Þrotabú S hf. höfðaði mál til heimtu skaðabóta úr hendi R og B ehf. á þeim grundvelli að þegar hlutafé í T hf. var hækkað tíu sinnum frá maí 2013 til febrúar 2015, samtals um 1.795.857.801 krónu, hefðu R og annar endurskoðandi sem B ehf. bæri ábyrgð á samkvæmt reglunni um vinnuveitendaábyrgð sýnt af sér saknæma vanrækslu. Tilkynningum um hlutafjárhækkun til fyrirtækjaskrár fylgdu í níu skipti staðfestingar R og í eitt skipti annars endurskoðanda B ehf. um að greiðslur hefðu borist fyrir hækkanirnar. Hæstiréttur vísaði til þess að greiðslur fyrir hlutaféð hefðu borist inn á reikninga T hf. í gegnum krónuútboð Seðlabanka Íslands að frátalinni hlutafjárhækkun 12. júní 2014 sem ekki hefði verið skýrð að fullu. Hæstiréttur féllst á niðurstöðu hins áfrýjaða dóms sem skipaður var sérfróðum meðdómanda að greiðslur að fjárhæð 1.747.674.708 krónur hefðu borist inn á bankareikninga T hf. og að R hefði á þessum tíma ekki haft nægt tilefni til að kanna nánar ráðstöfun fjármuna út úr félaginu. Voru R og B ehf. því sýknaðir af aðalkröfu þrotabús S hf. Þá var jafnframt staðfest niðurstaða Landsréttar um sýknu R og B ehf. af varakröfu þrotabús S hf. Um þrautavarakröfu á hendur R og B ehf. vísaði Hæstiréttur til þess að af dómaframkvæmd yrði ráðið að þegar fyrir lægi að sérfræðingur hefði orðið uppvís að saknæmri háttsemi við framkvæmd sérfræðistarfa yrði slakað á kröfum um sönnun fyrir því að hún hefði orsakað tjón og sönnunarbyrði jafnvel snúið um það atriði. Þetta ætti sérstaklega við þegar tjónþola væri erfitt um vik að sanna orsakasamband milli saknæmrar háttsemi og tjóns sem hann hefði orðið fyrir. Teldist þrotabú S hf. hafa leitt að því nægar líkur að fyrrnefnd tilkynning frá 12. júní 2014 hefði verið einn þeirra þátta sem lánadrottnar T hf. lögðu traust sitt á við töku ákvarðana í lögskiptum við félagið þannig að B ehf. yrði látinn bera hallann af því að hafa ekki sýnt fram á að tilkynningin hefði ekki leitt til tjóns fyrir þrotabú S hf. Með vísan til 2. mgr. 26. gr. laga nr. 91/1991 og þess að ekki hafði verið tekin afstaða til lýstra krafna í þrotabú T hf. var B ehf. sýknað að svo stöddu af þrautavarakröfu þrotabús S hf. og R sýknaður.

Í hf. höfðaði mál á hendur R og B ehf. og krafðist viðurkenningar á skaðabótaskyldu á tjóni vegna ákvörðunar hans um halda áfram vinnu við byggingu kísilmálmverksmiðju fyrir S hf. á árinu 2016. Í hf. gerði verksamning við S hf. um byggingu verksmiðjunnar árið 2014 . Í hf. kvað ákvörðun sína um að halda verkinu áfram hefði byggst á upplýsingum í ársreikningi S hf. vegna ársins 2014 sem stefndi R hefði endurskoðað og áritað án fyrirvara. Opinberar upplýsingar um fjárhagsstöðu S hf. sem birtust í ársreikningi félagsins það ár hefðu gefið allt aðra og betri mynd af stöðu þess en raunin hafi verið. Í hf. byggði á því að eigið fé S hf. hefði verið ofmetið í ársreikningnum þar sem ekkert raunverulegt endurgjald hefði komið fyrir tvær hlutafjárhækkanir í S9 ehf. sem síðar rann saman við S hf. Í dómi Hæstaréttar kom fram að þegar málavextir væru virtir í heild yrði ekki fallist á að sýnt hefði verið nægilega fram á að R hefði þegar hann sendi tilkynningar um hlutafjárhækkun til fyrirtækjaskrár 23. september 2014 haft þá yfirsýn yfir fjármagnshreyfingar milli félaga sem MG stýrði og inntaki þeirra til að geta áttað sig á eðli þeirra eða haft réttmætt tilefni til að afla frekari gagna eða upplýsinga um þær. Taldi dómurinn ekki næg efni til að hnekkja mati hins áfrýjaða dóms, sem skipaður var sérfróðum meðdómsmanni, um að Í hf. hefði ekki tekist að sýna fram á að stefndi R hefði hafi sýnt af sér saknæma háttsemi þegar hann staðfesti greiðslu umræddra hlutafjárhækkana. Þá taldi dómurinn ekki næg efni til þess að virða það R til sakar að hann hefði ekki endurskoðað samrunareikning S hf. eða vakið athygli stjórnar félagsins á að endurskoða þyrfti samrunareikning félaganna. Að lokum taldi dómurinn ekkert fram komið sem leitt hefði í ljós að R hefði á þeim tíma er hann vann ársreikning S hf. vegna ársins 2014 átt að vera það ljóst að reikningar félaganna P B.V. eða hlutafjárframlag U B.V. hefði verið greitt með þeim hætti að það skildi ekki eftir nein raunveruleg verðmæti í félaginu. Voru R og B ehf. því sýknaðir af kröfu Í hf.

Þrotabú S hf. höfðaði mál til heimtu skaðabóta úr hendi R og B ehf. á þeim grundvelli að þegar hlutafé félagsins var hækkað í lok árs 2016 hefði sérfræðiskýrsla sem unnin var af R í tengslum við hækkunina ekki verið unnin af nægilegri kostgæfni. Félagið U B.V. greiddi fyrir hækkunina með öllum hlutum í félaginu G ehf. Greiðslan hefði reynst ófullnægjandi vegna saknæmrar háttsemi R við gerð sérfræðiskýrslunnar á grundvelli 6. gr., sbr. 37. gr. laga nr. 2/1995 um hlutafélög. Þrotabú S hf. byggði á því að vegna þessa hefði 405.280.000 krónur vantað í sjóði S hf. þegar bú þess var tekið til gjaldþrotaskipta. Í dómi Hæstaréttar sagði að í hlutafélagalögum væri lagt fortakslaust bann við því að greiðsla hlutar næmi minna en fjárhæð hans. Sérfræðiskýrsla R leiddi til þess að greiðsla félagsins U B.V. var lægri en sem nam skráðri hlutafjárhækkun í nóvember 2016. Ástæða þess yrði fyrst og fremst rakin til þess að R hefði ekki sýnt nægilega gætni við val á forsendum um rekstrarkostnaðarhlutfall og ávöxtunarkröfu G ehf. í sérfræðiskýrslunni. Samkvæmt þessu teldist R hafa sýnt af sér saknæma háttsemi við gerð sérfræðiskýrslunnar. Á því tjóni sem af þeirri háttsemi hefði hlotist bæri hann ábyrgð á grundvelli sakarreglunnar en B ehf. á grundvelli reglu skaðabótaréttar um vinnuveitandaábyrgð. Við mat á tjóninu var byggt á matsgerð dómkvadds manns um hvert verðmæti G ehf. hefði verið en matsgerðinni hefði ekki verið hnekkt með öflun yfirmatsgerðar. Vísaði rétturinn til þess að af dómaframkvæmd Hæstaréttar yrði ráðið að þegar fyrir lægi að sérfræðingur hefði orðið uppvís að saknæmri háttsemi við framkvæmd sérfræðistarfa yrði slakað á kröfum um sönnun fyrir því að hún hafi orsakað tjón og sönnunarbyrði jafnvel snúið um það atriði. Þetta ætti sérstaklega við þegar tjónþola væri erfitt um vik að sanna orsakasamband milli saknæmrar háttsemi og tjóns sem hann hefði orðið fyrir. Í ljósi erfiðrar sönnunarstöðu um orsakasamband teldist þrotabú S hf. hafa leitt nægar líkur að því að sérfræðiskýrsla R hefði verið einn þeirra þátta sem lánardrottnar S hf. lögðu traust sitt á við töku viðskiptalegra ákvarðana þannig að R og B ehf. yrðu látnir bera hallann af því að þeir hefðu ekki sýnt fram á að gerð sérfræðiskýrslunnar hefði ekki leitt til tjóns fyrir kröfuhafa í þrotabúinu og þar með þrotabú S hf. Voru R og B ehf. dæmdir til greiða þrotabúi S hf. 114.280.000 krónur.

Þrotabú S hf. höfðaði mál til heimtu skaðabóta úr hendi R og B ehf. á þeim grundvelli að ekki hefði verið hugað af nægilegri kostgæfni að staðfestingu tveggja hlutafjárhækkana 23. september 2014 í S9 ehf. sem áttu að fara fram með skuldajöfnuði og greiðslu reiðufjár. Byggði þrotabú S hf. á því að engar greiðslur hefðu komið fyrir hlutina og félaginu U B.V., sem greiddi fyrir hlutaféð með þessum hætti, þannig verið gert kleift að eignast hlutafé í félaginu S9 ehf. án endurgjalds. Efnahagsleg áhrif þessa hefðu síðar færst yfir á S hf. með samruna þess félags og S9 ehf. 24. september 2014. Þá reisti þrotabú S hf. fjárkröfu sína jafnframt á því að stefndu hefðu sýnt af sér saknæma háttsemi með því að staðfesta rangar upplýsingar um óefnislegar eignir með áritun sinni í samrunareikningi félaganna S hf. og S9 ehf. Á því tjóni sem af þeirri háttsemi hafi hlotist bæri R ábyrgð á grundvelli sakarreglunnar en B ehf. á grundvelli reglu skaðabótaréttar um vinnuveitandaábyrgð. Í dómi Hæstaréttar kom fram að þegar málavextir væru virtir í heild yrði ekki fallist á að sýnt hefði verið nægilega fram á að R hefði þegar hann sendi tilkynningar um hlutafjárhækkun til fyrirtækjaskrár 23. september 2014 haft þá yfirsýn yfir fjármagnshreyfingar milli þeirra félaga sem MG stýrði og inntak þeirra til að getað áttað sig á eðli þeirra eða haft réttmætt tilefni til að afla sér frekari gagna eða upplýsinga um þær. Taldi dómurinn ekki næg efni til að hnekkja mati hins áfrýjaða dóms, sem skipaður var sérfróðum meðdómsmanni, um að þrotabú S hf. hefði ekki tekist að sýna fram á að R hafi sýnt af sér saknæma háttsemi þegar hann staðfesti greiðslu umræddra hlutafjárhækkana. Þá taldi dómurinn ekki næg efni til þess að virða það honum til sakar að hafa ekki endurskoðað samrunareikning S hf. eða vakið athygli stjórnar félagsins á að endurskoða þyrfti samrunareikning félaganna. Að lokum taldi dómurinn ekkert fram komið sem leitt hefði í ljós að R hefði á þeim tíma er hann vann ársreikning S hf. vegna ársins 2014 átt að vera það ljóst að reikningar PE B.V. eða að hlutafjárframlag U B.V. hefði verið greitt með þeim hætti að það skyldi ekki eftir nein raunveruleg verðmæti í félaginu. Voru R og B ehf. sýknaðir af kröfum S hf.

Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að sérfróður meðdómandi í málinu í Landsrétti hefði verið vanhæfur á grundvelli c-liðar 5. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála til að fara með málið og dæma í því. Dómur Landsréttar var því ómerktur og málinu vísað til löglegrar meðferðar fyrir Landsrétti.

S hafði í héraði uppi kröfu á hendur eigendum átta jarða um viðurkenningu á tilteknum landamerkjum jarðarinnar B gagnvart jörðum sem liggja að henni á alla vegu. Héraðsdómur féllst á kröfu S um nánar tiltekin merki jarðarinnar B gagnvart sex af þessum jörðum en sýknaði eigendur tveggja jarða af kröfum S. Landsréttur vísaði málinu frá héraðsdómi þar sem S hefði borið að gera sérstaka dómkröfu um viðurkenningu landamerkja B að hverri jörð fyrir sig þannig að dæma hafi mátt um þær aðgreint. Hæstiréttur taldi að Landsrétti hefði borið, samkvæmt 3. mgr. 101. gr., sbr. 166. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála, að beina því til S að bæta úr ágöllum á kröfugerð sinni í stað þess að vísa málinu frá héraðsdómi. Í því sambandi var þess sérstaklega getið að ekki væri að sjá að upphaflegur málatilbúnaður S hefði komið niður á vörnum eigenda jarðanna. Úrskurður Landsréttar var því ómerktur og málinu vísað til löglegrar meðferðar fyrir Landsrétti.