Hæstiréttur íslands
Nr. 2020-113
Lykilorð
- Áfrýjunarleyfi
- Lausafjárkaup
- Umsýsluviðskipti
- Hafnað
Ákvörðun Hæstaréttar
Samkvæmt 4. mgr. 16. gr. laga nr. 50/2016 um dómstóla standa að ákvörðun þessari hæstaréttardómararnir Þorgeir Örlygsson, Karl Axelsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson.
Með beiðni 6. apríl 2020 leitar Flúðafiskur ehf. leyfis Hæstaréttar til að áfrýja dómi Landsréttar 13. mars sama ár í málinu nr. 354/2019: Flúðafiskur ehf. gegn Sölku-Fiskmiðlun hf., á grundvelli 1. mgr. 176. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Salka-Fiskmiðlun hf. leggst gegn beiðninni.
Mál þetta lýtur að kröfu leyfisbeiðanda um að gagnaðili greiði honum tilgreinda fjárhæð auk dráttarvaxta vegna uppgjörs á sölu á fiskiafurðum til Nígeríu sem gagnaðili hafði milligöngu um að selja fyrir leyfisbeiðanda. Gagnaðili hafi við umrædda sölu farið út fyrir heimildir sínar gagnvart leyfisbeiðanda þegar hann veitti kaupendum afurðanna í Nígeríu afslátt af upprunalegu viðmiðunarverði vörunnar vegna markaðsaðstæðna þar í landi á árunum 2015 og 2016 án samráðs við leyfisbeiðanda. Í dómi héraðsdóms, sem staðfestur var af Landsrétti með vísan til forsendna, var leyfisbeiðandi ekki talinn hafa sýnt fram á að gagnaðili hefði vanefnt skuldbindingar sínar gagnvart honum, auk þess sem gögn málsins voru talin bera með sér að samráð hefði verið haft við fyrirsvarsmenn leyfisbeiðanda um vöruverð.
Leyfisbeiðandi byggir á því að dómur Landsréttar sé bersýnilega rangur að efni til. Í dóminum hafi meðal annars ranglega verið lagt til grundvallar að gagnaðili hefði haft samráð við leyfisbeiðanda um að veita afslátt af umsömdu verði á vörum hans. Þá telur leyfisbeiðandi að málið hafi verulegt almennt gildi og varði sérstaklega mikilvæga hagsmuni sína auk þess sem það hafi verulega fjárhagslega þýðingu fyrir hann.
Að virtum gögnum málsins er hvorki unnt að líta svo á að úrslit þess hafi verulegt almennt gildi umfram dómsúrlausnir sem þegar hafa gengið né að það varði sérstaklega mikilvæga hagsmuni leyfisbeiðanda í skilningi 1. mgr. 176. gr. laga nr. 91/1991. Þá verður ekki séð að dómur Landsréttar sé bersýnilega rangur að efni til, sbr. 4. málslið sömu málsgreinar. Er beiðninni því hafnað.