M höfðaði mál á hendur Í og krafðist þess að viðurkennd yrði skaðabótaskylda Í á tjóni félagsmanna M vegna úthlutunar á aflahlutdeild í makríl samkvæmt III. ákvæði til bráðabirgða við lög nr. 151/1996 um fiskveiðar utan lögsögu Íslands, sbr. 1. mgr. 1. gr. laga nr. 46/2019. Í málinu var einkum deilt um hvort krafa M væri fyrnd. Í dómi Hæstaréttar var rakið að M hefði allt frá birtingu síðastgreindu laganna 20. júní 2019 og í síðasta lagi við úthlutun Fiskistofu á aflahlutdeild og aflamarki í makríl 8. ágúst það ár nauðsynlegar upplýsingar um að lögin myndu leiða til skerðingar fjárhagslegra hagsmuna félagsmanna hans og þar með valda þeim tjóni. Fyrningarfrestur kröfu M hefði samkvæmt því byrjað að líða 20. júní 2019 og aldrei síðar en 8. ágúst sama ár. Í þeim efnum réði ekki úrslitum þótt ekki hefði á þeim tíma verið hægt að staðreyna endanlega fjárhæð tjónsins. Þá taldi Hæstiréttur að M stoðaði ekki að vísa til 1. mgr. 22. gr. laga nr. 150/2007 um fyrningu kröfuréttinda vegna niðurstöðu Hæstaréttar 19. apríl 2023 í máli nr. 44/2022 eða að með þeim dómi hefði stofnast nýr sex mánaða frestur til að höfða annað mál. Málsgrundvöllur í fyrirliggjandi máli væri annar og sakarefni ólíkt því sem hefði verið til úrlausnar í fyrrgreindum dómi. Ákvæðið ætti því ekki við í málinu. Niðurstaða hins áfrýjaða dóms um að krafa M væri fallin niður fyrir fyrningu samkvæmt 1. málslið 1. mgr. 9. gr. laga nr. 150/2007 var því staðfest.

Ágreiningur aðila laut að landamerkjum jarðarinnar Drangavíkur í Árneshreppi gagnvart jörðunum Engjanesi, Ófeigsfirði og Laugalandi. Með hinum áfrýjaða dómi voru viðurkennd nánar tilgreind landamerki á milli Engjaness og Drangavíkur en ekki var talið að síðarnefnda jörðin ætti merki að jörðunum Ófeigsfirði og Laugalandi. Stefnendur í héraði voru eigendur 74,5% Drangavíkur en að áfrýjun þeirra til Landsréttar og Hæstaréttar stóðu 61% eigenda jarðarinnar og var öðrum eigendum hennar stefnt til að þola dóm af hálfu sameigenda sinna en þeir tóku undir málatilbúnað annarra stefndu í málinu. Hæstiréttur taldi að 4. mgr. 18. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála gæti samkvæmt efni sínu ekki átt við um yfirlýsingar þeirra sem stefnt væri til að þola dóm þannig að þær væru bindandi fyrir áfrýjendur. Aðilar voru sammála um að leggja landamerkjabréf jarðanna Drangavíkur og Engjaness til grundvallar niðurstöðu í málinu. Kjarni ágreinings aðila laut að því hvernig bæri að skýra tilvísun landamerkjabréfanna til Eyvindarfjarðarár og hver hefðu verið upptök árinnar á ritunartíma þeirra. Hæstiréttur taldi bréfin afar fáorð um mörk inn til landsins og að nauðsynlegt væri að horfa til annarra heimilda en bréfanna sjálfra. Þær geymdu lýsingu sem nota mætti við mat á merkjum jarðanna, staðháttum sem og upplýsingum um notkun landsins. Þá var að teknu tilliti til staðhátta og venju á viðkomandi svæði líkt og í hinum áfrýjaða dómi miðað við að með orðunum „eptir hæstu fjallsbrún“ í landamerkjabréfi Engjaness væri átt við vatnaskil. Við úrlausn málsins var einnig lagt til grundvallar með vísan til ýmissa ritaðra heimilda um staðhætti og korta sem gerð voru nærri landamerkjabréfunum í tíma að Eyvindarfjarðará hefði á ritunartíma bréfanna komið upp í tveimur kvíslum norðarlega á Ófeigsfjarðarheiði þaðan sem hún hefði runnið í farvegi til sjávar. Jafnframt var talið að Efra- og Neðra Eyvindarfjarðarvatn hefðu ekki tekið að myndast fyrr en Drangajökull tók að hopa upp úr árinu 1914. Að þessu virtu og að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var hann staðfestur um landamerki jarðanna Drangavíkur og Engjaness.

V höfðaði mál á hendur Í og krafðist þess að ógilt yrði ákvörðun ríkisskattstjóra um synjun á endurgreiðslu virðisaukaskatts samkvæmt 3. mgr. 43. gr. laga nr. 50/1988 um virðisaukaskatt, sbr. 2. gr. reglugerðar nr. 288/1995 um endurgreiðslu virðisaukaskatts til erlendra fyrirtækja. V byggði meðal annars á því að öll skilyrði endurgreiðslu virðisaukaskatts hefðu verið uppfyllt og að niðurstaða ríkisskattstjóra um skráningarskyldu V á virðisaukaskattsskrá væri röng. Þá byggði V einnig á því að vikið hefði verið frá áralangri túlkun og framkvæmd ríkisskattstjóra um skráningarskyldu erlendra ferðaskrifstofa. Í dómi Hæstaréttar var rakið að fyrir lægi að V hefði selt ferðaþjónustu til afhendingar hér á landi sem ekki væri undanþegin skattskyldusviði laganna. Yrði því að telja að honum hefði borið skylda til að innheimta virðisaukaskatt og standa skil á honum í ríkissjóð eins og kveðið væri á um í 1. tölulið 1. mgr. 3. gr. laga nr. 50/1988. Bar V því að skrá sig á virðisaukaskattsskrá, sbr. 1. mgr. 5. gr. laganna, enda ekki undanþeginn skattskyldu samkvæmt 4. gr. þeirra. Að þessu gættu og með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var fallist á niðurstöðu ríkisskattstjóra um skatt- og skráningarskyldu V. Af þessu leiddi að skilyrðum fyrrgreindra laga og reglugerðar til endurgreiðslu virðisaukaskatts væri ekki fullnægt. Þá taldi Hæstiréttur ekki unnt að líta svo á að þegar V lagði fram beiðnir sínar um endurgreiðslu virðisaukaskatts hefði það verið orðin föst og alkunn framkvæmd skattyfirvalda að erlendum ferðaskrifstofum bæri ekki að skrá sig á virðisaukaskattsskrá vegna sölu þeirra á þjónustu sem innt væri af hendi til neytenda hér á landi. Öðrum málsástæðum V var jafnframt hafnað og hinn áfrýjaði dómur um sýknu Í staðfestur.

Á og B voru ákærðir fyrir nauðgun með því að hafa í félagi og með ofbeldi og ólögmætri nauðung haft önnur kynferðismök en samræði við A án hennar samþykkis með því að Á hefði haldið höndum hennar föstum, rifið endurtekið í hár hennar og tekið hana hálstaki og slegið nokkrum sinnum í andlitið en Á og B skipst á að stinga fingrum sínum í munn hennar, sett getnaðarlimi sína í munn hennar og þvingað hana til að hafa munnmök við þá báða. Héraðsdómur hafði sýknað Á og B af sakargiftum en með hinum áfrýjaða dómi voru þeir sakfelldir fyrir þá háttsemi sem þeim var gefin að sök í ákæru og refsing þeirra ákveðin fangelsi í þrjú ár. Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að skýrsla A fyrir Landsrétti um fjarfundarbúnað í hljóði og mynd þar sem hún var stödd erlendis hefði farið fram í samræmi við heimild 4. mgr. 116. gr. laga nr. 88/2008. Var ekki fallist á að með þessu hefði verið brotið gegn rétti Á og B til réttlátrar málsmeðferðar samkvæmt 1. mgr. 70. gr. stjórnarskrárinnar og 1. mgr. 6. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Var ómerkingu á þessum grundvelli því hafnað. Jafnframt var höfð uppi krafa um ómerkingu dóms Landsréttar á þeim grunni að ekki hefði verið tekin afstaða til allra varna þeirra. Hæstiréttur tók fram að sá annmarki væri á dómi Landsréttar að ekki væri vikið að vörnum Á og B sem lutu að niðurstöðum greiningar á DNA-sniði í stroksýnum sem tekin voru af getnaðarlimum þeirra þar sem ekkert DNA-snið sem svaraði til brotaþola fannst. Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að ekki væri um að ræða slíkt atriði við sönnunarmatið að það leiddi þegar til þeirrar niðurstöðu að sök væri ósönnuð. Var ekki talið um slíkan annmarka á rökstuðningi dómsins að ræða að varðað gæti ómerkingu hans. Þá var ekki talið að aðrir annmarkar væru á hinum áfrýjaða dómi sem leitt gætu til ómerkingar hans. Hæstiréttur tók fram að niðurstaða Landsréttar um sakfellingu Á og B væri reist á heildstæðu mati á öllum sönnunargögnum og þá einkum sönnunargildi munnlegs framburðar fyrir dómi sem ekki yrði endurmetið af Hæstarétti. Var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um sakfellingu Á og B og um refsingu þeirra.

Í ehf. höfðaði mál til ógildingar á ákvörðun P frá 23. nóvember 2021 um að vinnsla persónuupplýsinga Í ehf. og L í aðdraganda rannsóknar sem samþykkt var af vísindasiðanefnd 7. apríl 2020 hefði ekki samrýmst lögum nr. 90/2018 um persónuvernd og vinnslu persónuupplýsinga og persónuverndarreglugerðinni. Hæstiréttur taldi að þrátt fyrir víðtækt eftirlitshlutverk og valdheimildir P, gæti frumkvæðiseftirlit stofnunarinnar ekki náð til þess að P endurmæti í reynd hvað teldist vísindarannsókn á heilbrigðissviði, hvort slík rannsókn teldist hafin eða eftir atvikum hvort gagna hefði verið aflað í þágu slíkrar rannsóknar. Það mat færi vísindasiðanefnd með samkvæmt lögum nr. 44/2014. Þá var það einnig niðurstaða Hæstaréttar að P hefði brotið gegn rannsóknarskyldu sinni við meðferð málsins og byggt niðurstöðu sína á misræmi gagna, með þeim afleiðingum að Í ehf. og L báru halla af. Var fallist á kröfu Í ehf. um að ógilda ákvörðun P 23. nóvember 2021.

X var ákærður fyrir peningaþvætti með því að hafa tekið við á tilteknu tímabili samtals 21.125 evrum í reiðufé frá óþekktum aðila eða aðilum. Landsréttur taldi að ekki væri unnt að draga neinar ályktanir af ákæru um hvaða frumbrot lægi peningaþvættisbrotinu til grundvallar og vísaði málinu frá héraði þar sem ákæran uppfyllti ekki skilyrði c-liðar 1. mgr. 152. gr. laga nr. 88/2008 um meðferð sakamála. Hæstiréttur vísaði hins vegar til þess að í ákæru vegna brots gegn 264. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 væri ekki nauðsynlegt að tilgreina frumbrot og heldur ekki um hvaða tegund brots eða brota um væri að ræða. Væri það hlutverk ákæruvalds undir rekstri sakamáls að færa sönnur á að tiltekinn ávinningur stafaði af refsiverðu broti og nægði þar að sýna fram á með óyggjandi hætti að útilokað væri að ávinningur væri kominn til með lögmætum hætti svo og að öðrum skilyrðum fyrir refsiábyrgð væri fullnægt. Taldi Hæstiréttur að ekki væru þeir ágallar á ákæru í málinu að X gæti ekki af henni ráðið hvaða refsiverðu háttsemi hann væri sakaður um. Þá væri dómurum fært af ákærunni einni að gera sér grein fyrir hvað X væri sakaður um og hvernig telja mætti þá háttsemi refsiverða. Með ákærunni hefði því verið lagður fullnægjandi grundvöllur að málinu svo taka mætti það til efnislegrar meðferðar. Var hinn kærði dómur því felldur úr gildi og málinu vísað aftur til Landsréttar.