Með dómi Hæstaréttar 6. apríl 2022 í máli nr. 52/2021 var talin skorta lagastoð skerðing á sérstakri uppbót á lífeyri vegna framfærslu, samkvæmt 2. mgr. 9. gr. laga nr. 99/2007 um félagslega aðstoð, hjá lífeyrisþegum sem ekki fullnægðu skilyrði um búsetu hér á landi. Í kjölfar dómsins leiðrétti T greiðslur sérstakrar uppbótar á lífeyri fjögur ár aftur í tímann eða frá 1. maí 2018 og taldi eldri kröfur fyrndar. Í málinu krafðist A greiðslu uppbótar fyrir tímabilið 1. maí 2012 til 1. maí 2018 og Ö krafðist greiðslna vegna félagsmanna sinna fyrir tímabilið 1. janúar 2012 til 1. maí 2018. A og Ö töldu viðbótarfrest samkvæmt 1. mgr. 10. gr. laga nr. 150/2007 eiga við um kröfur sem svöruðu til skerðingar bótanna á fyrrgreindu tímabili þar sem þau hefði skort nauðsynlega vitneskju um kröfur sínar fram að uppkvaðningu dóms Hæstaréttar í máli nr. 52/2021. Hæstiréttur rakti að Ö hefði haft nægar upplýsingar um ætlaðar kröfur sínar til að láta reyna á þær með höfðun dómsmáls sem hefði rofið fyrningu þeirra. Í ljósi aðdraganda málsins taldi Hæstiréttur að sú réttaróvissa sem var fyrir hendi gat ekki haft þau áhrif að skort hafi nauðsynlega vitneskju um ætlaðar kröfur þannig að fyrning þeirra tæki ekki að líða eftir 1. mgr. 10. gr. laga nr. 150/2007. Þá taldi Hæstiréttur að Ö hefði mátt vera þetta ljóst vegna undanfarandi hagsmunagæslu fyrir lífeyrisþega og jafnframt að sömu upplýsingar hefðu verið nægjanlega aðgengilegar öðrum lífeyrisþegum, þar á meðal A, svo þeim hefði verið kleift að grípa til ráðstafana til að slíta fyrningu krafna sinna. Af þeirri ástæðu var T sýknað af kröfum A og Ö.

Með úrskurði ríkisskattstjóra í desember 2021, í kjölfar rannsóknar skattrannsóknarstjóra, voru endurákvörðuð opinber gjöld B vegna gjaldáranna 2011 til 2017. B var í hjúskap með A árin 2010 til 2012 og í lögbundinni sjálfskuldarábyrgð vegna þess hluta kröfunnar sem rekja mátti til þess tíma. Þegar rannsókn skattrannsóknarstjóra stóð yfir höfðu tilgreindar eignir B og A verið kyrrsettar til tryggingar greiðslu væntanlegrar skattkröfu. B óskaði í janúar 2022 eftir að kyrrsettum bankainnstæðum hans yrði ráðstafað til greiðslu skuldar vegna gjaldáranna 2011 til 2014 en því hafnaði S. Með dómi Landsréttar 20. janúar 2023 í máli nr. 754/2022 var hins vegar staðfest fjárnámsgerð hjá B sem S hafði afmarkað við skattskuldir vegna gjaldáranna 2013 til 2017 og í kjölfarið ráðstafaði S þeim til greiðslu yngstu skulda. Í maí 2023 framkvæmdi sýslumaður, að kröfu S, fjárnám hjá A vegna skattskulda gjaldáranna 2011 til 2013. A höfðaði mál þetta og krafðist þess að fjárnámið yrði fellt úr gildi þar sem S hefði verið skylt að ráðstafa fjármunum B í samræmi við greiðslufyrirmæli hans og 2. gr. reglna nr. 797/2016 um greiðsluforgang og skuldajöfnun skatta og gjalda. Þar með hefði sá hluti skattgreiðslna B sem A bar ábyrgð á greiðst að fullu. Hæstiréttur taldi það ekki leiða af 2. gr. reglna nr. 797/2016 að leggja bæri að jöfnu beiðni B um ráðstöfun kyrrsettra bankainnstæðna við að greiðsla hefði borist frá gjaldanda í skilningi 1. mgr. greinarinnar eða ósk um tiltekna ráðstöfun greiðslu í skilningi b-liðar 2. mgr. sömu greinar. Fyrirmælin leystu A ekki undan lögbundinni sjálfskuldarábyrgð á þeim hluta skattskulda B sem ekki fengust greiddar með þeim fjármunum sem innheimtust með fjárnámi í kyrrsettum eignum hans. Var fjárnámsgerð sýslumanns því staðfest.

Á höfðaði mál á hendur Þ hf. í kjölfar þess að honum var sagt upp störfum sem yfirvélstjóri á frystitogara Þ hf. Samkvæmt ráðningarsamningi samþykkti Á að ganga inn í svokallað skiptimannakerfi sem var á skipinu og fól í sér að laun hans miðuðust við helming af fullum aflahlut yfirvélstjóra, óháð því hvort hann fór í veiðiferð skips eða var á frítúr. Á krafðist greiðslu launa í þrjá mánuði miðað við fullan aflahlut frá uppsögn eins og hann hefði verið á sjó allan uppsagnarfrestinn. Þ hf. hafði hins vegar greitt Á laun miðað við hálfan aflahlut fyrir hverja ferð á uppsagnarfresti með vísan til ráðningarsamnings. Í niðurstöðu Hæstaréttar kom fram að 3. mgr. 25. gr. sjómannalega feli í sér að ákvæði 1. mgr. eigi aðeins við ef skipverja er vikið úr starfi án heimildar. Þannig stofnist ekki bótaréttur samkvæmt 1. mgr. 25. gr. laganna í tilvikum þar sem útgerðarmaður efnir að fullu skyldur sínar við skipverja samkvæmt ráðningarsamningi og tryggir að hann haldi kaupi og öðrum fríðindum á uppsagnarfresti. Hafi Á notið þriggja mánaða uppsagnarfrests samkvæmt 2. mgr. 9. gr. sjómannalaga og fengið greidd sömu laun þann tíma og áður. Komst Hæstiréttur því að þeirri niðurstöðu að 3. mgr. 25. gr. sjómannalaga girti fyrir frekari bætur til Á samkvæmt 1. mgr. 25. gr. laganna umfram þau laun og fríðindi sem hann hafði fengið út uppsagnarfrestinn. Var dómur Landsréttar því staðfestur um sýknu Þ hf. af kröfum Á.

R, sem rekur bílastæðahús við Hafnartorg í Reykjavík höfðaði mál gegn B ehf., til heimtu leigugjalda vegna notkunar á bílastæðum í bílastæðahúsinu á tímabilinu maí til september 2019. Hæstiréttur taldi sannað að leigutakar bifreiða B ehf. hefðu lagt í bílastæði R í þau skipti sem um ræðir. Þá var fallist á að R hafi gefið nægilega skýrt til kynna með skiltum og auglýsingum á staðnum að greiðsla væri áskilin fyrir not af bílastæðahúsinu og að ökumenn hafi með þeirri athöfn að leggja í bílastæði gengist undir skuldbindingu samkvæmt skilmálum R um að greiða fyrir notkunina. Með þessu hafi komist á samningur um notkun bílastæðanna í umrædd skipti. Hæstiréttur taldi að við úrlausn á því hvort stofnast hafi til heimildarumboðs milli B ehf. og leigutaka hans til að skuldbinda B ehf. til greiðslu gjalds vegna notkunar bílastæða yrði að skýra samningsskilmála B ehf. eftir hefðbundnum túlkunarreglum fjármunaréttar. Ágreiningslaust væri að skilmálar giltu við gerð leigusamnings milli B ehf. og leigutaka en af efni þeirra yrði ekki ráðið að B ehf. hafi veitt leigutökum sínum umboð til að skuldbinda hann til greiðslu gjalds fyrir afnot af bílastæðinu. Komst Hæstiréttur að þeirri niðurstöðu að B ehf. hafi verið heimilt að afhenda R þær persónuupplýsingar um leigutaka bifreiða sem honum voru nauðsynlegar til þess að gæta hagsmuna sinna. Hins vegar var ekki fallist að á B ehf. hafi skuldbundið sig til greiðslu leigugjaldanna með því að synja R um afhendingu upplýsinganna. Var B ehf. sýknað af kröfum R.

Staðfestur var úrskurður Landsréttar um niðurfellingu máls á hendur einum af ákærðu.

V, S og L höfðuðu mál fyrir hönd félagsmanna sinna og kröfðust þess að viðurkennt yrði að ákvörðun Í um að segja upp samningum um yfirvinnu á föstum forsendum við starfsmenn á stoðeiningum Landspítala hefði falið í sér hópuppsagnir í skilningi laga nr. 63/2000 um hópuppsagnir. Undir rekstri málsins fyrir Landsrétti var leitað ráðgefandi álits EFTA-dómstólsins um hvernig bæri að túlka tilskipun ráðsins 98/59/EB um samræmingu laga aðildarríkjanna um hópuppsagnir, sem var innleidd í íslenskan rétt með lögum nr. 63/2000. Í áliti EFTA-dómstólsins kom meðal annars fram að það væri uppsögn í skilningi a-liðar 1. mgr. 1. gr. tilskipunarinnar þegar vinnuveitandi, einhliða og starfsmanni í óhag, gerði verulegar breytingar á meginþætti ráðningarsamnings af ástæðum sem tengdust ekki hlutaðeigandi launþegum. Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að lög nr. 63/2000 veittu opinberum starfsmönnum einnig réttarvernd fyrir hópuppsögnum. Þær breytingar sem urðu á starfskjörum umræddra starfsmanna hefðu hins vegar ekki falið í sér verulegar breytingar á meginþætti ráðningarsamnings þeirra og því ekki um hópuppsagnir að ræða. Samkvæmt framangreindu var kröfum V, S og L hafnað.