Þ, sem var löggiltur fasteignasali, tók að sér vinnu vegna fasteignaviðskipta G og eiginmanns hennar, sem slitið höfðu samvistum. Um var að ræða svokölluð makaskipti þar sem G og eiginmaður hennar keyptu íbúð að Skerjabraut á Seltjarnarnesi, sem koma skyldi í hlut G, og létu af hendi fasteign að Breiðahvarfi í Kópavogi. Á síðargreindu eigninni hvíldi meðal annars lán á 1. veðrétti frá Íbúðalánasjóði sem flytja skyldi á íbúðina að Skerjabraut. Samkvæmt áætlun um ráðstöfun á söluverði Breiðahvarfsins, sem Þ hafði samið, skyldi meðal annars greiða tiltekna fjárhæð inn á lánið á 1. veðrétti en Íbúðalánasjóður hafði veitt samþykki sitt fyrir veðflutningnum að því tilskildu að lánið yrði greitt niður sem svaraði til 80% af verðmæti íbúðarinnar. Samkvæmt samkomulagi milli G og maka hennar, sem Þ hafði einnig samið, skyldi svo að uppfylltum öllum nauðsynlegum greiðslum, ráðstafa tilgreindri fjárhæð af söluverðinu til G, en því sem eftir stæði til maka hennar. Í málinu lá fyrir að sú fjárhæð sem Þ ráðstafaði inn á lán Íbúðalánasjóðs dugði ekki til að greiða það niður í 80% af verðmæti íbúðarinnar. Munaði þar rúmum 6 milljónum króna sem Þ hafði þess í stað greitt til maka G. Höfðaði G í kjölfarið mál á hendur Þ og krafðist skaðabóta að nefndri fjárhæð, en hún taldi að Þ hefði mátt vita um fyrrgreint skilyrði Íbúðalánasjóðs og að honum hefði borið að greiða lánið niður í samræmi við það áður en hann innti greiðsluna af hendi til maka G. Hæstiréttur taldi að Þ yrði að bera hallann af því að hafa ekki sýnt fram á að greiðsla af láninu til Íbúðalánasjóðs í samræmi við áskilnað sjóðsins, hefði ekki fallið undir orðin „öllum nauðsynlegum greiðslum“ í samkomulaginu. Féllst rétturinn því á að með því að inna af hendi áðurgreinda fjárhæð til maka G, áður en greitt hafði verið í samræmi við áskilnað Íbúðalánasjóðs, hefði Þ sýnt af sér saknæma háttsemi sem bakað hefði G tjón sem næmi fyrrgreindri fjárhæð. Var því fallist á kröfu G.

Aðilar deildu um sanngjarnt endurgjald fyrir vinnu S ehf. við hönnun reiðhallar fyrir H. Hafði S ehf. gert tvo reikninga vegna vinnu sinnar og hafði H greitt fyrri reikninginn en hafnað þeim síðari. Eftir að máli sem S ehf. hafði höfðað til greiðslu síðari reikningsins hafði verið vísað frá dómi, aflaði félagið matsgerðar dómkvaddra manna um það hvað væri eðlilegt og sanngjarnt endurgjald fyrir hönnunarvinnu sína. Þá aflaði H mats sömu matsmanna á því hve mörgum vinnustundum mætti ætla að S ehf. hefði varið í hönnunina. Að matsgerðinni fenginni höfðaði S ehf. að nýju mál á hendur H og krafðist aðallega greiðslu fjárhæðar í samræmi við niðurstöðu hennar, en til vara samkvæmt hinum ógreidda reikningi. Héraðsdómur féllst á með hinum dómkvöddu matsmönnum að S ehf. hefði unnið sem næmi 76% af heildarhönnun verksins. Þá var það niðurstaða dómsins að telja mætti að S ehf. hefði varið 800 vinnustundum í verkið og að eðlilegt tímagjald væri 15.500 krónur með virðisaukaskatti. Að teknu tilliti til reikningsins sem H hafði þegar greitt var hann því dæmdur til að greiða S ehf. 9.890.000 krónur. Í niðurstöðu sinni vísaði Hæstiréttur meðal annars til þess að með matsgerðinni hefði S ehf. freistað þess að leggja frekari grunn að kröfu sinni á hendur H. Að öllu virtu taldi rétturinn ekki unnt að vefengja mat héraðsdóms á því í hvaða mæli skyldi horft til matsgerðarinnar við úrlausn málsins. Yrði því lagt til grundvallar að S ehf. hefði ekki rennt fullnægjandi stoðum undir kröfur sínar. Hins vegar hefði H krafist staðfestingar héraðsdóms fyrir sitt leyti og með því viðurkennt að S ehf. ætti kröfu á hendur honum sem næmi að lágmarki þeirri fjárhæð sem þar var dæmd. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur.

A höfðaði mál á hendur S hf. og krafðist aðallega viðurkenningar á bótaskyldu S hf. úr slysatryggingu sjómanna, en til vara úr frjálsri ábyrgðartryggingu E ehf. hjá S hf., vegna vinnuslyss sem hann varð fyrir um borð í skipi í eigu E ehf. er hann missteig sig og sneri sig illa á hægri ökkla. Í dómi Hæstaréttar var vísað til þess að einungis S hf. hefði verið stefnt í málinu. Þrátt fyrir það hefðu S hf. og E ehf. skilað sameiginlegri greinargerð í héraði þar sem miðað hefði verið við að E ehf. væri til varnar um varakröfu A. Þá hefði héraðsdómur ekki lagt dóm á varakröfu A á hendur S hf., heldur hefðu forsendur og dómsorð annars vegar kveðið á um sýknu S hf. af aðalkröfu A en hins vegar um sýknu E ehf. af varakröfu hans. Hefði meðferð málsins samkvæmt því farið úr böndum og gæti varakrafa A því ekki komið til álita fyrir Hæstarétti. Hvað aðalkröfu A varðaði var óumdeilt að hann hefði slasast við vinnu sína umrætt sinn. Aðilar deildu hins vegar um hvort slysið hefði orðið vegna skyndilegs utanaðkomandi atburðar og félli þar með undir hugtakið „slys“ samkvæmt skilmálum slysatryggingarinnar, en A hélt því fram að hann hefði snúið sig við að stíga á járnbrík sem soðin var á þilfar skipsins. Í niðurstöðu sinni vísaði Hæstiréttur meðal annars til framlagðra yfirlýsinga skipstjóra, stýrimanna og þáverandi öryggisfulltrúa skipsins sem staðfestu að A hefði upplýst þá um með hvaða hætti slysið hefði orðið. Taldi Hæstiréttur að með því hefði A leitt nægilega í ljós hvernig slysið hefði atvikast og að um skyndilegan utanaðkomandi atburð í skilningi skilmála slysatryggingarinnar hefði verið að ræða. Var því fallist á aðalkröfu A.

Ágreiningur J og H hf. snérist um það hvort J hefði fengið laun sín greidd að fullu í samræmi við ráðningarsamning þeirra og kjarasamning Samtaka atvinnulífsins og Starfsgreinasambands Íslands vegna starfa hans í hvalstöðinni í Hvalfirði á árinu 2015. J höfðaði mál og krafði H hf. um sérstaka greiðslu í samræmi við ráðningarsamning aðila, bónusgreiðslu í samræmi við samkomulag SA og SGS um kjaramál fiskvinnslufólks og frítökurétt og vikulegan frídag í samræmi við fyrrefndan kjarasamning. Var fallist á með J að uppsetning og orðalag ákvæðisins um hina sérstöku greiðslu í ráðningarsamningnum hafi verið með þeim hætti að J hafi mátt ætla að um hefði verið að ræða greiðslu sem innt yrði af hendi til viðbótar föstu vaktagreiðslunni. Þá kom fram í dómi Hæstaréttar að hvíldartími J hefði verið skertur um fimm daga og þó ekki væri gert ráð fyrir að umræddir frídagar væru launaðir hefði verið ljóst að H hf. hefði borið ábyrgð á að J fengi þá lágmarkshvíld sem í kjarasamningi greindi. Þar sem H hf. hafði ekki gert það var honum gert að greiða J dagvinnulaun vegna þeirra daga. Var krafa J því tekin til greina að hluta.

J krafðist þess að felld yrði úr gildi ákvörðun sýslumannsins í Reykjavík (S) um að veita G ehf. leyfi til reksturs veitingastaðar í tilteknum hverfiskjarna í Reykjavík og jafnframt úrskurður atvinnuvega- og nýsköpunarráðuneytisins þar sem sú ákvörðun var staðfest. Reisti J kröfu sína á því annars vegar að G ehf. hefði sótt of seint um endurnýjun rekstrarleyfisins og hins vegar á því að þar sem breyting á aðalskipulagi Reykjavíkurborgar 2010 til 2030 hefði verið háð verulegum annmarka með því að ekki hefði verið um óverulega breytingu að ræða og því ekki heimilt að fara með hana eftir 2. mgr. 36. gr. skipulagslaga nr. 123/2010. Ekki var fallist á með J að G ehf. hefði sótt of seint um leyfið. Að því er varðaði málsástæðu J um breytingu á aðalskipulagi Reykjavíkurborgar vísaði Hæstiréttur til þess að breytingin hefði verið almenns eðlis og tekið til ótiltekins fjölda manna og lögaðila. Hefði G ehf. ekki sótt um breytingu á aðalskipulaginu, heldur framlengingu á rekstrarleyfi, og var samrýmanleiki starfseminnar við aðalskipulag aðeins eitt af skilyrðum fyrir því að verða mætti við umsókn hans. Ekki væri á færi G ehf. að taka til andsvara gegn málatilbúnaði J um atriði, sem vörðuðu undirbúning breytingarinnar á aðalskipulaginu og meðferð stjórnvalda um tillögu um hana, en henni hefði ekki verið hrundið með málsókn gegn borginni. Þegar af þeirri ástæðu var staðfest niðurstaða héraðsdóms um sýknu G ehf. og S af kröfu J.

K krafði G ehf. um greiðslu skaðabóta sem svöruðu til launa í uppsagnarfresti. Hafði K starfað við afgreiðslu í bílaleigu G ehf. í Keflavík. Eftir að K hafði gengt störfum í um hálfs árs skeið ákvað G ehf. að færa hana til starfstöðvar félagsins í Kópavogi. Var henni síðar tilkynnt að óskað væri eftir að hún mætti aftur á vakt í Keflavík. Gerði K það en greindi G ehf. frá því næsta dag að hún treysti sér ekki til frekari starfa þar. Var henni síðar sagt upp störfum án uppsagnarfrests vegna brots á starfsskyldum. Í kjarasamningi sem tók til starfa K hjá G ehf. var áskilið að gerður væri skriflegur ráðningarsamningur. Meðal annars bar í honum að greina frá vinnustað en væri hann ekki fastur skyldi koma fram að starfsmaður væri ráðinn á mismunandi vinnustöðum. Ekki var gerður skriflegur ráðningarsamningur um störf K en á G ehf. hvíldi skylda til að eiga frumkvæðið að slíku. Var því talið að G ehf. yrði að bera halla af óvissu um inntak munnlegs ráðningarsamnings síns við K. Af framburði K fyrir héraðsdómi yrði ekki annað séð en að hún hefði fellt sig við einhliða ákvörðun G ehf. um að flytja hana til í störfum frá Keflavík til Kópavogs án þess að fá nokkra skýringu á þeirri ráðstöfun eða borið væri undir hana hvort hún væri því samþykk. Með þeirri afstöðu hefði K staðfest í verki að hún gengi út frá því að í munnlegum ráðningarsamningi sínum við G ehf. hefði meðal annars falist að hún yrði hverju sinni að hlíta ákvörðun hans um það á hvorri starfstöð hans hún leysti störf sín af hendi. Þann þátt í ráðningarsamningnum hefði K vanefnt með neitun um að sinna aftur vinnu í Keflavík og hefði G ehf. því af þeim sökum verið heimilt að víkja henni frá störfum. Var G ehf. því sýknaður af kröfu K.

Kærður var úrskurður Landsréttar sem staðfesti dóm héraðsdóms þar sem máli K hf. gegn A hf., B hf., Í hf., L hf. og V hf. var vísað frá dómi. Í niðurstöðu Hæstaréttar kom fram að skýra yrði kæruheimild í a. lið 1. mgr. 167. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála á þann hátt að úrskurður Landsréttar gæti sætt kæru til Hæstaréttar ef þar hefði verið tekin ákvörðun um að vísa máli frá héraðsdómi, sem ekki hefði fyrr verið gert, en ekki ef þar hefði verið staðfestur úrskurður héraðsdóms um frávísun. Brast því heimild til að kæra úrskurð Landsréttar í málinu og var því vísað frá Hæstarétti.