E höfðaði mál gegn Í þar sem hann krafðist þess að viðurkennt yrði með dómi að nánar tilgreindar stundir sem hann varði í ferðir á vegum S teldust vinnutími í skilningi 1. töluliðar 52. gr. laga nr. 46/1980 um aðbúnað, hollustuhætti og öryggi á vinnustöðum. Undir rekstri málsins var leitað eftir ráðgefandi áliti EFTA-dómstólsins um túlkun vinnutímahugtaks 2. gr. tilskipunar 2003/88/EB. Í niðurstöðu EFTA-dómstólsins kom fram að tíma sem varið væri í ferðalög utan hefðbundins vinnutíma, eins og í tilviki E, til annars áfangastaðar en hefðbundinnar starfsstöðvar, í því skyni að inna af hendi störf eða skyldur, að kröfu vinnuveitanda, teldist vinnutími í skilningi 1. töluliðar 2. gr. tilskipunar 2003/88/EB. Hæstiréttur taldi Í ekki hafa telft fram neinum þeim rökum sem haft gætu þau áhrif að ekki yrði byggt á ráðgefandi áliti í málinu. Þvert á móti væri álitið í samræmi við niðurstöður í öðrum sambærilegum málum. Samkvæmt þessu yrði í samræmi við 3. gr. laga nr. 2/1993 að skýra hugtakið „vinnutími“ í skilningi 1. töluliðar 52. gr. laga nr. 46/1980 í samræmi við samhljóða ákvæði í 1. tölulið 2. gr. tilskipunar 2003/88/EB eins og það hefur verið túlkað af EFTA-dómstólnum. Af því leiddi að ferðatími E í umræddum vinnuferðum á vegum S teldist vinnutími í skilningi ákvæðisins.

G höfðaði mál á hendur B og krafðist greiðslu 4/5 hluta stofnkostnaðar vegna uppsetningar girðingar á grundvelli 1. mgr. 6. gr. girðingarlaga. Til vara byggði G á því að B bæri að greiða helming kostnaðar við umrædda girðingu. Laut ágreiningur málsins einkum að því hvort girðing G lægi milli annars vegar afréttar, sem ætlað var í upphafi að væri afréttur B, og hins vegar heimalands G eða hvort girðingin væri á mörkum tveggja afrétta. Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að ekki hafi verið afsakanlegt að B hefði ekki fyrr en í greinargerð til Landsréttar haft uppi þá málsástæðu að stærsti hluti girðingarinnar lægi að þjóðlendu sem B ætti hvorki bein eignarréttindi yfir né beitarréttindi. Yrði grundvelli málsins verulega raskað kæmist málsástæðan að, sbr. 5. mgr. 101. gr. laga nr. 91/1991, sbr. 2. mgr. 187. gr. laganna og var því ekki tekið tillit til hennar við úrlausn málsins. Hæstiréttur vísaði til þess að glögglega yrði ráðið af þeim dómum Hæstaréttar sem gengið hefðu um landsvæðið að sá hluti jarðar G sem lægi að girðingunni hefði verið og væri enn nýttur sem afréttur af hálfu B og forvera hans í meira en öld. Skiptist jörð G því í heimaland, sem undirorpið hefði verið sérstakri og meiri háttar nýtingu, og afréttarland í takmarkaðri notum. Komst Hæstiréttur því að þeirri niðurstöðu að girðingin lægi á mörkum afrétta. Hæstiréttur taldi varakröfu G, sem hann hafði uppi fyrir Hæstarétti, rúmast innan aðalkröfu hans og ekki raska grundvelli málsins. Hæstiréttur vísaði til þess að samkvæmt 5. málslið 1. mgr. 6. gr. girðingarlaga giltu sömu reglur um skiptingu kostnaðar við girðingu milli tveggja afréttarlanda og við landamerkjagirðingar og að í 1. mgr. 5. gr. laganna segði að vildi umráðamaður lands girða það hefði hann rétt til að krefjast þess að sá eða þeir sem ættu land að hinu fyrirhugaða girðingarstæði greiddu girðingarkostnaðinn að jöfnu að tiltölu við lengd girðingar fyrir landi hvers og eins og sé það meginreglan. Hlutverk matsnefndar hefði ekki verið að skera úr um rétt G til samgirðingar, heldur einvörðungu um hentuga legu girðingar. Hefði G mátt gera ráð fyrir því á grundvelli bréfaskipta aðila að B myndi ekki skorast undan greiðsluþátttöku vegna girðingarinnar með öllu. Var því fallist á varakröfu G um að kostnaður við girðinguna mynda skiptast til helminga, sbr. 5. málslið 1. mgr. 6. gr. girðingarlaga.

Staðfestur var úrskurður Landsréttar þar sem hafnað var kröfu um að tveir landsréttardómarar vikju sæti í málinu.

I ohf. höfðaði skaðabótamál á hendur A og Í vegna innsetningar í loftfar sem fór fram á grundvelli dómsúrskurðar. I ohf. hafði á grundvelli 1. mgr. 136 gr. þágildandi laga nr. 60/1998 um loftferðir aftrað för farþegaþotu A frá Keflavíkurflugvelli vegna gjaldfallinna krafna á hendur flugfélaginu W hf. sem var leigutaki þotunnar en bú þess hafði verið tekið til gjaldþrotaskipta. A krafðist innsetningar í þotuna sem héraðsdómur heimilaði og féllst ekki á frestun réttaráhrifa úrskurðar þar um. Var þotunni í framhaldinu flogið af landi brott. Bótakröfu sína á hendur A reisti I ohf. einkum á hlutlægri bótareglu 1. mgr. 96. gr. laga nr. 90/1989 en gagnvart Í byggði hann á sakarreglunni. A höfðaði gagnsök gegn I ohf. og byggði á því að sú framganga I ohf. að hindra brottför þotunnar frá Keflavíkurflugvelli á grundvelli fjárkrafna sem hann hefði ekki borið ábyrgð á hefði verið ólögmæt og saknæm og valdið sér tjóni. Hæstiréttur féllst ekki á það með I ohf. að A hefði undir rekstri aðfararmálsins ráðstafað sakarefni málsins með bindandi hætti enda yrði úrskurði í slíku máli ekki jafnað til dóms í einkamáli. Við mat á því hvort umdeild aðfarargerð fengi staðist taldi rétturinn að ríkar kröfur yrðu jafnan gerðar til lagaheimildar sem fæli í sér greiðsluþvingun, sérstaklega við aðstæður þar sem kröfur beindust að eiganda loftfars sem ekki hefði átt í kröfuréttarsambandi við rekstraraðila flugvallar. Lagareglan hefði verið ónákvæm og ókleift fyrir I ohf. að fullnusta í þotu A þá fjárkröfu sem W hf. hafði stofnað til gagnvart I ohf. enda hefði hann hvorki notið haldsréttar, handveðs eða annarra tryggingarréttinda í þotunni. Þá kæmu lögveðsréttindi sem bætt var í lög undir rekstri aðfararmálsins ekki til álita þegar af þeirri ástæðu að ekki hefði verið byggt á þeim af hálfu I ohf. Fallist var á að beiting stöðvunarheimildar á grundvelli 1. mgr. 136. gr. laga nr. 60/1998 hefði þó verið lögmæt vegna þeirra gjalda sem stofnað hafði verið til sérstaklega vegna umrædds loftfars en eftir að A hafði innt þau af hendi 6. maí 2019 hefði I ohf. ekki getað sótt frekari heimild í greinina til að aftra áfram för þotunnar enda fengi slíkt ekki samræmst vernd eignarréttar A, sbr. 72. gr. stjórnarskrárinnar. Kæmi því hvorki til álita í málinu bótaábyrgð I ohf. á hendur A á grundvelli 1. mgr. 96. gr. laga nr. 90/1989 né Í á grundvelli sakarreglunnar og voru þau sýknuð af kröfum í aðalsök. Af niðurstöðum í aðalsök leiddi að stöðvunarheimild umræddrar 136. gr. laga nr. 60/1998 náði aðeins til þeirra gjalda sem stofnað hafði verið sérstaklega til vegna viðkomandi loftfars. I ohf. var auk þess virt til sakar að gera samkomulag við W hf. um tilhögun greiðslu og tryggingu allra gjaldfallinna krafna vegna allra loftfara á vegum flugfélagsins. Á tjóni sem af því leiddi bæri I ohf. ábyrgð og væri bótaskyldur gagnvart A vegna tjóns sem hann varð fyrir á tímabilinu frá 6. maí til 18. júlí 2019. Hins vegar var I ohf., í samræmi við niðurstöðu í aðalsök, sýknaður af kröfu um skaðabætur vegna þeirrar greiðslu sem hann innti af hendi 6. maí 2019. Að öðru leyti þótti skaðabótakrafa hans svo vanreifuð að henni var af sjálfsdáðum vísað frá héraðsdómi.

A höfðaði mál á hendur S hf. og krafðist viðurkenningar á bótaskyldu vegna líkamstjóns sem hún varð fyrir þegar hárgreiðslustóll, sem hún hafði sest í, gaf sig með þeim afleiðingum að hún féll í gólfið. Deildu aðilar um hvort líkamstjón A yrði rakið til saknæmrar háttsemi þannig að hún ætti rétt á bótum úr frjálsri ábyrgðartryggingu hárgreiðslustofunnar B sf. hjá S hf. Í dómi Hæstaréttar var lagt til grundvallar að orsök þess að A féll í gólfið hefði verið sú að málmfesting sem hélt uppi armi stólsins hefði brotnað. Hæstiréttur tók fram að í dómaframkvæmd hefðu almennt verið lagðar ríkar skyldu á eigendur eða umráðamenn fasteigna, þar sem rekin er verslunar- eða þjónustustarfsemi sem laðar að viðskiptavini, til að gera ráðstafanir sem sanngjarnar mættu teljast til að tryggja öryggi þeirra. Til þess yrði þó að líta að kröfur til viðhalds og eftirlits með búnaði yrðu að vera í eðlilegu samhengi við hættueiginleika hans, aldur og endingartíma, svo og eftirlits- og viðhaldsþörf. Hárgreiðslustóll geti með engu móti talist tæki eða búnaður sem sérstök hætta stafi af þótt óhöpp geti vissulega orðið við notkun slíkra stóla. Ekki var talið að A hefði fært sönnur á að tjón hennar yrði rakið til saknæmrar vanrækslu vátryggingartaka á viðhaldi stólsins eða eftirliti með honum. Þá var ekki talið að sá dráttur sem varð á því að S hf. tilkynnti vátryggingartaka um tjónstilkynningu A eða tregða B sf. til að upplýsa um það hver gert hefði við stólinn ætti að leiða til þess að sönnunarbyrði um saknæma vanrækslu vátryggingartaka yrði snúið við. Var S hf. sýknað af kröfum A.

Staðfestur var úrskurður Landsréttar þar sem öllum dómurum réttarins var gert að víkja sæti í máli. Hæstiréttur vísaði til þess að í Landsrétti væri náið samstarf á milli allra dómara réttarins. Hæstiréttur tók fram að vanhæfi eins dómara við áfrýjunardómstól leiddi ekki sjálfkrafa til þess að aðrir dómarar teldust vanhæfir. Samkvæmt f-lið 5. gr. laga nr. 91/1991 ylli það vanhæfi dómara ef hann tengdist eða hefði tengst vitni í máli með sama hætti og segði í d-lið sömu greinar. Rökin að baki þessari hæfisreglu væru að dómari gæti þurft að leggja mat á trúverðugleika framburðar vitnis og slík tengsl dómarans við vitni væru hlutlægt séð til þess fallin að efast mætti með réttu um óhlutdrægni hans við það mat. Í málinu væri landsréttardómarinn vitni og í greinargerðum fyrir Landsrétti væri vísað til framburðar dómarans og skjala sem voru talin stafa frá honum. Hæstiréttur taldi að þótt ekki væri augljóst að við úrlausn málsins myndi reyna á að dómarar Landsréttar þyrftu að leggja mat á sönnunargildi og trúverðugleika framburðar landsréttardómarans væri ekki unnt að útiloka það. Með vísan til raka að baki vanhæfisreglu g-liðar 5. gr. laga nr. 91/1991 og grunnraka að baki reglu f-liðar sömu greinar var talið að sú aðstaða að einn dómari Landsréttar hefði verið vitni í málinu í héraði væri til þess fallin að draga mætti óhlutdrægni annarra dómara við Landsrétt með réttu í efa.