Staðfestur var úrskurður Landsréttar þar sem hafnað var kröfu E og G um að sérfróðum meðdómsmanni þar fyrir rétti yrði gert að víkja sæti í málinu.

Staðfestur var úrskurður Landsréttar þar sem hafnað var kröfu Ó og S um að sérfróðum meðdómsmanni þar fyrir rétti yrði gert að víkja sæti í málinu.

Staðfestur var úrskurður Landsréttar þar sem hafnað var kröfu R ehf. o.fl. um að sérfróðum meðdómsmanni þar fyrir rétti yrði gert að víkja sæti í málinu.

B o.fl. höfðuðu mál á hendur Í og L til ógildingar á þremur ákvörðunum stjórnvalda sem lutu að Hvammsvirkjun sem L hugðist reisa í neðri hluta Þjórsár. Ákvarðanirnar sem málið laut að voru leyfi Fiskistofu 14. júlí 2022 vegna framkvæmdanna, ákvörðun Umhverfisstofnunar 9. apríl 2024 um heimild til breytingar á vatnshlotinu Þjórsá 1 vegna virkjunarinnar og virkjunarleyfi Orkustofnunar 12. september sama ár. Með héraðsdómi voru ákvarðanir Umhverfisstofnunar og Orkustofnunar ógildar en hafnað var kröfu B o.fl. um ógildingu leyfis Fiskistofnunar. Í dómi Hæstaréttar kom fram að Umhverfisstofnun hefði veitt L heimild á grundvelli þágildandi a-liðar 1. mgr. 18. gr. laga nr. 36/2011 um stjórn vatnamála til að breyta Vatnshlotinu Þjórsá 1 vegna byggingar virkjunarinnar. Samkvæmt greininni gat Umhverfisstofnun heimilað breytingu á vatnshloti sem hefði í för með sér að ekki væri hægt að ná fram umhverfismarkmiðum samkvæmt 11. gr. laganna þegar um væri að ræða breytingar, svo sem vegna mengunar eða í tengslum við loftslagsbreytingar, á vatnsgæðum, vistfræðilegum, vatnsformfræðilegum eða efna- og eðlisefnafræðilegum eiginleikum yfirborðsvatnshlots eða á hæð grunnvatnshlots. Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að þágildandi a-liður 1. mgr. 18. gr. laga nr. 36/2011 yrði, í ljósi lögskýringargagna og meðferðar frumvarps til laganna á Alþingi, skýrður þannig að girt hefði verið fyrir að vatnshloti yrði breytt vegna áhrifa af framkvæmdum við að reisa vatnsaflsvirkjun. Gæti hvorki innri né ytri samræmisskýring leitt til annarrar niðurstöðu en yrði ráðin beint af orðalagi lagaákvæðisins. Var því staðfest niðurstaða héraðsdóms um að ógilda ákvörðun Umhverfisstofnunar 9. apríl 2024. Þá var niðurstaða héraðsdóms um ógildingu virkjunarleyfis Orkustofnunar 12. september 2024 staðfest enda það lögum samkvæmt reist á því að heimild fengist til breytingar á vatnshlotinu. Með ógildingu á leyfi til breytingar á vatnshlotinu hefði grundvöllur virkjunarleyfisins þannig brostið. Loks var staðfest niðurstaða héraðsdóms um að hafna ógildingu leyfis Fiskistofu 14. júlí 2022. Ekki voru taldir slíkir annmarkar á leyfinu að leitt gæti til ógildingar þess. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur.

Kærður var úrskurður Landsréttar þar sem A var heimilað að leiða tvo sérfræðinga fyrir héraðsdóm sem unnið höfðu álitsgerð á grundvelli heimildar í 1. mgr. 10. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993. Hæstiréttur féllst ekki á að álitsgerðin hefði slíka sérstöðu að ástæða væri til að sérfræðingarnir kæmu fyrir dóm til skýrslugjafar í ljósi þess að fyrir lægju tvær matsgerðir dómkvaddra manna um sömu atvik og metin væru álitsgerðinni. Var því talið að skýrsla þeirra við þessar aðstæður teldist bersýnilega þýðingarlaus fyrir úrlausn málsins, sbr. 3. mgr. 46. gr. laga nr. 91/1991.

Kærður var úrskurður Landsréttar þar sem héraðsdómur var ómerktur og málinu vísað heim í hérað á grundvelli þess að ekki hefðu verið efni til að kveðja til tvo sérfróða meðdómsmenn til setu í dóminum, sálfræðing og geðlækni, enda lyti sérkunnátta þeirra beggja að sama atriði, það er forsjárhæfni aðila. Í dómi Hæstaréttar kom fram að játa yrði héraðsdómara nokkurt svigrúm við mat á því hvort sérkunnáttu á fleiri en einu sviði væri þörf við skipan dóms. Gæti því ekki skilyrðislaust varðað ómerkingu dóms án kröfu að gengið hefði verið lengri en ýtrustu efni hefðu verið til með því að kveðja til setu í dómi tvo sérfræðinga hvorn á sínu sviði. Þá vísaði Hæstiréttur til þess að samkvæmt 4. mgr. 38. gr. barnalaga skyldi flýta meðferð mála sem varði ágreining um forsjá og lögheimili barns. Jafnframt taldi rétturinn að ekki yrði séð að skipan dóms í héraði hefði verið til þess fallin að hafa áhrif á niðurstöðu málsins. Hefði því ekki verið nægilegt tilefni til að ómerkja héraðsdóm og vísa málinu aftur heim í hérað. Hinn kærði úrskurður var því felldur úr gildi og lagt fyrir Landsrétt að taka málið til efnislegrar meðferðar.