst að á þeim tíma er afsalið var gefið út hefði A verið kominn með merki um alvarleg glöp eða heilabilun og hefði ættingjum C, þar á meðal B, verið það ljóst á fundi sem læknirinn átti með þeim skömmu fyrir útgáfu afsalsins. Hefði A því ekki getað gert sér grein fyrir því hvað fælist í þeirri yfirlýsingu að kaupverðið væri að fullu greitt, sbr. 33. gr. laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga. Var krafa db. A um greiðslu helmings kaupverðsins því tekin til greina. Þá var fallist á kröfu db. A um endurgreiðslu úttekta af tékkareikningi A, sem fram fóru eftir afhendingu íbúðarinnar og voru meðal annars notaðar til að greiða afborganir af lánum sem hvíldu á fasteigninni, þar sem samkvæmt afsalinu hefði B borið að greiða af íbúðinni skatta og skyldur frá og með afhendingardegi hennar. Loks var tekin til greina krafa db. A um endurgreiðslu nánar tiltekinna úttekta af bankareikningi A, sem B kvaðst meðal annars hafa framkvæmt til að kaupa húsgögn handa A og C, þar sem ekki var talið sannað að þær hefðu verið í þágu og að beiðni A.

G var sakfelldur fyrir umferðalagabrot með því að hafa ekið bifreið sviptur ökurétti, yfir leyfðum hámarkshraða og undir áhrifum áfengis og ávana- og fíkniefna. Brot G vegna aksturs undir áhrifum áfengis og ávana- og fíkniefna var ítrekað sjötta sinn og fimmta sinn vegna aksturs sviptur ökurétti. Með hliðsjón af 77. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 var refsing G ákveðin fangelsi í 10 mánuði. Þá var hann sviptur ökurétti ævilangt.

P höfðaði mál á hendur V ehf. og krafðist viðurkenningar á skaðabótaskyldu vegna líkamstjóns sem hann varð fyrir er hann var við járnskurð með rafsuðutæki í klefa á gafflaverkstæði V ehf. Deildu aðilar meðal annars um hvort P hefði orðið fyrir raflosti eða hvort högg það sem hann varð fyrir við slysið ætti sér aðrar skýringar. Talið var að í ljósi þess að verulega hefði skort á að V ehf. hefði sinnt tilkynningar- og rannsóknarskyldu sinni í kjölfar slyssins og með hliðsjón af matsgerð sérfræðilæknis sem fyrir lá í málinu yrði ekki við annað miðað en að P hefði orðið fyrir raflosti eins og hann hafði sjálfur lýst. Til viðbótar þessu var talið að rými í umræddum klefa hefði verið of þröngt miðað við það verk sem P var ætlað að vinna þar og að skort hefði á leiðbeiningum til hans um hættur af starfanum en fyrir lá að hann var ófaglærður. Var því talið að V ehf. hefði sýnt af sér saknæma vanrækslu og krafa P því tekin til greina.

Þ var sakfelldur fyrir umferðarlagabrot með því að hafa ekið bifreið yfir löglegum hámarkshraða og undir áhrifum áfengis og fíkniefna. Með vísan til sakarferils Þ var refsing hans ákveðin 30 daga fangelsi auk þess sem hann var sviptur ökurétti ævilangt.

B höfðaði mál gegn L ehf. til heimtu vangoldinna launa en hún hafði starfað hjá félaginu við mjaltir. Deildu aðilar um hvort samið hefði verið um rofinn vinnutíma. Fyrir lá að ekki var gerður skriflegur ráðningarsamningur milli aðila í samræmi við ákvæði kjarasamnings um kaup og kjör starfsmanna sem vinna almenn landbúnaðarstörf á bændabýlum sem gilti um starfskjör B. Í kjarasamningnum var kveðið á um að í ráðningarsamningi skyldi koma fram ef sérstaklega væri samið um vinnutíma, meðal annars rofinn vinnutíma. Talið var að sönnunarbyrði um það hvort samið hefði verið um rofinn vinnutíma hvíldi á L ehf. og hefði sú sönnun ekki tekist. Var því fallist á kröfu B.

A var sakfelldur fyrir skilasvik, sbr. 2. og 4. tölulið 1. mgr. 250. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940, með því að hafa sem eigandi og stjórnarmaður D ehf. ráðstafað öllum vörubirgðum félagsins til DL ehf., sem einnig var í hans eigu, á þann hátt að ekki samrýmdist veðréttindum lánardrottins D ehf. í vörubirgðunum og fyrir óhæfilega lágt verð þannig að það skerti rétt sama lánadrottins til að öðlast fullnægju af eignum félagsins. Þá var hann sakfelldur fyrir skilasvik, sbr. 2. tölulið 1. mgr. 250. gr. sömu laga, með því að hafa sem fyrrverandi eigandi og stjórnarmaður D ehf., sem þá hafði verið tekið til gjaldþrotaskipta, og eigandi og stjórnarmaður félagsins Sp/F D ráðstafað flutningaskipi, sem þá var skráð eign síðargreinda félagsins, með þeim hætti að ekki fékkst samrýmst tryggingarréttindum þb. D ehf. yfir skipinu samkvæmt kyrrsetningargerð og miðaði að því að eignartilkall þb. D ehf. til skipsins eða krafa þess um endurgjald fyrir skipið kæmi lánadrottnum búsins ekki að notum. Við ákvörðun refsingar var litið til þess að brot A hefðu tekið til umtalsverðra verðmæta. Á hinn bóginn var horft til þess að hann hafði ekki áður gerst sekur um refsivert brot. Var refsing A ákveðin fangelsi í átján mánuði en fullnustu fimmtán mánaða hennar var frestað skilorðsbundið í þrjú ár.

X var sakfelldur fyrir brot gegn 1. mgr. 217. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 með því að hafa ráðist á A og slegið hana ítrekað með krepptum hnefa í andlit, bak og brjóstkassa með þeim afleiðingum meðal annars að hún hlaut mar í andliti og sár á augabrún. Í dómi Hæstaréttar kom fram að í ákvörðun ákæruvalds um að höfða málið fælist beiting þess á valdheimildum á grundvelli laga og gæti hún eðli máls samkvæmt ekki sætt endurskoðun dómstóla. Til refsimildunar var litið til þess að X hafði ekki áður gerst sekur um refsivert brot. Til refsiþyngingar var hins vegar horft til þess að brotið hafði beinst gegn eiginkonu hans, sbr. 3. mgr. 70. gr. laga nr. 19/1940. Var refsing X ákveðin fangelsi í 90 daga en fullnustu refsingarinnar var frestað skilorðsbundið í tvö ár.

S auglýsti eftir þátttakendum í lokuðu útboði um akstur almenningsvagna. Skiptist útboðið í fjóra verkhluta og var heimilt að gera tilboð í þá alla eða tiltekna fléttu þeirra. A ehf. var meðal þeirra sem bauð í aksturinn og myndaði tilboð félagsins í fléttu verkhluta 1 ásamt tilboði T ehf. í verkhluta 2, 3, og 4 næst hagstæðustu samsetningu tilboða, á eftir tilboðum H hf. og K ehf. Að útboðinu loknu gekk S til samninga við H hf. og K ehf. um aksturinn. Höfðaði A ehf. í kjölfarið mál á hendur S og krafðist greiðslu skaðabóta úr hendi S vegna missis hagnaðar sem hann hefði notið ef tilboði hans hefði ekki verið hafnað. Hafði áður verið komist að þeirri niðurstöðu með dómi Hæstaréttar í máli nr. 485/2016 sem T ehf. höfðaði á hendur S að síðargreinda félagið hefði við umrætt útboð brotið gegn meginreglunni um jafnræði bjóðenda og gagnsæi við innkaupin, sbr. 1. mgr. 14. gr. þágildandi laga nr. 84/2007 um opinber innkaup. Hefði S frá upphafi vitað að einungis örfáir vagnar H hf. uppfylltu skilyrði útboðsins og hefði S því ekki átt að gefa fyrirtækinu kost á að gera tilboð í aðra verkhluta en það hafði vagnkost fyrir. Hefði því verið saknæmt og ólögmætt að taka tilboði H hf. Talið var að orsakatengsl væru milli þeirrar saknæmu og ólögmætu háttsemi S, að gefa H hf. kost á að bjóða í verkhluta 1 og fléttu með þeim verkhluta, og þess að tilboði A ehf. hefði verið hafnað svo og að A ehf. hefði orðið fyrir fjártjóni sem væri sennileg afleiðing háttseminnar. Var því talið að A ehf. ætti rétt á greiðslu skaðabóta úr hendi S. Í málinu hafði verið aflað tveggja matsgerða og einnar yfirmatsgerðar um tjón A ehf. af þessum völdum. Myndaði yfirmatsgerðin grunninn að niðurstöðu sérfróðs héraðsdóms sem ákvað bætur til handa A ehf. að álitum. Var sú niðurstaða staðfest af Hæstarétti.

X var ákærður fyrir meiriháttar brot gegn skattalögum með því að hafa staðið skil á efnislega röngum skattframtölum gjaldárin 2008 og 2009 vegna tekjuáranna 2007 og 2008 og þannig látið undir höfuð leggjast að telja fram fjármagnstekjur samtals að fjárhæð 80.023.348 krónur. Héraðsdómur sakfelldi X og var refsing hans ákveðin fangelsi í 3 mánuði, en fullnustu hennar frestað skilorðsbundið í tvö ár. Þá var X jafnframt gert að greiða 13.800.000 krónur í sekt til ríkissjóðs. Fyrir Hæstarétti krafðist X þess meðal annars að málinu yrði vísað frá héraðsdómi á þeim grundvelli að efnismeðferð og sakfelling í málinu færi í bága við 4. gr. 7. samningsviðauka mannréttindasáttmála Evrópu sem kveður á um bann við endurtekinni málsmeðferð í sakamálum, en í málinu höfðu skattyfirvöld jafnframt endurákvarðað skatta X vegna tekjuáranna 2007 og 2008 og gert honum að greiða skatt af álagi á vantalinn skattstofn samkvæmt ákvæðum laga nr. 90/2003 um tekjuskatt. Í dómi Hæstaréttar var meðal annars vísað til þess að í íslenskri löggjöf væri á því byggt að heimilt væri að fjalla um brot á skattalögum í tveimur aðskildum málum, annars vegar á stjórnsýslustigi hjá skattyfirvöldum og hins vegar hjá lögreglu og fyrir dómstólum, þótt málin ættu rót að rekja til sömu eða samofinna atvika. Með vísan til þeirra viðmiða sem Mannréttindadómstóll Evrópu hefði sett í dómaframkvæmd lagði Hæstiréttur til grundvallar að meðferð máls X hjá skattyfirvöldum hefði verið sakamál í skilningi 1. mgr. 4. gr. 7. samningsviðaukans. Þá var jafnframt talið að rekin hefðu verið tvö aðskilin sakamál á hendur X vegna sama brots í skilningi ákvæðisins. Í því sambandi vísaði Hæstiréttur til þess að Mannréttindadómstóll Evrópu hefði í framkvæmd sinni lagt til grundvallar að ákvæðið stæði því ekki í vegi að rekin væru tvö aðskilin mál á hendur sama aðila vegna skattalagabrots að því gefnu að ákveðnum skilyrðum væri fullnægt. Þannig þyrfti að sýna fram á að rekstur málanna hefði verið nægjanlega samþættur eða samtengdur í efni og tíma, þannig að úr yrði ein samþætt heild. Í því fælist ekki aðeins að markmiðin sem að væri stefnt og aðferðirnar við að ná þeim væru í reynd hvor annarri til fyllingar eða viðbótar, heldur einnig að afleiðingar þess fyrirkomulags væru fyrirsjáanlegar og fullnægðu áskilnaði um meðalhóf. Lagði Hæstiréttur til grundvallar að afleiðingar af háttsemi X hefðu að lögum verið fyrirsjáanlegar. Að auki hefði hann á öllum stigum málsins haft vitneskju frá skattyfirvöldum um í hvaða farveg mál hans færu. Að því er varðaði álitaefnið hvort rekstur seinna málsins hefði verið til fyllingar eða viðbótar hinu fyrra vísaði Hæstiréttur til þess að málarekstur hjá skattyfirvöldum hefði að markmiði að leiða í ljós annað en það sem lögregla rannsakaði og dómstólar dæmdu um vegna sama skattalagabrots. Yrði að leggja til grundvallar hvað hina lagalegu umgjörð varðaði að meðferð sakamáls sem leitt gæti til sakfellingar skattþegns væri samkvæmt viðmiðum mannréttindadómstólsins hvað efni varðaði til fyllingar eða viðbótar málsmeðferð yfirvalda. Þótt rannsókn beindist að mismunandi þáttum hlyti rannsókn skattyfirvalda eðli máls samkvæmt að jafnaði að vera grundvöllur að rannsókn lögreglu og meðal gagna hennar. Hvað mál X varðaði taldi Hæstiréttur að öflun sönnunargagna og mat á þeim hefði verið sameiginleg við meðferð beggja málanna að því marki sem óhjákvæmilegt hefði verið og eðlilegt gæti talist, en rannsókn sérstaks saksóknara hefði fyrst og fremst lotið að því að leiða í ljós atvik sem máli skiptu við ákvörðun um hvort brot X hefðu verið meiri háttar og framin af ásetningi eða stórfelldur gáleysi og hvort aðrir en X hefðu átt þar hlut að máli. Að auki hefði í seinna málinu verið aflað viðbótargagna þar sem slíkt hefði verið nauðsynlegt vegna mismunandi viðurlaga og ólíkra skilyrða fyrir beitingu þeirra. Yrði því ekki séð að rannsóknin hefði verið ónauðsynleg endurtekning fyrri málsmeðferðar, heldur hefði verið um að ræða rekstur tveggja aðskilinna mála sem mynduðu að efni til eina samþætta heild. Þá taldi Hæstiréttur að ekki yrði séð að farið hefði verið á svig við reglur um meðalhóf við rekstur málanna á hendur X. Loks hefði héraðsdómur tekið tillit til þess að X hefði sætt álagi á vantalinn skattstofn við ákvörðun sektarfjárhæðar. Að öllu þessu gættu var lagt til grundvallar að fullnægt hefði verið skilyrðinu um nauðsynlega efnislega samþættingu mála X hjá annars vegar skattyfirvöldum og hins vegar ákæruvaldi og dómstólum. Að því er varðaði skilyrðið um nauðsynlega samþættingu í tíma lagði Hæstiréttur heildarmat á þá tímaþætti sem í málinu voru með hliðsjón af dómaframkvæmd Mannréttindadómstóls Evrópu. Taldi Hæstiréttur að skilyrðinu væri fullnægt og að ekki skipti máli í því sambandi að í máli X hefði ákæra verið gefin út tveimur mánuðum og níu dögum eftir lok stjórnsýslumálsins. Yrði að hafa í huga að úrskurður yfirskattanefndar í máli X hefði ekki verið orðinn endanlega bindandi þegar ákæran á hendur honum hefði verið gefin út. Þá hefði Mannréttindadómstóll Evrópu lagt til grundvallar að rekstur tveggja aðskilinna mála þyrfti ekki að vera algjörlega samhliða frá upphafi til loka, heldur hefði ríkið sem í hlut ætti svigrúm til að reka málin stig af stigi þar sem slíkt helgaðist af hagsmunum um skilvirkni og eðlilegan framgang réttvísinnar í ljósi ólíkra samfélagslegra hagsmuna. Að öllu þessu gættu taldi Hæstiréttur að ekki hefði verið brotið gegn 1. mgr. 4. gr. 7. samningsviðauka mannréttindasáttmálans, sbr. lög nr. 62/1994 um Mannréttindasáttmála Evrópu og hafnaði kröfu X um frávísun málsins. Með vísan til forsendna var héraðsdómur staðfestur um sakfellingu X og heimfærslu brota hans til refsiákvæða. Með vísan til þess að sektarfjárhæð sú sem X var gert að greiða hefði verið litlu lægri en sem næmi tvöfaldri fjárhæðinni sem hann dró undan skatti að frádregnum gjöldum af álagi og þess að fangelsisrefsing hans hefði verið skilorðsbundin var héraðsdómur jafnframt staðfestur um refsingu X.

M ehf. krafði A, Þ og V hf. um greiðslu skaðabóta vegna starfa A og Þ sem fasteignasala við sölu á fasteign félagsins. Hafði máli um sama sakarefni milli aðila áður verið vísað frá héraðsdómi. Við þingfestingu máls þessa í héraði lagði M ehf. fram gögn úr fyrra málinu, þar með talda yfirlýsingu milli aðila sem gefin var út í tilefni af viðskiptunum og greinargerð A, Þ, og V hf. í héraði, þar sem byggt var á því að M ehf. hefði fallið frá bótakröfu á hendur þeim með yfirlýsingunni. Þrátt fyrir það hafði M ehf. ekkert vikið að yfirlýsingunni í stefnu til héraðsdóms í þessu máli og fyrst við aðalmeðferð þess hreyft því að yfirlýsingin væri ekki bindandi með vísan til ógildingarreglna samningaréttar eftir að A, Þ og V hf. höfðu í greinargerð reist varnir á henni. Var því talið að málsástæða M ehf. um ógildi skuldbindingarinnar samkvæmt yfirlýsingunni væri of seint fram komin og yrði því ekki á henni byggt. Þegar af þeirri ástæðu að M ehf. hafði fallið frá kröfum með yfirlýsingunni vegna viðskiptanna voru A, Þ og V hf. sýknuð af kröfu M ehf.

Með dómi frá 13. febrúar 2014 í máli nr. 604/2013 komst Hæstiréttur að þeirri niðurstöðu að I ehf. væri skaðabótaskylt gagnvart H vegna ólögmætrar riftunar á ráðningarsamningi milli þeirra, sem átt hafði sér stað 30. september 2010. H höfðaði í kjölfarið mál og krafðist skaðabóta er námu annars vegar jafngildi fullra launa í veikindaforföllum á ákveðnu tímabili og hins vegar jafngildi óskertrar tryggingarfjárhæðar samkvæmt svokallaðri skírteinistryggingu flugmanna. H lést á árinu 2016. M fékk leyfi til setu í óskiptu búi í kjölfarið og tók við aðild að málinu. Taldi Hæstiréttur að M ætti rétt til bóta vegna tilkalls H til launa í veikindaforföllum. Var m.a. vísað til þess að H hefði afhent vottorð 29. september 2010 og yrði að leggja vottorðið til grundvallar um upphaf forfalla þótt ákvæði væri í kjarasamningi um að staðfesta þyrfti forföll flugmanns til að greiðsluskylda vinnuveitanda stofnaðist. Þá gæti I ehf. ekki með afturvirkum hætti endurskoðað grundvöll þess hvernig staðið hefði verið að því að binda enda á ráðningarsambandið við H og yrði I ehf. að bera af því allar afleiðingar að slíkt hefði verið gert með ólögmætum hætti. Að því er varðaði kröfu um greiðslu bóta í skjóli skírteinistryggingar flugmanna taldi Hæstiréttur að bótaskylda yrði að ráðast af skýringu á ákvæðum kjarasamnings þar sem vátryggingaskilmálar þeirrar tryggingar sem I ehf. hafði tekið settu strangari skilyrði fyrir greiðslu óskertrar skírteinistryggingar en mælt hefði verið fyrir um í kjarasamningnum. Þá var talið að þar sem I ehf. hefði rofið ráðningarsamband sitt við H með ólögmætum hætti yrði I ehf. að bera hallann af því að ekki lægju fyrir fullkomnar upplýsingar um heilsufar H á tilteknu tímabili. Hefði I ehf. ekki fært neitt fram sem hnekkti því að á tímabilinu frá 29. september 2010 til dauðadags hefði heilsufar H verið með þeim hætti að honum hefði ekki verið unnt að öðlast á ný réttindi sín sem atvinnuflugmaður og að hann hefði því misst varanlega flugskírteini sitt í skilningi kjarasamningsins frá og með haustinu 2010. Ætti M því jafnframt rétt á bótum á þeim grundvelli.

Ú, sem átti aflahlutdeild í skötusel, krafðist þess að viðurkennt yrði að Í bæri skaðabótaábyrgð á tjóni sem félagið taldi sig hafa orðið fyrir vegna ólögmætrar úthlutunar á aflamarki í þeirri fisktegund fiskveiðiárin 2009/2010, 2010/2011 og 2011/2012. Með nánar tilteknum breytingarlögum var bætt við lög nr. 116/2006 um stjórn fiskveiða bráðabirgðaákvæðum sem heimiluðu ráðherra úthlutun á aflaheimildum í skötusel umfram heildarafla sem úthlutað hafði verið samkvæmt 3. gr. laganna. Taldi Ú að lagasetningin og framkvæmd á grundvelli hennar hefði brotið gegn rétti sínum, sem varinn væri af 1. mgr. 72. gr. og 1. mgr. 75. gr. stjórnarskrárinnar, til að fá úthlutað án endurgjalds aflamarki af viðbótarveiðiheimildunum í samræmi við aflahlutdeild sína í skötusel. Í dómi Hæstaréttar kom fram að með framangreindri viðbótarúthlutun á aflamarki hefði ekki falist breyting á hlutdeild Ú í afla sem úthlutað var eftir 3. gr. laga nr. 116/2006. Hefði Ú því ekki sætt takmörkunum með þeim breytingarlögum sem um ræddi þannig að farið hefði gegn 72. eða 75. gr. stjórnarskrárinnar. Var Í þegar af þeirri ástæðu sýknað af kröfu Ú.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli c. liðar 1. mgr. 95. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála.

Staðfest var ákvörðun lögreglustjóra um að X skyldi sæta nálgunarbanni á grundvelli laga nr. 85/2011 um nálgunarbann og brottvísun af heimili.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms um að X skyldi sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli a. og b. liðar 1. mgr. 115. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.