Ákvörðun Hæstaréttar

1. Samkvæmt 4. mgr. 16. gr. laga nr. 50/2016 um dómstóla standa að ákvörðun þessari hæstaréttardómararnir Ása Ólafsdóttir, Björg Thorarensen og Skúli Magnússon.

2. Með beiðni 23. apríl 2025 leitar A leyfis Hæstaréttar, á grundvelli 1. mgr. 176. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála, til að áfrýja dómi Landsréttar 27. mars sama ár í máli nr. 157/2024: A gegn TM tryggingum hf. Gagnaðili leggst gegn beiðninni.

3. Leyfisbeiðandi höfðaði mál á hendur gagnaðila til viðurkenningar á bótaskyldu vegna líkamstjóns sem hún varð fyrir á sundlaugarsvæði en rekstraraðili sundlaugarinnar var með ábyrgðartryggingu hjá gagnaðila. Leyfisbeiðandi taldi að tjón hennar mætti rekja til saknæmrar háttsemi starfsmanna sundlaugarinnar þar sem þeir hefðu hvorki gert nægar ráðstafanir til að koma í veg fyrir hálku né sett upp varúðarmerkingar sem uppfylltu gildandi reglur.

4. Með héraðsdómi var gagnaðili sýknaður af kröfu leyfisbeiðanda. Í dómi Landsréttar var lagt til grundvallar að leyfisbeiðandi hefði ásamt öðrum fjölskyldumeðlimum verið á leið frá heitum potti til vaðlaugar á sundlaugarsvæðinu þegar hún steig af gúmmímottu til að ganga við hlið manns síns. Er hún hafi farið af mottunni hafi hún runnið til í hálku sem þar hafði myndast og ökklabrotnað. Taldi rétturinn að leyfisbeiðanda hafi út frá aðstæðum mátt vera ljóst að ætlast væri til að gestir sundlaugarinnar gengju á mottunni á leið sinni milli lauga. Ekki yrði litið svo á að starfsmönnum sundlaugarinnar hafi miðað við aðstæður borið að grípa til frekari ráðstafana til að auka öryggi á gönguleiðinni. Slysið yrði rakið til þess að leyfisbeiðandi hafi vikið af þeirri leið sem mörkuð hafi verið milli lauganna með gúmmímottum og yrði ábyrgð á því ekki lögð á vátryggingartaka. Var niðurstaða héraðsdóms um sýknu gagnaðila staðfest.

5. Leyfisbeiðandi byggir á því að niðurstaða málsins sé fordæmisgefandi um ábyrgð þeirra sem reka sundstaði sem oft séu opinberir aðilar svo og um þýðingu og mikilvægi hátternisreglna í skaðabótarétti og afleiðingar ef út af þeim er brugðið. Þá varði niðurstaðan sérstaklega mikilvæga hagsmuni hennar þar sem hún hafi slasast mjög alvarlega og engar bætur fengið. Þá byggir leyfisbeiðandi á því að dómur Landsréttar sé bersýnilega rangur og í andstöðu við dómafordæmi Hæstaréttar. Landsréttur hafi talið fullnægjandi ráðstafanir til að fyrirbyggja tjón felast í að leggja 30 sentímetra breiðar mottur á leið milli lauga og það væri ekki á ábyrgð sundlaugarinnar að leyfisbeiðandi hafi stigið út af þeirri leið. Þó að sönnunarbyrði um saknæmi og ólögmæta háttsemi hvíli almennt á tjónþola sé ljóst af áralangri dómaframkvæmd og umfjöllun fræðimanna að þegar fasteignir séu annars vegar beri við ákveðnar aðstæður að beita ströngu sakarmati og horfa til tiltekinna atriða eins og rakið sé í dómi Hæstaréttar 9. apríl 2025 í máli nr. 46/2024. Einnig bendir leyfisbeiðandi á að fyrir Landsrétti bíði endurskoðunar tveir dómar héraðsdóms þar sem sakarmat og beiting bótaábyrgðarreglna vegna slysa við sundlaugar komi til úrlausnar.

6. Að virtum gögnum málsins verður ekki talið að úrslit þess hafi verulegt almennt gildi í skilningi 1. mgr. 176. gr. laga nr. 91/1991. Þá verður ekki talið að dómur Landsréttar sé bersýnilega rangur í að formi eða efni. Beiðni um áfrýjunarleyfi er hafnað.