Ákvörðun Hæstaréttar

1. Samkvæmt 4. mgr. 16. gr. laga nr. 50/2016 um dómstóla standa að ákvörðun þessari hæstaréttardómararnir Ingveldur Einarsdóttir, Karl Axelsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson.

2. Með beiðni 16. mars 2022 leitar Snorri Borgar Óðinsson leyfis Hæstaréttar til að áfrýja dómi Landsréttar 18. febrúar sama ár í máli nr. 728/2020: Snorri Borgar Óðinsson gegn A og K ehf. á grundvelli 1. mgr. 176. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Gagnaðili leggst ekki gegn beiðninni vegna þess að hann telur nauðsynlegt að Hæstiréttur endurskoði niðurstöðu Landsréttar um málskostnað.

3. Mál þetta lýtur að kröfu leyfisbeiðanda á hendur gagnaðila um ætluð vangoldin laun vegna yfirvinnustunda á tímabilinu júlí 2017 til mars 2018. Með dómi Landsréttar var staðfest niðurstaða héraðsdóms um sýknu gagnaðila. Í dóminum kom fram að ekki hefði verið gerður skriflegur ráðningarsamningur milli aðila en þeir væru sammála um að gagnaðili skyldi greiða leyfisbeiðanda 500.000 krónur í mánaðarlaun fyrir akstur vörubifreiða og hvert inntak vinnuskyldu hans væri. Vísað var til þess að leyfisbeiðandi reisti kröfu sína á tímaskýrslu samstarfsmanns síns sem hefði höfðað sambærilegt mál á hendur gagnaðila. Samkvæmt niðurstöðu dóms Landsréttar 18. febrúar 2022 í máli nr. 729/2020 væri ekki unnt að byggja útreikning vinnustunda á umræddum dagbókum sökum ónákvæmni í skráningu. Af þeirri ástæðu gilti hið sama í þessu máli. Gegn mótmælum gagnaðila hefði leyfisbeiðanda ekki tekist sönnun þess að hann hefði unnið fleiri vinnustundir fyrir gagnaðila en hann hefði þegar fengið greitt fyrir.

4. Leyfisbeiðandi byggir á því að úrslit málsins hafi verulegt almennt gildi um sönnunarstöðu og sönnunarmat í málum þar sem atvinnurekandi hefur vanrækt að gera skriflegan ráðningarsamning við starfsmann. Hann bendir á að gagnaðili hafi ekki látið starfsmönnum sínum í té nauðsynlegan búnað til skráningar vinnustunda eða yfirfarið skráningar þeirra jafnóðum. Þá sé niðurstaða Landsréttar í andstöðu við fordæmi Hæstaréttar, einkum dóma 17. maí 2018 í málum nr. 600/2017 og 601/2017, þar sem tímaskráningar starfsmanna hafi verið lagðar til grundvallar launakröfum þeirra. Hann telur niðurstöðu Landsréttar fara í bága við meginreglur vinnuréttar um að greiða beri fyrir vinnuframlag og að vafa um inntak ráðningarsamnings beri að túlka atvinnurekanda í óhag ef hann hlutist ekki til um gerð skriflegs samnings. Jafnframt hafi verið litið framhjá framburði fyrrum starfsmanna gagnaðila sem borið hafi fyrir dómi að vinnutími þeirra allra hefði verið mun meiri en samið hefði verið um í upphafi.

5. Að virtum gögnum málsins er hvorki unnt að líta svo á að úrslit þess hafi verulegt almennt gildi né að dómur Landsréttar sé bersýnilega rangur að efni í skilningi 1. mgr. 176. gr. laga nr. 91/1991. Beiðninni er því hafnað.