Málskotsbeiðni

<p class="MsoNormal" style="text-align:center;text-indent:1.0cm; line-height:150%;tab-stops:6.0cm 184.3pt 8.0cm;mso-layout-grid-align:none; punctuation-wrap:simple;text-autospace:none;vertical-align:baseline;">Ákvörðun Hæstaréttar Samkvæmt 4. mgr. 16. gr. laga nr. 50/2016 um dómstóla standa að ákvörðun þessari hæstaréttardómararnir Benedikt Bogason, Ingveldur Einarsdóttir og Sigurður Tómas Magnússon. Með beiðni 20. nóvember 2020 leita Jóhann Konráð Birgisson og Elfa Hannesdóttir eftir leyfi Hæstaréttar til að áfrýja dómi Landsréttar 30. október sama ár í málinu nr. 452/2019: Jóhann Konráð Birgisson og Elfa Hannesdóttir gegn Geymslum ehf., á grundvelli 1. mgr. 176. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Mál þetta lýtur að kröfu leyfisbeiðenda um skaða- og miskabætur vegna tjóns af völdum eldsvoða í húsnæði þar sem leyfisbeiðendur geymdu tilteknar eigur sínar á grundvelli samnings við gagnaðila. Sakarefni málsins var skipt í héraði með þeim hætti að aðeins var leyst úr því hvort bótaskylda gagnaðila væri fyrir hendi. Í héraðsdómi, sem var staðfestur með vísan til forsendna hans í Landsrétti, var talið að samningur leyfisbeiðenda og gagnaðila hefði fremur borið einkenni leigusamnings um afnot af geymsluhúsnæði, sbr. 1. mgr. 1. gr. húsaleigulaga nr. 36/1994, en samnings um þjónustu um geymslu lausafjármuna, sbr. 3. tölulið 1. mgr. 1. gr. laga nr. 42/2000 um þjónustukaup. Skaðabótaábyrgð gagnaðila yrði því ekki reist á ákvæðum síðargreindra laga eða reglum um bótaábyrgð vörslumanns muna. Þá var hvorki talið að gagnaðili hefði tekist á hendur ábyrgð á tjóni á munum leyfisbeiðenda né að skilyrði væru til að víkja skilmálum samningsins, sem kváðu á um að gagnaðili bæri ekki ábyrgð á þeim munum sem væru settir í geymslu, til hliðar. Loks var ekki talið að tjónið væri að rekja til saknæmrar háttsemi gagnaðila. Gagnaðili var því sýknaður af kröfum leyfisbeiðenda. Leyfisbeiðendur byggja á því að dómur Landsréttar sé bersýnilega rangur að efni til og að málið hafi fordæmisgildi um túlkun bótaákvæða laga nr. 42/2000. Leyfisbeiðendur vísa til þess að samkvæmt 3. tölulið 1. mgr. 1. gr. laganna sé þeim ætlað að ná yfir geymslu búslóða og samkvæmt 3. gr. laganna sé óheimilt að víkja með samningi frá ákvæðum þeirra neytanda í óhag. Þá hafi Landsréttur litið fram hjá lokamálslið 4. mgr. 1. gr. laga nr. 36/1994 um að lögin gildi ekki um samninga um afnot húsnæðis sem sérstakar reglur gildi um samkvæmt öðrum lögum. Leyfisbeiðendur telja að úrslit málsins hafi verulegt almennt gildi þar sem fjöldi einstaklinga hafi orðið fyrir miklu fjártjóni í sama eldsvoða auk þess að varða sérstaklega mikilvæga hagsmuni leyfisbeiðenda. Loks telja leyfisbeiðendur málsmeðferð Landsréttar ábótavant en rétturinn hafi látið hjá líða að fjalla um þýðingu skýrslu Mannvirkjastofnunar frá nóvember 2019 og upplýsingar sem leyfisbeiðendur hafi lagt fram um að opnunartími geymsluhúsnæðisins hafi verið takmarkaður. Telja leyfisbeiðendur að um sé að ræða galla á dóminum sem leiða eigi til heimvísunar málsins. Gagnaðili leggst gegn beiðninni. Hann vísar til þess að héraðsdómur og Landsréttur hafi komist að þeirri niðurstöðu að lög nr. 42/2000 tækju ekki til samningssambands aðila. Málið hafi því ekki fordæmisgildi um túlkun bótaákvæða laganna. Gagnaðili hafnar því að málið varði sérstaklega mikilvæga hagsmuni leyfisbeiðenda. Þá hafi ekki sú skylda hvílt á Landsrétti að fjalla sérstaklega um gögn sem rétturinn hafi metið tilgangslaus til sönnunar. Að virtum gögnum málsins verður að líta svo á að dómur í því geti haft fordæmisgildi um hvort geymsla á búslóðum falli undir gildissvið laga nr. 36/1994 eða laga nr. 42/2000 og eftir atvikum um önnur atriði sem leyfisbeiðni er reist á. Beiðni um áfrýjunarleyfi er því tekin til greina.