Kærður var úrskurður Landsréttar þar sem fallist var á kröfu B um að honum væri heimilt að liðnum þremur mánuðum frá uppsögu úrskurðarins að fá barnið C tekið úr umráðum A og afhent sér með beinni aðfarargerð, hefði A ekki áður farið með barnið til búseturíkis þeirra. Í dómi Hæstaréttar kom fram að þótt mál aðila hefði verið rekið eftir ákvæðum Haagsamningsins og í niðurstöðu þess fælist ekki efnisleg úrlausn um álitamál varðandi forsjá barnsins gæti Landsréttur ekki komið sér hjá því að meta, á grundvelli viðhlítandi gagna, hvort afhending barnsins gæti haft í för með sér andlegan eða líkamlegan skaða ef A væri ekki fært að fylgja því eftir til búseturíkis og viðhalda þar tengslum við það. Landsrétti hefði því borið að hlutast til um að afla mats um tengsl aðila við barn sitt og hver áhrif það kynni að hafa á andlega og líkamlega líðan þess og hvort því yrði á annan hátt komið í óbærilega stöðu ef fallist yrði á kröfur B og A væri ekki fært að fylgja barninu til búseturíkis. Þar sem dómurinn hlutaðist ekki til um þessa gagnaöflun væri ekki unnt að leggja dóm á málið að svo komnu máli, sbr. 2. mgr. 42. gr. barnalaga. Því væri ekki hjá því komist að ómerkja hinn kærða úrskurð og var málinu vísað á ný til Landsréttar til löglegrar meðferðar.

Kærður var úrskurður Landsréttar þar sem hafnað var kröfum A og B um að viðurkennt yrði að þær væru erfingjar J. A og B reistu kröfur sínar á því að sýnt hefði verið fram á með mannerfðafræðilegri rannsókn að faðir þeirra, K sem lést 2006, hefði í raun verið sonur J. Þær væru því niðjar J og bæri arfur eftir hann á grundvelli 1. töluliðar 1. gr. erfðalaga nr. 8/1962. Í dómi Hæstaréttar kom fram að með hliðsjón af skýrum texta 1. töluliðar 1. gr. erfðalaga, lögskýringargögnum og lögbundnum skilyrðum um feðrun barna samkvæmt 1. mgr. 3. gr. barnalaga leiddi að niðurstaða mannerfðafræðilegra rannsókna nægi ekki ein og sér til viðurkenningar erfðatilkalls. Ekki var því talið tækt, hvað sem liði sönnunargildi og tölfræðilegum líkindum fyrirliggjandi mannerfðafræðilegrar rannsóknar, að leggja hana til grundvallar erfðarétti A og B. Var hinn kærði úrskurður staðfestur.

Kærður var úrskurður Landsréttar þar sem vísað var frá réttinum máli vegna ágreinings undir rekstri málsins í héraði um hvort aflað yrði matsgerðar dómkvadds matsmanns. Um kæruheimild vísaði sóknaraðili til a-liðar 1. mgr. 167. gr. laga nr. 91/1991. Hæstiréttur taldi að skýra yrði kæruheimildina þannig að hún væri bundin við dómsathöfn sem fæli í sér endanlegar lyktir dómsmáls en tæki ekki til ágreinings um málsmeðferð undir rekstri máls. Málinu var því vísað frá Hæstarétti.

Ágreiningur aðila laut að ábyrgð K á námsláni sem stofnað hafði verið til með útgáfu skuldabréfs í september 2005. Við gildistöku laga um Menntasjóð námsmanna nr. 60/2020 26. júní 2020 voru í vanskilum tvær afborganir af skuldabréfinu. Bréfið var gjaldfellt 21. júlí 2020. K byggði á því að ábyrgð hans tæki aðeins til þess hluta lánsins sem hefði verið gjaldfallinn við gildistöku laga nr. 60/2020 með vísan til 1. mgr. ákvæðis II til bráðabirgða með lögunum sem kveður á um að ábyrgð ábyrgðarmanns á námslánum teknum í tíð eldri laga falli niður við gildistöku laganna enda sé lánþegi í skilum við Lánasjóð íslenskra námsmanna. Í dómi Hæstaréttar var vísaði til þess að við skýringu 1. mgr. ákvæðis II til bráðabirgða með lögum nr. 60/2020 yrði fyrst og fremst litið til orðalags þess að gættum lögskýringargögnum. Í ákvæðinu væri sett það skilyrði fyrir niðurfellingu ábyrgðar að lán væri í skilum við gildistöku laganna. Óumdeilt væri að ógreiddar hafi verið tvær afborganir og lánþegi því ekki í skilum með greiðslur námslánsins auk þess sem það hafi verið í verulegum vanskilum samkvæmt skilmálum þess. Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að ekkert í lögskýringargögnum um 1. mgr. ákvæðis II til bráðabirgða með lögum nr. 60/2020 styddi þá túlkun sem K byggði á. Það fengi ekki haggað þeirri niðurstöðu þótt samhljóða orðalag í 2. mgr. ákvæðis II til bráðabirgða með lögum nr. 60/2020 væri skýrt á annan veg í lögskýringargögnum. Var því staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um að fallast á kröfur M á hendur K.

R ehf., nú V ehf.og F var gefið að sök brot gegn lögum nr. 60/2013 um náttúruvernd og auglýsingu nr. 161/2019 um staðfestingu á stjórnunar- og verndaráætlun friðlandsins á Hornströndum með því að hafa staðið fyrir, skipulagt og selt útsýnisflug með tveimur þyrlum um friðlandið og lendingu þar og G og S fyrir að hafa flogið þyrlunum og lent þeim í friðlandinu án leyfis Umhverfisstofnunar. Ákærðu viðurkenndu þá háttsemi sem í ákæru greindi en kröfðust sýknu meðal annars á grunni þess að hvergi í lögum nr. 60/2013 kæmi fram að bannað væri að lenda þyrlum í friðlandi nema með leyfi Umhverfisstofnunar. Í dómi Hæstaréttar kom fram að efnislegu inntaki refsiverðrar háttsemi sem ákærðu væru bornir sökum um væri nægilega lýst í settum lögum nr. 60/2013 í samræmi við áskilnað 1. mgr. 69. gr. stjórnarskrárinnar. Þannig væri ákvæði 9. gr. auglýsingar nr. 161/2019 sett með viðhlítandi stoð í lögum og tæki í eðlilegu samhengi upp þráðinn þar sem fyrirmæli í settum lögum þraut. Var hinn áfrýjaði dómur staðfestur um sakfellingu og ákvörðun refsingar, með þeirri breytingu að refsing sú sem ákveðin var á grundvelli 4. mgr. 90. gr. laga nr. 60/2013 var lögð á V ehf.

Ágreiningur málsaðila laut að eignarrétti að jörðinni Bjarnastöðum í sveitarfélaginu Norðurþingi. V krafðist þess að viðurkennt yrði að hún sem eigandi Sigtúna væri eigandi helmings alls lands Bjarnastaða. Byggði hún á því að helmingshlutur jarðarinnar hafi fylgt afsali fyrir Sigtúnum. H og E reistu sýknukröfu sína á því að þau hefðu fyrir traustfang öðlast eignarrétt að allri jörðinni, auk þess sem þau hefðu fyrir hefð öðlast þann eignarrétt, sbr. lög nr. 46/1905 um hefð. Í dómi Hæstaréttar var ekki fallist á að H og E hefðu eignast Bjarnastaði alla á grundvelli traustfangs. Vísað var til þess að réttindi samkvæmt þinglýstri skiptayfirlýsingu 16. júní 1939 sem V byggði rétt sinn á gengi framar rétti sem H og E fengu síðar með afsali til þeirra 14. júní 1981 er afhent var til þinglýsingar 19. sama mánaðar. Því næst var tekið til skoðunar hvort H og E hefðu öðlast eignarétt að allri jörðinni á grundvelli hefðar en V vefengdi að eigandi eignar í sameign gæti unnið hefð á hluta sameiganda síns. Í dómi Hæstaréttar kom fram að engin almenn regla stæði í vegi hefðar við þær aðstæður en annað gæti leitt af sérreglum um tiltekin réttindi. Þá hefði í fyrri úrlausnum Hæstaréttar verið fallist á hefð þótt eign hefði verið í sérstakri sameign. Vísað var til þess að ef sameigandi ætti að geta unnið hefð á fasteign yrði nýting hans að vera umfram það sem leiddi af almennum reglum um sérstaka sameign og því yrðu gerðar enn ríkari kröfur en ella svo fullnægt yrði skilyrðum hefðar um eignir í slíku eignarhaldi. Að teknu tilliti til nánar tilgreindra vitnaskýrslna í héraði og fyrir Landsrétti var talið ósannað að H og E hefðu verið í vondri trú um rétt sinn til allrar jarðarinnar og voru þau því talin uppfylla huglæg skilyrði 2. mgr. 2. gr. laga nr. 46/1905. Auk þess var talið að hagnýting þeirra á jörðinni og ráðstafanir varðandi hana hafi verið með öllu átölulausar og án nokkurrar aðkomu af hálfu fyrri eiganda Sigtúna. H og E voru talin hafa haft Bjarnastaði alla í óslitnu eignarhaldi í skilningi 1. mgr. 2. gr. laga nr. 46/1905 í meira en 20 ár frá afhendingu jarðarinnar 20. júní 1981 þar til eignarhald þeirra var vefengt í árslok 2009. Voru H og E því talin hafa unnið hefð á jörðinni í heild sinni. Var hinn áfrýjaði dómur staðfestur og H og E sýknuð af kröfu V um að viðurkennt yrði að hún væri eigandi helmings jarðarinnar Bjarnastaða.

Kærður var dómur Landsréttar þar sem máli A ehf. á hendur H og S hf. var vísað frá héraðsdómi. Ágreiningur málsins fyrir Hæstarétti laut að því hvort A ehf. hefði lögvarða hagsmuni af því að fá efnisdóm í máli um viðurkenningu á óskiptri bótaskyldu H og S hf. vegna lögmannsstarfa H fyrir A ehf. Í dómi Hæstaréttar kom fram að þar sem málatilbúnaður A ehf. um ætlaða lögvarða hagsmuni hans í skilningi 2. mgr. 25. gr. laga nr. 91/1991 væri ekki í samræmi við áskilnað e-liðar 1. mgr. 80. gr. laganna yrði niðurstaða hins kærða dóms staðfest.

B slasaðist í umferðarslysi árið 2009 og fékk greiddar bætur úr ábyrgðartryggingu bifreiðar A hjá V hf. árið 2011 á grundvelli matsgerðar um varanlegan miska og varanlega örorku hans. Í kvittun lögmanns B um móttöku bóta þar sem kom fram að fullar og endanlegar bætur væru greiddar vegna slyssins var jafnframt ritað „Með fyrirvara um varanlegar afleiðingar slyssins“. B fór fram á endurupptöku málsins árið 2016 og voru dómkvaddir tveir matsmenn árið 2017 til að endurmeta afleiðingar slyssins. Í matsgerðum þeirra frá 2017 og 2018 kom fram að heilsa B hefði tekið ófyrirséðum breytingum til hins verra frá árinu 2011. B höfðaði mál þetta á árinu 2019. Hæstiréttur féllst á að fyrirvari B við upphaflegt bótauppgjör hefði gildi milli aðila og skapaði honum ríkari rétt en leiði af fyrirmælum 11. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993. Ætti B því rétt á endurupptöku bótaákvörðunar að því tilskildu að ófyrirsjáanlegar breytingar hefðu orðið á heilsufari hans sem yllu því að varanlegur miski hans eða varanleg örorka af völdum slyss yrði talin meiri en lá fyrrgreindri bótaákvörðun til grundvallar. Fallist var á þá niðurstöðu héraðsdóms sem staðfest var með hinum áfrýjaða dómi að ófyrirsjáanlegar breytingar hefðu orðið á heilsufari B til hins verra vegna afleiðinga slyssins árið 2009 og að þær hefðu verið réttilega metnar í matsgerðum dómkvaddra matsmanna. Féllst Hæstiréttur því á að B ætti á grundvelli fyrirvara síns við bótauppgjör rétt á að fá ákvörðun um bætur fyrir varanlegan miska og varanlega örorku tekna upp að nýju. Þá komst Hæstiréttur að þeirri niðurstöðu að B hefði fengið vitneskju um breytingar á heilsu sinni á árinu 2015 og upphaf fyrningarfrests samkvæmt 99. gr. þágildandi umferðarlaga nr. 50/1987 því miðað við áramótin 2015/2016. Hefði málið því verið höfðað innan fyrningarfrests með birtingu stefnu í desember 2019. Var staðfest niðurstaða hins áfrýjaða dóms um að fallast á kröfur B á hendur V hf. og A.

Málið átti rætur að rekja til sýningar á sjónvarpsþætti en í honum voru meðal annars sýnd viðtöl við B sem tekin höfðu verið upp sumarið áður. Ágreiningur aðila laut að kröfu B um greiðslu miskabóta úr hendi A meðal annars á þeim grundvelli að í þættinum hefðu komið fram viðkvæmar persónuupplýsingar án samþykkis hennar. Í dómi Hæstaréttar kom meðal annars fram að umfjöllun í þættinum teldist hafa verið framlag til mikilvægar þjóðfélagsumræðu og að nauðsynlegt teldist til að samræma sjónarmið um rétt til einkalífs B og tjáningarfrelsis A í þágu fjölmiðlunar að víkja frá ákvæðum laga nr. 77/2000 við úrlausn málsins. Þar sem persónuupplýsingar um B í þættinum teldust eingöngu hafa verið unnar í þágu fréttamennsku í skilningi 5. gr. laganna yrði ákvæðum þeirra, þar á meðal um samþykki og afturköllun þess ekki beitt, sbr. þó niðurlag síðara málsliðs þeirrar greinar. Þá var ekki talið að umfjöllunin, sem að stærstum hluta fólst í birtingu viðtala við B, hefði verið ósanngjörn í hennar garð eða ómálefnaleg. Talið var að meta yrði á grundvelli almennra sönnunarreglna hvort A hefði verið í góðri trú um að samþykki B fyrir sýningu viðtalanna lægi fyrir. Rétturinn komst að þeirri niðurstöðu að samþykki B í orði og verki hefði legið fyrir og A hefði mátt líta svo að það samþykki stæði óhaggað. Enn fremur komst rétturinn að þeirri niðurstöðu að A teldist í ljósi þess tjáningarfrelsis sem hann naut sem fjölmiðlamaður ekki hafa brotið gegn friðhelgi einkalífs B með þeim hætti að skylda til greiðslu miskabóta hafi skapast á grundvelli 26. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993. Var A sýknaður af öllum kröfum B í málinu.

Kærður var úrskurður Landsréttar þar sem máli A á hendur B hf. var vísað frá Landsrétti. Undir rekstri málsins í héraði höfðu orðið þau mistök að ranglega var skipt um nafn stefnda. Hæstiréttur vísaði til þess að ekki væri við neinar skráðar lagareglur eða fordæmi að styðjast við úrlausn þess hvaða réttarfarslegar afleiðingar þessi augljósu mistök við rekstur málsins í héraði ættu að hafa. Við þessar aðstæður væri rétt að velja þá leið við úrlausn um þennan réttarfarsannmarka sem líklegust væri til að stuðla að því að efnislega rétt niðurstaða fengist. Í dómi Hæstaréttar kom fram að enda þótt útilokað hefði verið að leggja efnisdóm á málið í Landsrétti eftir að framangreind mistök við meðferð málsins voru komin í ljós yrði að líta svo á að þar sem A hefði augljóslega verið réttur aðili málsins fyrir Landsrétti og ekki getað áfrýjað málinu gegn öðru félagi en því sem sýknað var í héraði hefði Landsrétti borið að ómerkja dóm héraðsdóms og málsmeðferðina í héraði frá og með að nafni stefnda var ranglega breytt í B hf. Samkvæmt því voru hinn kærði úrskurður Landsréttar og dómur héraðsdóms ómerktir og málinu vísað heim í hérað til löglegrar meðferðar frá og með þinghaldi 17. desember 2020 og dómsálagningar að nýju.