Í málinu krafðist A þess að felldur yrði úr gildi úrskurður úrskurðarnefndar almannatrygginga frá árinu 2015, þar sem staðfest var ákvörðun T frá árinu 2013 um að greiða A barnalífeyri frá 1. apríl 2011. Reisti A kröfu sína á því að samkvæmt 4. mgr. 53. gr. laga nr. 100/2007 um almannatryggingar ætti hann rétt til barnalífeyris frá 1. apríl 2009, eða tvö ár aftur í tímann frá því að hann hefði sótt um örorkulífeyri hjá T. Vísaði A til þess að í mars 2011 hefði læknir, að beiðni tryggingarfélags, metið hann óvinnufæran og með 65% varanlega örorku frá árinu 2008. Í héraðsdómi, sem staðfestur var í Hæstarétti með vísan til forsendna hans, var talið að til þess að eiga rétt á barnalífeyri samkvæmt lögum nr. 100/2007 þyrfti umsækjandi að hafa verið metinn til örorku hjá T. Örorkumat fyrir tryggingarfélag væri ósambærilegt örorkumati T og ekki væri hægt að byggja rétt til almannatrygginga á slíku mati. Þá var ekki fallist á með A að T hefði við meðferð málsins vanrækt leiðbeiningar- og rannsóknarskyldur sínar samkvæmt 7. og 10. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993. Var T sýknað af kröfu A.

Fallist var á kröfu þrotabús H ehf. um riftun á greiðslu félagsins til C ehf. að tiltekinni fjárhæð. Var talið að greiðslan hefði verið innt af hendi með óvenjulegum greiðslueyri í skilningi 1. mgr. 134. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. og að C ehf. hefði ekki sýnt fram á að greiðslan hefði virst venjuleg eftir atvikum. Þá var einnig fallist á kröfu þrotabús H ehf. um að C ehf., D og S yrði óskipt gert að endurgreiða fjárhæðina, enda þótti C ehf. ekki hafa sýnt fram á að atvikum væri þannig háttað að því hefði tekist að fá fullnustu kröfunnar, án tillits til gjaldþrotaskiptanna, ef greiðslan hefði ekki verið innt af hendi.

G höfðaði mál á hendur M hf. vegna vangoldinna launa. Gerði G kröfu um tilekna fjárhæð og hafði þá tekið tillit til greiðslna sem M hf. hafði greitt inn á ætlaða kröfu, með því að láta þær koma jafnharðan til lækkunar á höfuðstólnum. Héraðsdómur tók kröfu G til greina en mælti hins vegar fyrir um það í dómsorði að greiðslur M hf. skyldu koma til frádráttar heildarkröfu G eins og hún stæði á tilgreindum greiðsludögum. Í dómi sínum vísaði Hæstiréttur til þess að sökum þessa væri höfuðstóll kröfunnar sem G hefði verið dæmd í raun hærri en hann hefði krafist dóms um. Þá hefði M hf. samkvæmt dómsorði í nær öllum tilvikum verið gert að greiða dráttarvexti af hærri fjárhæðum á einstökum tímabilum en G hefði krafist, auk þess sem ekki væri samræmi milli kröfugerðar hans annars vegar og dómsorðs hins vegar um dagsetningar þegar fjárhæðir, sem bera áttu dráttarvexti, voru látnar taka breytingum. Hefði með þessu verið farið út fyrir kröfugerð G í hinum áfrýjaða dómi í andstöðu við 1. mgr. 111. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Var hinn áfrýjaði dómur því ómerktur og málinu vísað heim í hérað til löglegrar meðferðar.

Kært var ákvæði í dómi Landsréttar um að vísa frá héraðsdómi sakargiftum á hendur einkahlutafélögunum X, Y, Z og Þ um brot gegn 8. mgr., sbr. 1. mgr. 40. gr. laga nr. 50/1988 um virðisaukaskatt á þeim grundvelli að málsmeðferðin sem félögin sættu færi í bága við 1. mgr. 4. gr. 7. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu. Krafðist ákæruvaldið þess að frávísunin yrði felld úr gildi annars vegar á þeim grunni að lögaðilar yrðu ekki felldir undir bann samkvæmt 1. mgr. 4. gr. 7. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu og hins vegar með vísan til þess að álag á grundvelli 27. gr. laga nr. 50/1988 fæli ekki í sér refsingu í skilningi framangreinds ákvæðis samningsviðaukans með sama hætti og þegar gjaldandi sætti álagi á gjaldstofna samkvæmt 2. mgr. 108. gr. laga nr. 90/2003 um tekjuskatt. Um fyrrgreinda atriðið vísaði Hæstiréttur til þess að þótt ekki yrði með skýrum hætti ráðið af orðalagi ákvæðisins hvort það tæki einungis til einstaklinga yrði ekki annað séð af dómaframkvæmd Mannréttindadómstóls Evrópu en að þar hefði ákvæðinu einnig verið beitt gagnvart lögaðilum. Til þess væri einnig að líta að á grundvelli laga nr. 62/1994 um mannréttindasáttmála Evrópu væri ákvæðið íslensk réttarheimild og sætti sem slíkt skýringu sem hvert annað lagaákvæði fyrir dómstólum. Eðli máls samkvæmt stæðu ekki haldbær efnisrök til að fella lögaðila utan þeirrar verndar, sem ákvæðinu væri ætlað að veita. Að því er varðaði síðargreinda álitaefnið sló Hæstiréttur því föstu að þótt hundraðshluti álags væri ólíkur milli ákvæðanna auk þess munar sem væri á ákvörðun um beitingu þess stæðu ekki efni til þess að gera greinarmun í þessum tveimur tilvikum, enda væri í báðum ákvæðunum um að ræða viðurlög sem taka bæri tillit til við ákvörðun sektar í sakamáli. Að þessu virtu og með vísan til þess að ekki væri ágreiningur um þá niðurstöðu Landsréttar um að rekstur máls gegn félögunum fyrir skattayfirvöldum annars vegar og rannsókn sakamáls á hendur þeim og meðferð þess fyrir dómi hins vegar hafi ekki staðist efnislegan áskilnað 1. mgr. 4. gr. 7. viðauka við mannréttindasáttmála Evrópu var hið kærða ákvæði staðfest.

Á var ráðin til starfa hjá M ehf. í fullt starf 1. september 2015 en lét af störfum í nóvember sama ár er hún varð óvinnufær vegna veikinda á meðgöngu. Krafði Á M ehf. um greiðslu fjárhæðar er nam launum í þrjá mánuði auk orlofs. Deildu aðilar um það hvort samkomulag hefði orðið með þeim um að ráðningarsambandi þeirra hefði verið slitið í nóvember 2015. Hæstiréttur taldi að í tilkynningu um fæðingarorlof sem undirrituð var í desember 2015 af þáverandi framkvæmdastjóra M ehf. hefði falist vísbending um að við það tímamark hefði verið litið svo á af hálfu M ehf. að Á væri enn í fullu starfi og ráðningarsambandi þeirra þá ekki verið slitið. Með hliðsjón af því og að teknu tilliti til þess, sem fram kom í héraðsdómi um þetta efni, staðfesti Hæstiréttur þá niðurstöðu héraðsdóms að ósannað væri að ráðningarsambandinu hefði verið slitið í nóvember 2015, en M ehf. sem vinnuveitandi bæri hallann af þeim sönnunarskorti. Þá staðfesti Hæstiréttur jafnframt að Á hefði í fæðingarorlofinu öðlast rétt til þriggja mánaða uppsagnarfrests í samræmi við kjarasamningsákvæði og 2. mgr. 14. gr. laga nr. 95/2000 um fæðingar- og foreldraorlof og að hún hefði hvorki glatað réttindum sínum vegna tómlætis né annarra atvika. Var krafa Á því tekin til greina.

T, norskur ríkisborgari, krafði V hf. um skaðabætur vegna líkamstjóns sem hann varð fyrir í vélsleðaslysi. Fyrir lá að T hafði síðustu þrjú ár fyrir slysið haft tekjur í norskum krónum. Sneri deila aðila að því hvort umreikna ætti tekjur T yfir í íslenskar krónur miðað við uppgjörsdag bóta fyrir varanlega örorku eða hvort miða bæri við virði þeirra í íslenskum krónum fyrir hvert ár á síðustu þremur árum fyrir slysið að teknu tilliti til miðgengis norsku krónunnar. Talið var að ákvarða yrði tekjur T í íslenskum krónum þannig að sem næst yrði komist rauntekjum hans á þeim tíma sem þeirra var aflað eins og raunin yrði um tjónþola sem aflað hefði tekna í íslenskum krónum. Samkvæmt því var fallist á með T að miða bæri útreikning bótanna við miðgengi norsku krónunnar á þeim árum sem teknanna var aflað. Var V hf. því gert að greiða T umkrafða fjárhæð.

Ágreiningur aðila laut að því hvort Ö ehf. hefði verið heimilt að gjaldfæra fjármagnskostnað, sem fallið hafði á hann vegna lánaskuldbindinga sem hann yfirtók við samruna tveggja félaga við sig árið 2007, móðurfélagsins L ehf. og systurfélagsins D ehf., á móti tekjum í skattskilum sínum á gjaldárunum 2008 til 2012. Ríkisskattstjóri úrskurðaði árið 2013 að fjármagnskostnaðurinn væri ekki frádráttarbær kostnaður í skilningi 1. töluliðar 31. gr. laga nr. 90/2003 um tekjuskatt og staðfesti yfirskattanefnd þann úrskurð árið 2015. Í héraðsdómi, sem staðfestur var í Hæstarétti, var hvorki fallist á með Ö ehf. að sviðsstjóri eftirlitssviðs ríkisskattstjóra, og þar með starfsmanna þess, hefðu verið vanhæfir til að fjalla um endurákvörðun opinberra gjalda Ö ehf. né að ríkisskattstjóri hefði sýnt tómlæti við meðferð málsins sem hefði skapað Ö ehf. réttmætar væntingar um að ekkert yrði aðhafst í málefnum hans eftir samruna félaganna. Talið var að L ehf. hefði tekið umrætt lán í þágu eigenda þess félags til að greiða þáverandi eigendum Ö ehf. og D ehf. kaupverð hlutafjár í þeim félögum. Lántakan hefði því ekki varðað resktur Ö ehf. eftir samrunann og teldust vextir vegna hennar því ekki til frádráttarbærs rekstrarkostnaðar Ö ehf. í skilningi 1. töluliðar 31. gr. laga nr. 90/2003, sbr. 2. mgr. 49. gr. laganna. Var því fallist á með Í að heimildin til að framkvæma skattfrjálsan samruna samkvæmt 1. mgr. 51. gr. laga nr. 90/2003 færði Ö ehf. ekki ríkari rétt til gjaldfærslu rekstrarkostnaðar en 31. gr. sömu laga heimilaði. Loks var talið að fullt tilefni hefði verið til þess að beita 25% álagi við skattstofna Ö ehf. gjaldárin 2010 til 2012, eins og gert hafði verið í úrskurði ríkisskattstjóra og yfirskattanefnd staðfest.

Húsfélag fjöleignarhússins að L í Garðabæ höfðaði mál til heimtu skaðabóta vegna galla í utanhússklæðningu hússins. Beindi húsfélagið kröfum sínum aðallega að bankanum A hf. á þeim grundvelli að hann hefði í raun verið eigandi og byggingaraðili hússins eftir að hafa yfirtekið L ehf., sem áður hafði staðið að byggingu þess. Til vara beindi húsfélagið kröfum sínum að sveitarfélaginu G og byggingarstjóranum J. Fyrir lá að húsfélagið og A hf. höfðu áður gert með sér samkomulag um fullnaðaruppgjör á kostnaði við úrbætur á fjöleignarhúsinu, en húsfélagið byggði á því að umfang gallans hefði verið stórlega vanáætlað í samkomulaginu og forsendur þess því brostið. Héraðsdómur féllst á að A hf. hefði í raun stjórnað L ehf. frá því að húsið varð fokhelt og að húsfélaginu væri því rétt að beina kröfum sínum að bankanum. Féllst dómurinn jafnframt á að húsfélaginu hefði ekki verið umfang gallans ljóst er gengið var til samkomulagsins og vék því til hliðar á grundvelli 36. gr. laga nr. 7/1936. Var krafa húsfélagsins á hendur A hf. því tekin til greina. Hæstiréttur staðfesti þá niðurstöðu héraðsdóms að A hf. hefði í raun haft öll ráð L ehf. í hendi sér og farið með allt forræði á því hvernig ljúka skyldi við byggingu hússins. Hefði bankinn tekið ákvörðun um að leita ódýrari lausna við bygginguna, þar með talið að notast við aðra einangrun og múrklæðningu heldur en aðalhönnuður hússins hafði mælt fyrir um og samþykktar teikningar hefðu gert ráð fyrir. Samkvæmt matsgerð dómkvadds manns uppfyllti sú einangrun og múrklæðning ekki kröfur byggingarreglugerðar og laga um brunvarnir og mætti rekja orsök þeirra skemmda sem krafist væri bóta fyrir til þessa. Var niðurstaða héraðsdóms um skaðabótaábyrgð A hf. því staðfest. Þá staðfesti Hæstiréttur þá niðurstöðu héraðsdóms að víkja bæri samkomulagi aðila til hliðar, meðal annars með vísan til þess að A hf. hefði borið ábyrgð á þeirri ákvörðun að setja aðra einangrun og múrklæðningu á útveggi hússins. Var hinn áfrýjaði dómur samkvæmt því staðfestur.

K krafði V hf. um skaðabætur vegna líkamstjóns sem hún varð fyrir í umferðarslysi. Fyrir lá að K gegndi á slysdegi 60% starfi við L en utan þeirrar vinnu kvaðst hún hafa gegnt ólaunuðum störfum á heimili sínu og eiginmanns síns ásamt því að sinna með honum verkum við búskap, sem þau höfðu ekki tekjur af. Deildu aðilar um hvort K ætti rétt á bótum fyrir tímabundið atvinnutjón og varanlega örorku til heimilisstarfa, sem reiknaðar yrðu á grundvelli launa sem hún hefði borið úr býtum fyrir fullt starf við L, sbr. 3. mgr. 1. og 2. mgr. 7. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993. Talið var að við ákvörðun á fjártjóni af þeim toga, sem K hafði orðið fyrir en ekki þegar fengið bætt, yrði að miða við verðmæti vinnu við heimilisstörf. Ekkert lægi fyrir um hvert hefði verið umfang slíkra starfa K en ólaunuð störf við búskap gætu ekki talist til heimilisstarfa í skilningi 3. mgr. 1. gr. skaðabótalaga. Þá yrði fjártjón vegna ófærni til heimilisstarfa ekki ákveðið á grundvelli endurgjalds fyrir launað hlutastarf utan heimilis. Hvað varðaði bætur fyrir ófærni til heimilisstarfa vegna varanlegrar örorku væri heldur ekki unnt að styðjast við 2. mgr. 7. gr. skaðabótalaga enda hefði K sinnt hlutastafi utan heimilis um langt árabil. Var því talið að K hefði þurft að reisa útreikning á fjárhæð beggja liða dómkröfu sinnar á sérstöku mati á verðmæti þeirrar vinnu sem hún hafði lagt af mörkum til heimilisstarfa. Þar sem það hefði ekki verið gert væri kröfugerð K ekki byggð á viðhlítandi grunni og var málinu því vísað frá héraðsdómi án kröfu.

SK höfðaði mál á hendur G og SL til heimtu eftirstöðva kaupverðs samkvæmt kaupsamningi um nánar tilgreinda fasteign. G og SL kröfðust þess á hinn bóginn á grundvelli yfirmatsgerðar aðallega að staðfest yrði riftun þeirra á kaupsamningnum, en til vara að þau ættu rétt til skaðabóta eða afsláttar vegna galla á fasteigninni. Fyrir lá að leki varð í eigninni eftir að kaupsamningur komst á en áður en hún var afhent. Talið var að SK hefði á þessum tíma borið áhættu af eigninni og var henni því gert að bæta G og SL það tjón sem af lekanum stafaði, sbr. 1. mgr. 12. gr. og 1. mgr. 43. gr. laga nr. 40/2002 um fasteignakaup, svo og tjón vegna leka með skorsteinum, sbr. 26. og 27. gr. laganna, sbr. og 2. mgr. 43. gr. þeirra. Hins vegar var fallist á með SK að rakaskemmdir á eigninni hefðu ágerst verulega frá afhendingartíma hennar fram til þess tíma sem vettvangsskoðun yfirmatsmanna fór fram um einu og hálfu ári síðar. Talið var að G og SL hefðu ekki gripið til viðeigandi ráðstafana til að takmarka tjón á fasteigninni og voru þau því talin bera halla af skorti á sönnun um að hún hefði við afhendingu verið haldin þeim auknu raka- og mygluskemmdum sem gerð hefði verið grein fyrir í yfirmatsgerð samanborið við undirmatsgerð. Samkvæmt þessu og með hliðsjón af því að áætlaður kostnaður við úrbætur á göllum fasteignarinnar nam samkvæmt undirmatinu einungis 4,5% af kaupverði eignarinnar, sbr. 18. gr. laga nr. 40/2002, var fallist á kröfu SK um greiðslu eftirstöðva kaupverðs, en að frádregnum þeim skaðabótum sem henni bar að bæta.

Staðfestur var úrskurður Félagsdóms þar sem máli S gegn Í var vísað frá dómi. Í málinu krafðist S þess að viðurkenndur yrði sá skilningur félagsins að Í væri bundið af tiltekinni bókun við kjarasamning milli aðila og niðurstöðu starfshóps um að meðallaun almennra hljóðfæraleikara SÍ skyldu ekki vera undir meðallaunum aðildarfélaga BHM frá tilteknu tímamarki. Var talið að kröfugerð S lyti að hagsmunaágreiningi og atriðum varðandi gerð kjarasamnings, en ekki að réttarágreiningi um skilning á kjarasamningi eða gildi hans. Ætti úrlausn um viðurkenningarkröfu S því ekki undir Félagsdóm. Þá væri kröfugerð S ekki í samræmi við ákvæði d. liðar 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála, sbr. 69. gr. laga nr. 80/1938 um stéttarfélög og vinnudeilur.