Ákvörðun Hæstaréttar

1. Samkvæmt 4. mgr. 16. gr. laga nr. 50/2016 um dómstóla standa að ákvörðun þessari hæstaréttardómararnir Ása Ólafsdóttir, Björg Thorarensen og Skúli Magnússon.

2. Með beiðni 24. apríl 2025 leitar Skjól hjúkrunarheimili leyfis Hæstaréttar, á grundvelli 3. mgr. 167. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála, til að kæra úrskurð Landsréttar 10. apríl sama ár í máli nr. 179/2025: Skjól hjúkrunarheimili gegn Fulltrúaráði Sjómannadagsins. Gagnaðili leggst gegn beiðninni.

3. Með úrskurði Landsréttar var staðfestur úrskurður héraðsdóms um að vísa máli leyfisbeiðanda á hendur gagnaðila frá dómi. Leyfisbeiðandi höfðaði mál á hendur gagnaðila og krafðist þess að honum yrði með dómi gert að gefa út afsal til sín fyrir fasteigninni Kleppsvegi 64 „ásamt tilheyrandi hlutdeild í lóðarréttindum og öllu því sem fasteigninni fylgir og fylgja ber“ að viðlögðum dagsektum. Jafnframt var þess krafist að héraðsdómur kvæði á um það með úrskurði að leyfisbeiðandi mætti þinglýsa stefnu málsins eða útdrætti úr henni á fasteignina. Landsréttur tók fram að krafa leyfisbeiðanda lyti efnislega að því að gagnaðila yrði gert að gefa út afsal fyrir óskiptum lóðarréttindum í sameiginlegri lóð án þess að tilgreint væri hver hlutur leyfisbeiðanda í þessum réttindum væri eða hvernig þau skyldu afmörkuð að öðru leyti. Gæti dómkrafan því ekki, eins og hún væri úr garði gerð, leitt til þess að skorið yrði úr um hver lóðarréttindi sóknaraðila væru og uppfyllti hún því að þessu leyti ekki skilyrði d-liðar 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991. Vísaði Landsréttur því kröfu leyfisbeiðanda um útgáfu afsals frá héraðsdómi og komst að þeirri niðurstöðu að af því leiddi að kröfu um að úrskurðað yrði með dómi að stefnu málsins, eða útdrætti úr henni, mætti þinglýsa á fasteignina yrði jafnframt vísað frá dómi.

4. Leyfisbeiðandi byggir á því að kæruefnið varði mikilvæga almannahagsmuni og sé fordæmisgefandi. Ágreiningur aðila varði þannig mikilvæg álitaefni á sviði eignarréttar, meðal annars hvað varðar kröfur um afmörkun fasteigna í þeim tilvikum þar sem fleiri en eitt mannvirki eru á einni heildarlóð. Úrslit málsins hafi einnig grundvallarþýðingu fyrir meðferð málsins þar sem vandséð sé hvernig leyfisbeiðandi geti náð fram réttindum sínum yfir fasteigninni verði frávísun málsins endanleg niðurstaða. Þá byggir leyfisbeiðandi á því að hinn kærði úrskurður sé bersýnilega rangur að formi og efni til.

5. Að virtum gögnum málsins verður ekki talið að úrlausn um kæruefnið varði mikilsverða almannahagsmuni eða geti haft fordæmisgildi þannig að fullnægt sé skilyrðum 3. mgr. 167. gr. laga nr. 91/1991. Þá er ekki ástæða til að ætla að úrskurður Landsréttar sé bersýnilega rangur að formi eða efni, sbr. 3. málslið sömu málsgreinar. Beiðni um kæruleyfi er því hafnað.