Staðfestur var úrskurður Landsréttar þar sem máli S á hendur L hf. var vísað frá Landsrétti á þeim grundvelli að kæra hefði ekki borist héraðsdómi fyrr en að liðnum kærufresti samkvæmt 1. mgr. 144. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála.

S krafðist viðurkenningar á bótaskyldu S hf. úr slysatryggingu ökumanns vegna líkamstjóns sem hann varð fyrir í meintu slysi við akstur á torfæruvélhjóli sínu við Bolöldu 6. júní 2014. Í dómi Hæstaréttar var vísað til þess að ekki hefði komið fram hvar nákvæmlega slysið hefði orðið og skorti því á að unnt væri að meta hvort S hefði sýnt af sér nægilega aðgæslu við akstur. Einnig var talið að líta yrði til þess að gögn málsins hefðu ekki borið annað með sér en að S hefði fyrst leitað til læknis vegna meiðsla, sem hann kvaðst hafa hlotið í slysinu, rúmum þremur mánuðum síðar. Var talið að þessi atriði ásamt öðrum leiddi af sér óvissu um hvort fullnægt væri skilyrðum fyrir bótaskyldu S hf. en fyrir því bæri S sönnunarbyrði. Þá var vísað til „Facebookfærslu“ vitnisins V frá 5. júní 2014, sem sagði að slysið hefði gerst 6. júní sama ár, þar sem fram kom að hann væri að förum frá landinu þann dag. Taldi Hæstiréttur að þetta og framburður annarra vitna hefði ekki aðeins valdið óvissu um hvort ætlað slys gæti hafa orðið eftir að vátrygging S hjá S hf. tók gildi 3. júní 2014, heldur hefði þetta einnig varpað í þeim mæli rýrð á trúverðugleika alls málatilbúnaðar S að óhjákvæmilegt væri að sýkna S hf. af kröfu hans.

G og K gáfu út tryggingarbréf til S hf. á árinu 2007 fyrir öllum skuldum L ehf. og veittu með bréfinu veðrétt í fasteign sinni. Bú L ehf. var tekið til gjaldþrotaskipta árið 2012, en nafni félagsins hafði þá verið breytt í LP ehf. Lauk skiptum án þess að nokkuð fengist greitt upp í lýstar kröfur, þ. á m. kröfur sem féllu undir tryggingarbréfið. Við sölu fasteignar G og K féllst L hf., sem þá hafði tekið við öllum réttindum og skyldum S hf., á að aflýsa tryggingarbréfinu af fasteign þeirra gegn tiltekinni greiðslu af þeirra hálfu. Var greiðslan innt af hendi með fyrirvara um réttmæti kröfunnar. Að því er varðaði kröfu G og K um endurgreiðslu fjárhæðarinnar vísaði Hæstiréttur til þess að veðréttur í eign fyrnist ekki og hefðu þær fjárkröfur sem féllu undir tryggingarbréfið verið ófyrndar þegar greiðslan var innt af hendi. Fallist var á með G og K að að L hf. hefði vanrækt tilkynningaskyldu sína samkvæmt 1. mgr. 7. gr. laga nr. 32/2009 um ábyrgðarmenn. Á hinn bóginn var ekki talið að L hf. hefði sýnt af sér verulega vanrækslu í skilningi 2. mgr. 7. gr. laganna þannig að ábyrgð G og K teldist fallin niður. Loks var staðfest niðurstaða héraðsdóms um að ekki væru efni til að ógilda eða víkja til hliðar skuldbindingu G og K eftir reglum samningaréttar sem þau báru fyrir sig. Var því staðfest niðurstaða héraðsdóms um sýknu L hf. af kröfu G og K.

P var skipaður lögreglufulltrúi hjá embætti sérstaks saksóknara í september 2011 og gegndi þeirri stöðu allt þar til hann hóf störf sem rannsóknarlögreglumaður hjá lögreglustjóranum á höfuðborgarsvæðinu í október 2014. Reis í kjölfarið ágreiningur um hvort P hefði verið leystur frá embætti sínu hjá sérstökum saksóknara eða hvort hann hefði verið fluttur í annað embætti í skilningi 36. gr. laga nr. 70/1996 og ætti þar með rétt á að fá greiddan þann launamismun sem eftir var af skipunartíma hans í fyrra embættinu. Byggði P á hinu síðarnefnda og krafðist greiðslu fjárhæðar sem svaraði til launamismunarins á milli embættanna á tímabilinu frá því að hann tók við hinni nýju stöðu og þar til embætti sérstaks saksóknara var lagt niður í janúar 2016, auk þriggja mánaða biðlauna. Í héraði var krafa P tekin til greina. Í dómi sínum vísaði Hæstiréttur til tveggja bréfa innanríkisráðuneytisins til P sem lágu fyrir í gögnum málsins. Taldi rétturinn að af þeim yrði ráðið að upphaflega hafi verið miðað við að staða P hjá sérstökum saksóknara yrði lögð niður en síðar verið fallið frá því og P þess í stað fluttur í umrædda stöðu hjá lögreglustjóranum á höfuðborgarsvæðinu. Hefði hann því átt rétt á að fá greiddan þann launamismun sem eftir var af skipunartíma hans í fyrra embættinu auk biðlauna. Var niðurstaða héraðsdóms því staðfest.

SÞ krafði SH um greiðslu eftirstöðva kaupverðs samkvæmt kaupsamningi um tiltekna fasteign sem SH keypti af SÞ á árinu 2014. SH taldi sig á hinn bóginn eiga gagnkröfu um skaðabætur og rétt til afsláttar á hendur SÞ þar sem fasteignin hefði verið haldin göllum og ljóst að kostnaður vegna úrbóta næmi hærri fjárhæð en sem næmi eftirstöðvum kaupverðsins. Í niðurstöðu Hæstaréttar var rakið að samkvæmt kaupsamningi hefði SÞ tekið að sér að gera við lausar gólfflísar á efri hæð fasteignarinnar, en þar hefði ekki verið útlistað frekar í hverju slík lagfæring skyldi felast. Bar SÞ því við að einungis hefði verið um að ræða nokkrar staðbundnar flísar við svalahurð, en SH byggði kröfu sína á matsgerð dómkvadds matsmanns um að flísunum yrði að skipta út í heild sinni. Hæstiréttur taldi ljóst að SÞ hefði ekki tekið annað að sér samkvæmt kaupsamningi en að gera við þær flísar sem SH hafði verið upplýst um við skoðun að hefðu verið lausar. Með því að SÞ hefði ekki fullnægt skyldu sinni að þessu leyti var SÞ gert að greiða SH bætur að álitum sem þóttu hæfilega ákveðnar 200.000 krónur. Þá hafði SÞ dregið frá kröfu sinni þá fjárhæð sem nam hlut fasteignarinnar í sameiginlegum kostnaði vegna viðgerða á gluggum neðri hæðar í samræmi við ákvæði í kaupsamningi, en lokið var við þá viðgerð eftir uppkvaðningu héraðsdóms. Að öðru leyti var ekki fallist á kröfu SH um skaðabætur eða afslátt af kaupverði fasteignarinnar.

J ehf. höfðaði mál á hendur H ehf. og krafðist þess að viðurkennt yrði að hann ætti sem eigandi jarðarinnar Skógarness veiðirétt í Þverá í Borgarfirði. H ehf. eignaðist jörðina Efra-Nes með afsali á árinu 1998 en ágreiningslaust var að jörðinni fylgdu við söluna veiðiréttindi í Þverá. Árið 2003 var jörðinni skipt í Efra-Nes annars vegar og Efra-Nesland hins vegar sem síðar hlaut heitið Skógarnes. Í skjölum er vörðuðu skiptinguna var ekki getið hvort Skógarnesi fylgdi veiðiréttur í Þverá og í afsölum fyrir jörðinni eftir það var ekki tekið fram hvaða hlunnindi fylgdu henni. Af hálfu H ehf. var því lýst yfir við flutning málsins fyrir Hæstarétti að þegar Efra-Nesi var skipt hefði þar ekki verið stundaður búskapur og var það í samræmi við önnur gögn málsins. Var því ekki talið að jörðin hefði verið landareign í skilningi þágildandi 4. mgr. 2. gr. laga nr. 76/1970 um lax- og silungaveiði. Á þeim tíma hefði því ekkert staðið að lögum í vegi fyrir að unnt væri að skipta Efra-Nesi ásamt tilheyrandi veiðirétti. Þar sem réttur til veiða í Þverá var ekki sérstaklega undanskilinn, hvorki þegar Efra-Nesi var skipt né í afsölum um Skógarnes eftir það, yrði að leggja til grundvallar að sá réttur hefði fylgt jörðinni allt frá upphafi. Var krafa J ehf. því tekin til greina.

A sótti um bætur samkvæmt lögum nr. 69/1995 á grundvelli matsgerðar um varanlegan miska og örorku sem hún hafði hlotið vegna alvarlegra kynferðisbrota af hálfu T á árunum 2008-2010. Hafði T áður verið sakfelldur fyrir brotin með dómi Hæstaréttar í máli nr. 388/2014. A fékk greitt sem nam hámarksfjárhæð bóta samkvæmt lögum nr. 69/1995 en höfðaði mál á hendur Í til heimtu frekari bóta. Laut ágreiningur aðila að því hvort miða ætti ákvörðun bóta A við verknaðarstund eða við síðara tímamark þannig að ákvæðum laga nr. 69/1995 yrði beitt að teknu tilliti til breytinga sem gerðar höfðu verið á hámarksfjárhæðum þeirra með lögum nr. 54/2012. Héraðsdómur taldi að taka yrði mið af almennum lagaskilareglum við úrlausn málsins og miða fjárhæð bóta A við þá hámarksfjárhæð sem gilt hefði samkvæmt lögum nr. 69/1995 fyrir gildistöku laga nr. 54/2012. Var Í því sýknað af kröfum A. Hæstiréttur staðfesti héraðsdóm með þeirri áréttingu að ekki hefði verið tekið fram í lögum nr. 54/2012 að hækkun bótafjárhæða skyldi markað gildissvið með öðrum hætti en leiddi af almennum lagaskilareglum.

HK ehf. krafði þb. H ehf. um greiðslu verklauna vegna endurnýjunar og viðgerða á húseign sem var að hluta í eigu H ehf. Hafði H ehf. gert verksamning við L slf. um að það félag skyldi breyta skrifstofuhúsnæði H ehf. á annarri hæð hússins í íbúðarhúsnæði. Í aðilaskýrslu HF, annars eiganda L slf., fyrir héraðsdómi skýrði hann svo frá að L slf. eða hann sjálfur hefði átt að ráða verktaka að verkinu ásamt því að kaupa efni og sjá til þess að verkið væri framkvæmt. Reisti HK ehf. kröfu sína á þeirri málsástæðu að L slf. eða HF persónulega hefði haft umboð H ehf. til að óska eftir því við HK ehf. að verkið, sem krafist var greiðslu fyrir, yrði unnið á kostnað H ehf. þannig að komist hefði á bindandi samningur þess efnis. Í dómi Hæstaréttar kom fram að HK ehf. bæri sönnunarbyrði fyrir þeirri staðhæfingu sinni að L slf. eða HF hefði haft slíkt umboð. Í aðilaskýrslu sinni fyrir dómi hefði HF fullyrt að verkið hefði fallið utan verksamningsins. Væri sá framburður honum óhagstæður sem aðila máls og yrði því að leggja hann til grundvallar við úrlausn málsins, sbr. 1. mgr. 50. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Með gagnályktun frá því ákvæði var hins vegar litið framhjá þeim framburði HF að eigandi H ehf. hefði falið honum að fá HK ehf. til verksins þar sem sá framburður hefði verið HF í hag. Sökum þessa var talið ósannað að H hf. hefði veitt HF eða L slf. umboð til að óska eftir því við HK ehf. að hann ynni umrætt verk að öllu leyti á kostnað félagsins. Var þb. H ehf. því sýknað af kröfu HK ehf., sbr. 2. mgr. 16. gr. laga nr. 91/1991.

Í málinu deildu aðilar um uppgjör vegna tveggja verksamninga sem gerðir voru á milli V sem verkkaupa og KNH ehf. sem verktaka vegna svokallaða Suðurstrandavegar og Norðausturvegar. Með héraðsdómi var fallist á að V hefði borið að greiða KNH ehf. tiltekna fjárhæð með verðbótum vegna ýmissa verka, en talið að KNH ehf. ætti ekki rétt á viðbótargreiðslum vegna ákveðinna verkliða og/eða hefði fyrirgert rétti sínum til frekari greiðslna með tómlæti um að gæta réttar síns. Í dómi Hæstaréttar var talið að af gögnum málsins væri nægjanlega ráðið að V hefði samþykkt á verkfundi að greiða KNH ehf. 300.000 krónur vegna aukaverka við girðingar en að öðru leyti var niðurstaða héraðsdóms staðfest um það hvort stofnast hefði til greiðsluskyldu V vegna annarra verkliða. Þá var óumdeilt að til viðbótar dæmdum fjárhæðum skyldi leggja nánar tilteknar verðbætur. Þá kom fram að skilyrði væru til þess að V gæti við uppgjör aðila nýtt tiltekna fyrirframgreiðslu og samningsbundna kröfu sína um greiðslu dagsekta til skuldajöfnunar sbr. 1. mgr. 28. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Samanlagðar fjárhæðir þeirra þátta voru hærri en sú fjárhæð sem fallist var á að V hefði borið vegna umþrættra verkliða. Var því V sýknað af kröfu þb. KNH ehf.

P, fyrirsvarsmaður og eigandi V ehf., og S hf. gerðu með sér samning í apríl 2011 og laut samningurinn að vinnuframlagi P í verktöku í þágu S hf. S hf. innti af hendi greiðslur eftir samningnum fyrir mánuðina apríl til og með október 2011. S hf. rifti samningnum með bréfi í lok nóvember 2011 og hafnaði sama dag frekara vinnuframlagi P og vísaði honum á brott af vinnustaðnum. V ehf. mótmælti riftun samningsins og krafðist greiðslu á tveimur reikningum, annars vegar vegna vinnu í nóvember 2011 og hins vegar fyrir tímabilið desember sama ár til og með mars 2012. Hæstiréttur féllst á hluta krafna V ehf. vegna vinnu P í nóvember 2011 og var S hf. dæmt til að greiða V ehf. nánar tilgreindra fjárhæð. Að því er varðaði kröfu fyrir tímabilið desember 2011 til og með mars 2012 var ekki fallist á að vanefndir V ehf. á samningnum yrðu taldar svo verulegar að S hf. hefði verið heimil riftun. Þrátt fyrir það hefði S hf. verið kleift, eftir þeim reglum sem giltu um verksamninga, að hafna efndum af hálfu P, eins og S hf. gerði með því að vísa honum af brott af vinnustaðnum í lok nóvember 2011. Með því hefði fallið niður skylda beggja aðila til að efna samninginn eftir aðalefni sínu, en eftir atvikum hefði getað stofnast skaðabótakrafa á hendur S hf. eftir almennum reglum, sem fælu meðal annars í sér að P bæri eftir mætti að takmarka tjón sitt. V ehf. hefði hins vegar ekki teflt fram kröfu sinni á þessum grunni heldur hefði hann krafist efnda á reikningi fyrir umrætt tímabil rétt eins og P hefði staðið skil á vinnuframlagi sínu eftir samningnum. Var því staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um að sýkna S hf. af kröfu eftir þessum reikningi.

Á höfðaði mál á hendur B og krafðist viðurkenningar á að veðsetning hans samkvæmt nánar tilgreindu veðskuldabréfi skyldi felld niður og B gert að aflýsa veðskuldabréfinu af fasteign í hans eigu. Á byggði á því að hann hefði ekki verið fær um að skilja þær fjárhagslegu ráðstafanir sem hann undirgekkst á þeim tíma sem hann ritaði undir hið umþrætta veðskuldabréf vegna veikinda. Þá hélt Á því fram að B hefði vanrækt skyldur sínar samkvæmt þeim lögum og reglum sem um starfsemi hans giltu, sem og eigin lánareglur, við veitingu láns og töku veðs til tryggingar láninu. Jafnframt byggði hann á því að óheiðarlegt hefði verið af B að bera fyrir sig skuldbindinguna og væri hún því ógild samkvæmt 33. gr. laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga og að ósanngjarnt væri eða andstætt góðri viðskiptavenju að bera hana fyrir sig, sbr. 1. mgr. 36. gr. sömu laga. Á vísaði einnig til 3. mgr. 9. gr. laga nr. 32/2009 um ábyrgðarmenn og taldi að veðábyrgðin hefði fallið niður þegar B samþykkti að fella niður lánið gagnvart lántaka í samræmi við samning lántaka um greiðsluaðlögun samkvæmt lögum nr. 101/2010. Þá byggði Á enn fremur á því að B hefði vanrækt tilkynningar til Á samkvæmt 1. mgr. 7. gr. laga nr. 32/2009 og að um verulega vanrækslu hefði verið að ræða sem ætti að valda því að ábyrgðin félli niður. Héraðsdómur féllst á að B hefði vanrækt tilkynningaskyldu sína. Á hefði hins vegar ekki gert kröfu um skaðleysi á hendur B vegna þeirrar vanrækslu, sbr. 2. mgr. 7. gr. laganna, heldur krafist viðurkenningar á því að ábyrgð skyldi felld niður á grundvelli verulegrar vanrækslu. Var talið að Á hefði ekki sýnt fram á að B hefði valdið honum öðru og meira tjóni en bæta mætti með úrræðum 3. og 4. mgr. 7. gr. laga nr. 32/2009 og því ekki fallist á að um verulega vanrækslu B hefði verið að ræða í skilningi 2. mgr. 7. gr. sömu laga. Þá var öðrum málsástæðum Á hafnað og B sýknaður af kröfum Á. Staðfesti Hæstiréttur niðurstöðu hins áfrýjaða dóms með vísan til forsendna hans.

K ehf. gerði viðskiptasamning um reikningslánalínu við LÍ hf. 22. september 2006. Frá því samningurinn var gerður og fram til 30. júlí 2007 óskaði K ehf. átta sinnum eftir að fá greiddan út tiltekinn lánshluta á grundvelli samningsins. Í öllum tilvikum var fjárhæð væntanlegs láns tilgreind í íslenskum krónum en einnig tilgreind prósentutala í svissneskum frönkum og japönskum jenum. Í febrúar 2007 greiddi K ehf. tvívegis inn á skuld sína við LÍ hf. og með lánsbeiðni í ágúst 2007 óskaði K ehf. eftir nýjum lánshluta að tiltekinni fjárhæð sem tilgreind var í svissneskum frönkum og japönskum jenum, en með þeim lánshluta voru allir eldri lánshlutar greiddir upp. Með ákvörðun Fjármálaeftirlitsins 9. október 2008 var ýmsum réttindum og skyldum LÍ hf. ráðstafað til L hf., þar á meðal kröfum þess fyrrnefnda á hendur K ehf. að því leyti sem þær voru þá ógreiddar. Með nýrri lánsbeiðni til L hf. í desember 2008 óskaði K ehf. eftir lánshluta að tiltekinni fjárhæð sem tilgreind var í svissneskum frönkum og japönskum jenum, en með beiðninni var eldra lánið framlengt og áföllnum vöxtum bætt við höfuðstól þess. Greiddi K ehf. upp skuld sína við L hf. í desember 2009. K ehf. taldi sig hafa ofgreitt við uppgjör á lánum á grundvelli samningsins frá 2006 þar sem þau hefðu í raun verið veitt í íslenskum krónum og bundin við gengi erlendra gjaldmiðla í andstöðu við 13. og 14. gr. laga nr. 38/2001 um vexti og verðtryggingu. Í málinu krafði félagið L hf. um endurgreiðslu á því sem það taldi að ofgreitt hefði verið. Í niðurstöðu Hæstaréttar var vísaði til þess að fyrir lægi í málinu að lán þau sem K ehf. tók hjá LÍ hf. fram til 30. júlí 2007 hefðu öll verið greidd upp með nýjum lánshluta, sem K ehf. gerði beiðni um í ágúst sama ár. Hefði beiðnin verið um lán að tiltekinni fjárhæð sem tilgreind var í svissneskum frönkum og japönskum jenum. Hefði lánið sem LÍ hf. veitti á þeim grundvelli verið í erlendum gjaldmiðlum og væri K ehf. við það bundinn. Þegar L hf. hefði tekið yfir skuldbindingu K ehf. hefði lánið því ótvírætt verið í erlendum gjaldmiðlum. Yrði litið svo á að lánveiting LÍ ehf. hefði verið háð ólögmætum skilmála um gengistryggingu fram til ágúst 2007 væri þess að gæta að K ehf. hefði ekki fært haldbær rök fyrir því að hann gæti krafið L hf. um endurgreiðslu ofgreidds fjár af þeim sökum þar sem hinn síðarnefndi hefði ekki tekið yfir slíkar skuldbindingar LÍ hf. Var L hf. því sýknaður af kröfu K ehf.

R ehf. höfðaði mál á hendur B ehf. og krafðist viðurkenningar á því að í gildi væri samningur á milli aðila um að B ehf. sæti einn, og án útboðs, að allri jarðvegsvinnu og steypusölu vegna nánar tilgreindra framkvæmda gegn því að B ehf. flytti starfsemi sína af athafnasvæði sínu og að R ehf. keypti þær eignir B ehf. sem eftir stæðu og hann gæti ekki nýtt. Héraðsdómur komst að þeirri niðurstöðu að ekki yrði talið sannað, gegn mótmælum B ehf., að endanlegt samkomulag hefði verið komið á milli aðila. Þá hefði M, sem setið hefði á samráðsfundi vegna málsins fyrir hönd B ehf., ekki haft heimild til að skuldbinda B ehf. og ekki haft umboð til slíks. Var B ehf. sýknaður af kröfum R ehf. Í dómi Hæstaréttar kom fram að á þessum tíma hefði M verið búinn að selja allt hlutafé sitt í B ehf., vikið úr stjórn hans og látið af störfum sem framkvæmdastjóri félagsins. M hefði því ekki haft heimild til að skuldbinda B ehf. og breytti í því tilliti engu þótt B ehf. hefði falið honum að hafa milligöngu í viðræðum við R ehf. um málefni félagsins. Þá væri ósannað að B ehf. hefði síðar skuldbundið sig í þá veru sem í dómkröfum greindi. Að þessu gættu staðfesti Hæstiréttur niðurstöðu hins áfrýjaða dóms með vísan til forsendna hans.

Með úrskurðum ríkisskattstjóra og yfirskattanefndar var virðisaukaskattur af þjónustu sem A hf. hafði keypt erlendis frá á árunum 2008-2011 endurákvarðaður. A hf. var sameinað V hf. á árinu 2014 og í lok árs 2017 var V hf. sameinað K hf. Í málinu krafðist K hf. þess aðallega að framangreindir úrskurðir yrðu felldir úr gildi, en til vara að dráttarvextir af kröfu Í yrðu felldir niður. Í niðurstöðu Hæstaréttar var rakið að ógildingarkrafa K hf. væri reist á því að málsmeðferðarreglur hefðu verið brotnar, bæði varðandi málshraða og leiðbeiningarskyldu. Þannig hefðu liðið rúm fjögur ár frá því ríkisskattstjóri sendi fyrsta fyrirspurnarbréf sitt og þar til úrskurður hans féll í málinu. Þá hefði ekki verið brugðist við tiltekinni fyrirspurn frá A hf. auk þess sem orðalag í fyrirspurnarbréfi ríkisskattstjóra hefði verið misvísandi. Hæstiréttur vísaði til þess að úrskurður ríkisskattstjóra hefði fallið innan þeirra tímamarka sem sett væru fyrir endurákvörðun virðisaukaskatts í 5. mgr. 26. gr. laga nr. 50/1988 um virðisaukaskatt. Á hinn bóginn hefði orðið slíkur dráttur á afgreiðslu málsins að í bága hefði farið við 1. mgr. 9. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993. Þótt slíkur dráttur væri ámælisverður gæti hann ekki einn og sér leitt til ógildingar úrskurðar ríkisskattstjóra. Þá var ekki fallist á með K ehf. að vanræksla á leiðbeiningarskyldu gæti leitt til þess að úrskurðirnir yrðu felldir úr gildi, enda hefði A hf. borið ótilkvöddu að gera ríkisskattstjóra grein fyrir kaupunum. Að því er varðaði kröfu K ehf. um að dráttarvextir yrðu felldir niður vísaði Hæstiréttur til þess að krafa Í um dráttarvexti væri reist á skýrum og ótvíræðum lagaákvæðum. Af þeim sökum og þar sem málskot eða deila um skattskyldu frestaði hvorki gjalddaga skattsins né leysti undan viðurlögum við vangreiðslu hans var kröfu K ehf. hafnað. Þá var ekki heldur fallist á með K ehf. að fella ætti niður hluta dráttarvaxta vegna fyrningar, enda hefði skattkrafan ekki stofnast fyrr en við uppkvaðningu úrskurðar ríkisskattstjóra og reiknaðist fyrningarfrestur samkvæmt 1. mgr. 2. gr. laga nr. 150/2007 um fyrningu kröfuréttinda frá því tímamarki. Var Í því sýknað af kröfu K ehf.

G höfðaði mál gegn Í og krafðist miskabóta vegna hlustunar sem hafði verið framkvæmd á heimili hennar í þágu rannsóknar sakamáls. Meðal þeirra sem lágu undir grun við rannsóknina var bróðir G, en hann hafði fengið að gista í íbúð G yfir tiltekið tímabil. Í héraði var fallist á kröfu G og henni dæmdar 950.000 krónur í miskabætur. Hæstiréttur rakti tildrög málsins og vísaði til þess að þrjá daga tímabilsins hefði bróðir G ekki dvalið á heimili hennar heldur hefði hún sjálf hafst þar við ásamt fjölskyldu sinni. Þótt lögreglan hefði staðhæft að búnaðurinn sem komið hefði verið fyrir á heimili G til hlustunar hefði ekki verið í notkun þá daga sem bróðir hennar hefði ekki dvalið þar, hefði búnaðurinn engu að síður verið til reiðu og gild heimild til að beita honum. Með því að ekki lægju fyrir sönnur um að hlustunarbúnaðurinn hefði að engu leyti verið nýttur umrædda daga ætti G rétt til miskabóta úr hendi Í. Voru þær hæfilega ákveðnar 300.000 krónur.

Í málinu krafðist J viðurkenningar á skaðabótaskyldu V hf. og I ehf. vegna afleiðinga slyss sem hann varð fyrir er hann reyndi að stíga upp í farþegasæti bifreiðar á ferð. Héldu V hf. og I ehf. því fram að slysið hefði ekki hlotist af notkun bifreiðarinnar, sbr. 1. mgr. 88. gr. umferðarlaga nr. 50/1987, og þá hefði J sýnt af sér stórkostlegt gáleysi umrætt sinn með háttsemi sinni og ætti því að bera tjón sitt sjálfur að hluta eða að öllu leyti, sbr. 2. mgr. 88. gr. sömu laga. Í héraðsdómi kom fram að þegar J hefði freistað þess að stíga upp í bifreiðina hefði aflvél hennar verið í gangi og bifreiðin á ferð, þótt hraðinn hefði verið lítill. Yrði að telja að hreyfing bifreiðarinnar hefði verið orsök slyssins þótt aðrir þættir kynnu einnig að hafa haft áhrif á atburðarrásina umrætt sinn. Þegar af þeirri ástæðu var fallist á að slysið hefði hlotist af notkun ökutækisins í skilningi 1. mgr. 88. gr. laga nr. 50/1987. Þá kom fram að hegðun J umrætt sinn hefði ekki falið í sér frávik frá því sem venjulegt gæti talist þannig að honum yrði gert að bera tjón sitt sjálfur að hluta eða öllu leyti. Var því fallist á dómkröfur J. Fyrir Hæstarétti snerist ágreiningur aðila eingöngu um hvort 2. mgr. 88. gr. laga nr. 50/1987 tæki til slyss J. Að því gættu og með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur.