Ákvörðun Hæstaréttar

1. Samkvæmt 4. mgr. 16. gr. laga nr. 50/2016 um dómstóla standa að ákvörðun þessari hæstaréttardómararnir Ása Ólafsdóttir, Björg Thorarensen og Skúli Magnússon.

2. Með beiðni 23. apríl 2025 leitar B leyfis Hæstaréttar, á grundvelli 1. mgr. 176. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála, til að áfrýja dómi Landsréttar 31. mars sama ár í máli nr. 112/2024: A ehf. gegn B. Gagnaðili leggst gegn beiðninni.

3. Mál þetta lýtur að kröfu leyfisbeiðanda um greiðslu launa út september 2022 og í þriggja mánaða uppsagnarfresti auk uppgjörs vegna orlofs og desemberuppbótar við starfslok. Leyfisbeiðanda var sagt upp störfum hjá gagnaðila fyrirvaralaust 20. september 2022 og taldi hann uppsögnina ólögmæta.

4. Með dómi héraðsdóms var fallist á kröfur leyfisbeiðanda að undanskildum miskabótum en Landsréttur sýknaði gagnaðila hins vegar af öllum kröfum hans. Í bréfi gagnaðila til leyfisbeiðanda kom fram að ráðningarsamningi væri rift vegna alvarlegra brota í starfi og að launagreiðslur féllu niður frá og með þeim degi. Gagnaðili byggði riftunina í fyrsta lagi á því að leyfisbeiðandi hefði dregið sér fé með því að skila gagnaðila ekki greiðslu í reiðufé sem hann hefði tekið við og jafnframt ekki gefið út reikning í bókhaldskerfi gagnaðila fyrir viðskiptunum. Með vísan til gagna málsins og framburða vitna taldi Landsréttur nægilega í ljós leitt að leyfisbeiðandi hefði dregið sér umrædda fjármuni. Í öðru lagi með því að hafa gert tilraun til að hafa af gagnaðila fé í tengslum við sölu á efni sem hefði verið afhent án greiðslu og án útgáfu reiknings vegna viðskiptanna í bókhaldskerfi gagnaðila. Taldi Landsréttur sannað, sérstaklega með skírskotun til framburða vitna og þess að viðskiptin voru ekki færð til bókar í bókhaldskerfi, að leyfisbeiðandi hefði gert tilraun til að hafa fé af gagnaðila. Komst Landsréttur að þeirri niðurstöðu að gagnaðili hefði axlað sönnunarbyrði í málinu og sýnt fram á að leyfisbeiðandi hefði brotið gróflega og með alvarlegum hætti gegn starfs- og trúnaðarskyldum sínum þannig að réttlætt hefði fyrirvaralausa riftun.

5. Leyfisbeiðandi byggir á því að úrslit málsins varði sérstaklega mikilvæga hagsmuni sína enda hafi hann í raun verið fundinn sekur um refsiverð brot í einkamáli. Málið snúi að þeirri grundvallarspurningu vinnuréttar hvenær víkja megi starfsmanni fyrirvaralaust frá störfum og hvenær vinnuveitandi hafi axlað sönnunarbyrði um að fyrirvaralaus uppsögn hafi verið heimil. Málið fjalli þannig um meginreglur vinnuréttar en niðurstaða Landsréttar sé ekki í samræmi við dómaframkvæmd auk þess sem sönnunarbyrði í málinu hafi verið snúið við og leyfisbeiðanda gert að sanna sakleysi sitt í einkamáli. Þá sé ástæða til að ætla að málsmeðferð fyrir héraðsdómi og Landsrétti hafi verið stórlega ábótavant og dómur Landsréttar bersýnilega rangur.

6. Að virtum gögnum málsins verður hvorki litið svo á að úrslit þess hafi verulegt almennt gildi né að það varði sérstaklega mikilvæga hagsmuni leyfisbeiðanda í skilningi 1. mgr. 176. gr. laga nr. 91/1991. Þá verður ekki séð að málsmeðferð fyrir héraðsdómi eða Landsrétti hafi verið stórlega ábótavant eða dómur Landsréttar sé bersýnilega rangur að formi eða efni, sbr. 4. málslið sömu málsgreinar. Beiðni um áfrýjunarleyfi er því hafnað.