A höfðaði mál á hendur H hf. og V hf. krafðist viðurkenningar á óskiptri bótaskyldu þeirra vegna ætlaðs líkamstjóns sem hann hlaut í slysi á göngu um athafnasvæði H hf. Slysið varð með þeim hætti að slá í sjálfvirku hliði fór niður úr lóðréttri stöðu og lenti á höfði A í þann mund sem hann gekk í gegnum það. Með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms féllst Hæstiréttur ekki á að H hf. hefði með uppsetningu og notkun hliðsins brotið gegn skráðum hátternis- og varúðarreglum. Hæstiréttur tók fram að A bæri sönnunarbyrði fyrir því að slysið hefði orðið vegna saknæmrar og ólögmætrar háttsemi eða athafnaleysis H hf. Hefði hann ekki sýnt fram á með matsgerð eða öðrum hætti að hliðið hefði verið ranglega stillt, að það hafi verið bilað eða viðhaldi þess verið áfátt. Þá hefði A ekki sýnt fram á að virkni þess hefði skapað hættu umfram önnur slík hlið eða að önnur tegund sjálfvirkra hliða hefði hentað betur. Þó væri ljóst að öryggisbúnaður hliðsins hefði ekki komið í veg fyrir að A fengi slána í höfuðið þegar hann gekk í gegnum það og það því ekki hættulaust. Hins vegar hefði A ekki sýnt fram á að hættueiginleikarnir hefðu verið meiri en svo að hreina óhappatilviljun hafi þurft til að öryggisbúnaðurinn kæmi ekki í veg fyrir að slys af því tagi sem hann varð fyrir. Loks var það ekki metið H hf. til sakar að hafa ekki komið upp varúðarmerkingum. Komst Hæstiréttur því að þeirri niðurstöðu að H hf. hefði ekki mátt vita um sérstaka hættueiginleika hliðsins. Yrði ekki fallist á með A að H hf. hefði vanrækt að grípa til þeirra ráðstafana sem sanngjarnar mættu teljast til að tryggja öryggi þeirra sem leið ættu um athafnasvæðið. Væri því ekki tilefni til að beita svo ströngu sakarmati í málinu að bótaábyrgð yrði lögð á H hf. og V hf. á ætluðu líkamstjóni A sem rakið yrði til óhappatilviljunar. Var hinn áfrýjaði dómur því staðfestur um sýknu þeirra af kröfum A.

Staðfestur var dómur Landsréttar um að vísa máli E gegn O frá Landsrétti.

B, K og N kröfðust þess að þeim yrði heimilað að ganga inn í mál S gegn I fyrir Hæstarétti. Talið var að nægilega lægi fyrir að B og K hefðu sjálfstæða og brýna hagsmuni af úrslitum málsins. Þá væru ekki fram komin atriði sem mæltu sérstaklega gegn því að þeim yrði heimiluð meðalganga. Var því fallist á kröfu þeirra að þessu leyti. Þótt það samræmdist tilgangi félagasamtakanna N að styðja við efniskröfu I í efnisþætti málsins var vísað til þess að samtökin hefðu ekki byggt á því að með meðalgöngu sinni hygðust þau gæta sjálfstæðra hagsmuna félagsmanna sinna, eins eða fleiri. Þar sem krafa N fullnægði samkvæmt þessu ekki því skilyrði laga að úrslit dómsmáls skipti þann sem sækir um meðalgöngu máli að lögum var henni hafnað.

Við opinber skipti á dánarbúi A krafðist búið að B, C, D og E, börn A, myndu endurgreiða fyrirframgreiddan arf sem þau fengu frá foreldrum sínum að því marki sem greiðslan var umfram arfshluta þeirra samkvæmt ákvæðum erfðalaga nr. 8/1962. Laut ágreiningur aðila einkum að því hvort 32. gr. laganna girti fyrir að slíkri kröfu yrði beint að þeim. Hæstiréttur taldi með vísan til orðalags ákvæðisins, forsögu þess og lögskýringargagna að í ákvæðinu fælist ekki traustfangsregla. Þá voru ekki efni talin til að skýra ákvæðið á annan veg en samkvæmt skýrum orðum þess. B, C, D og E hefðu ekki gengist undir skuldbindingu um að endurgreiða fyrirframgreiddan arf umfram arfhluta sitt. Fortakslaust ákvæði 32. gr. erfðalaga var því talið standa í vegi fyrir að þau yrðu skylduð til að standa dánarbúi A skil á mismuninum. Var kröfu dánarbúsins því hafnað.

Staðfestur var dómur Landsréttar um að vísa máli K og A gegn Í frá héraðsdómi.

B ehf. og G ehf. höfðuðu mál á hendur M og R ohf. og kröfðust viðurkenningar á skaðabótaábyrgð þeirra vegna tjóns sem BE ehf. taldi sig hafa orðið fyrir vegna undirbúnings, ummæla og umfjöllunar í sjónvarpsþættinum Kastljósi sem sýndur var á sjónvarpsrás R ohf. þar sem fjallað var um aðbúnað og velferð hæna í varphúsum fyrirtækisins og eftirlit M. Jafnframt var deilt um hlut starfsmanna M við undirbúning þáttarins, efni viðtala við starfsmenn hennar um málefni BE ehf. sem og um framsetningu R ohf. og ummæli fréttamanna. Hæstiréttur staðfesti niðurstöðu hins áfrýjaða dóms um að sýkna M og R ohf. af aðalkröfu B ehf. og G ehf. um óskipta bótaábyrgð. Varðandi varakröfu á hendur M á grundvelli afhendingar gagna taldi Hæstiréttur umfjöllun stofnunarinnar og athugasemdir við starfsemi BE ehf. ótvírætt teljast vera gögn sem hefðu haft að geyma upplýsingar sem átt hefðu erindi til almennings og Matvælastofnun verið skylt að afhenda á grundvelli 1. mgr. 5. gr. upplýsingalaga. Hæstiréttur taldi að samrýmst hefði góðri stjórnsýsluframkvæmd að óska eftir afstöðu fyrirtækisins samkvæmt 2. mgr. 17. gr. upplýsingalaga en hins vegar yrði ekki séð að slík álitsumleitan hefði nokkru breytt um skyldu til afhendingar gagnanna. Var því ekki fallist á að afhending gagnanna hefði verið til þess fallin að valda félaginu tjóni með ólögmætum og saknæmum hætti. Þá var ekki fallist á að M væri bótaskyld vegna ætlaðs liðsinnis starfsmanna stofnunarinnar við gerð sjónvarpsþáttarins. Ekki var talið að afhending gagna á grundvelli upplýsingalaga og samskipti því tengd hefðu jafngilt liðsinni við gerð þáttarins né viðtöl starfsmanna M um starfsemina og fyrirkomulag eftirlits með BE ehf. Loks var ekki fallist á að ummæli starfsmanna M í sjónvarpsþættinum hefðu leitt til bótaskyldu stofnunarinnar vegna þess tjóns sem BE ehf. urðu fyrir vegna viðbragða birgja, smásala og neytenda við fréttaflutningi af málefnum þess. Varðandi varakröfu á hendur R ohf. taldi Hæstiréttur ekki hafa verið sýnt fram á að í ummælum fréttamanna hefði verið farið rangt með staðreyndir eða að umfjöllunin hefði verið röng að öðru leyti. Taldi Hæstiréttur fréttamenn R ohf. því hafa verið í góðri trú um sannleiksgildi ummæla sinna og hafa notið frelsis til að setja þau fram með þeim hætti sem gert var í sjónvarpsþættinum. Voru M og R ohf. því sýknuð af kröfum B ehf. og G ehf.