Ákvörðun Hæstaréttar

1. Samkvæmt 4. mgr. 16. gr. laga nr. 50/2016 um dómstóla standa að ákvörðun þessari hæstaréttardómararnir Ása Ólafsdóttir, Björg Thorarensen og Skúli Magnússon.

2. Með beiðni 2. apríl 2025 leitar A leyfis Hæstaréttar, á grundvelli 1. mgr. 176. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála, til að áfrýja dómi Landsréttar 6. mars sama ár í máli nr. 878/2023: A gegn TM tryggingum hf. Gagnaðili leggst gegn beiðninni.

3. Í málinu er deilt um hvort ákvæði 4. málsliðar 4. mgr. 5. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993 um að draga skuli frá skaðabótum vegna líkamstjóns 40% af reiknuðu eingreiðsluverðmæti örorkulífeyris frá lífeyrissjóði standist ákvæði 72. og 65. gr. stjórnarskrárinnar.

4. Með héraðsdómi var gagnaðili sýknaður af kröfu leyfisbeiðanda um greiðslu á 1.310.665 krónum með vöxtum sem var sú fjárhæð sem gagnaðili hafði dregið frá uppgjöri bóta til hans á grundvelli 4. mgr. 5. gr. skaðabótalaga og byggði á útreikningum tryggingastærðfræðings. Landsréttur staðfesti niðurstöðu héraðsdóms. Í dóminum var ekki fallist á að frádráttur frá bótum samkvæmt 4. málslið 4. mgr. 5. gr. laganna væri andstæður nefndum ákvæðum stjórnarskrár eða stjórnskipulegri meðalhófsreglu. Þá yrði að virtum útreikningum tryggingastærðfræðings og skýringum talið að gagnaðili hefði sýnt nægilega fram á réttmæti þeirrar fjárhæðar sem um ræddi.

5. Leyfisbeiðandi byggir á því að málsmeðferð í héraði hafi verið stórlega ábótavant og ekki tekið tillit til þess við úrlausn Landsréttar. Hefði dómari átt að hafa sér til fulltingis sérfróðan meðdómanda enda varði málið umdeilda útreikninga tryggingastærðfræðings sem gagnaðili aflaði einhliða og byggði frádráttarkröfu sína á. Leyfisbeiðandi byggir jafnframt á því að sú niðurstaða Landsréttar að ómerkja ekki dóm héraðsdóms sé bersýnilega röng og málið varði því rétt leyfisbeiðanda til réttlátrar málsmeðferðar.

6. Að virtum gögnum málsins verður hvorki litið svo á að úrslit þess hafi verulegt almennt gildi né að það varði sérstaklega mikilvæga hagsmuni leyfisbeiðanda í skilningi 1. mgr. 176. gr. laga nr. 91/1991. Þá verður ekki séð að dómur Landsréttar sé bersýnilega rangur að formi eða efni, sbr. 4. málslið sömu málsgreinar. Beiðni um áfrýjunarleyfi er því hafnað.