Málskotsbeiðni

<p class="MsoNormal" style="text-align:center;text-indent:1.0cm; line-height:150%;tab-stops:6.0cm 184.3pt 8.0cm;mso-layout-grid-align:none; punctuation-wrap:simple;text-autospace:none;vertical-align:baseline;">Ákvörðun Hæstaréttar Samkvæmt 4. mgr. 16. gr. laga nr. 50/2016 um dómstóla standa að ákvörðun þessari hæstaréttardómararnir Benedikt Bogason, Ingveldur Einarsdóttir og Sigurður Tómas Magnússon. Með beiðni 15. október 2020 leitar A eftir leyfi Hæstaréttar til að áfrýja dómi Landsréttar 18. september sama ár í málinu nr. 130/2020: A gegn B, á grundvelli 1. mgr. 176. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Mál þetta lýtur að ágreiningi um forsjá dóttur aðila. Héraðsdómur tók til greina kröfu gagnaðila um að hún skyldi fara með forsjána til 18 ára aldurs stúlkunnar. Þá kvað dómurinn jafnframt á um hvernig umgengni hennar við leyfisbeiðanda skyldi háttað og um skyldu leyfisbeiðanda til að greiða meðlag með henni. Landsréttur staðfesti þá niðurstöðu með fyrrnefndum dómi. Leyfisbeiðandi rökstyður beiðni sína með því að meðferð málsins á fyrri dómstigum hafi verið stórlega ábótavant og dómur Landsréttar sé bersýnilega rangur að efni til. Leyfisbeiðandi vísar til þess að niðurstaða Landsréttar sé nær eingöngu reist á matsgerð dómkvadds manns. Telur hann matsgerðina haldna svo verulegum ágöllum að ekki sé á henni byggjandi. Að auki hafi Landsréttur látið hjá líða að taka rökstudda afstöðu til athugasemda leyfisbeiðanda við forsendur og niðurstöður matsgerðarinnar. Loks byggir leyfisbeiðandi á því að úrslit málsins hafi verulegt almennt gildi og varði mikilvæga hagsmuni sína. Í málinu sé vikið frá meginreglu barnalaga um sameiginlega forsjá á þeim grundvelli að leyfisbeiðandi sé erlendur ríkisborgari og tali ekki reiprennandi íslensku. Þá hafi starf hans verið metið minna virði en starf gagnaðila.  Gagnaðili telur ekki efni til að verða við beiðni um áfrýjunarleyfi. Af hennar hálfu er vísað til þess að kunnátta foreldris til að tala það tungumál sem barn tali sé meðal þeirra atriða sem komi til skoðunar við mat á foreldrahæfni. Þá hafi málatilbúnaður hennar ekki byggt á samanburði á störfum aðila heldur á því að líf leyfisbeiðanda hafi einkennst af rótleysi sem endurspeglist í því að honum haldist illa á störfum. Hún telur að dómur í málinu hafi ekki almennt fordæmisgildi í forsjármálum þar sem hvert mál sé metið sjálfstætt. Þá sé niðurstaða Landsréttar ekki haldin verulegum annmörkum að formi eða efni. Málið hafi farið fyrir tvö dómstig og þar hafi verið komist að sömu niðurstöðu. Leyfisbeiðandi hafi ekki gert að því reka að hnekkja matsgerðinni með yfirmati. Að virtum gögnum málsins er hvorki unnt að líta svo á að úrslit þess hafi verulegt almennt gildi né að leyfisbeiðandi hafi sérstaklega mikilvæga hagsmuni af áfrýjun eins og málið liggur fyrir, sbr. 1. mgr. 176. gr. laga nr. 91/1991. Ekki verður séð að málsmeðferðinni hafi verið stórlega ábótavant eða að dómur Landsréttar sé bersýnilega rangur að efni til, sbr. niðurlag sömu málsgreinar. Beiðni um áfrýjunarleyfi er því hafnað.