G krafði N ehf. um skaðabætur vegna tjóns sem varð á innbúi hans af völdum myglusvepps í íbúðarhúsnæði sem hann tók á leigu hjá N ehf. N ehf. hafði hins vegar uppi gagnkröfu í málinu um greiðslu vangoldinnar leigu. Talið var að ekki yrði annað ráðið af gögnum málsins en að ákvæðum byggingarreglugerðar hefði verið fylgt við byggingu hússins. Þá hefði ekkert komið fram sem benti til þess að myglusveppur hefði verið til staðar í því þegar G tók það á leigu og yrði að miða við að N ehf. hefði ekki fengið vitneskju um tilvist hans fyrr en um einu og hálfu ári eftir að leiguafnot G hófust. Í kjölfar lagfæringa sem þá var ráðist í hefði G látið hjá líða að fylgja tilmælum frá N ehf. um að lofta betur út úr húsinu og yrði ekki séð að félagið hefði verið upplýst um þróun mála fyrr en í algjört óefni hefði verið komið og tjón á innbúinu orðið að veruleika. Var því ekki talið að skilyrði væru til að fella skaðabótaskyldu á N ehf. Var N ehf. því sýknaður af kröfu G en krafa N ehf. um endurgjald fyrir leigu húsnæðisins tekin til greina.

S slasaðist þegar bifreið var ekið yfir fót hennar í janúar 2014. Í júní 2015 greiddi V hf. henni bætur á grundvelli álitsgerðar læknis og lögmanns sem þá lá fyrir, en þeir töldu að slysið hefði ekki haft í för með sér varanlega starfsorkuskerðingu fyrir S. Tók S við bótunum með fyrirvara um mat á varanlegri örorku og aflaði í kjölfarið álits örorkunefndar á afleiðingum slyssins, sem komst að þeirri niðurstöðu að varanleg örorka hennar væri 10%. Höfðaði S þá mál á hendur V hf. til heimtu frekari bóta. Deildu aðilar bæði um gildi fyrirvarans sem S hafði gert við bótauppgjörið og hvort leggja bæri niðurstöðu örorkunefndar til grundvallar. Héraðsdómur taldi að fyrirvari S hefði verið fullgildur og að leggja bæri álit örorkunefndar til grundvallar niðurstöðu um varanlega örorku hennar. Var krafa S því tekin til greina. Hæstiréttur staðfesti þá niðurstöðu héraðsdóms að leggja bæri álit örorkunefndar til grundvallar í málinu. Hvað fyrirvarann varðaði vísaði Hæstiréttur til þess að í honum hefði falist nýtt tilboð af hálfu S þess efnis að hún samþykkti ekki uppgjörið að því er laut að varanlegri örorku. Yrði að leggja til grundvallar að V hf. hefði samþykkt það tilboð. Þá hefði uppgjörið farið fram að teknu tilliti til fyrirvarans sem hefði verið ótvíræður og skýr. Hefði uppgjöri vegna líkamstjóns S því ekki verið lokið að því er laut að varanlegri örorku. Var hinn áfrýjaði dómur samkvæmt því staðfestur.

Aðilar deildu um hvernig haga skyldi vaxtaútreikningi á lánssamningi sem var bundinn ólögmætri gengistryggingu. G og H kröfðust viðurkenningar á því að árleg hlutfallstala kostnaðar 3,95% í greiðsluáætlun sem gerð var samhliða veðskuldabréfinu skyldi halda gildi sínu fram að endurútreikningi lánsins hjá A hf. Var sýknukrafa A hf. reist á því að um útreikning vaxta skyldi fara samkvæmt bráðabirgðaákvæði X við lög nr. 38/2001 um vexti og verðtryggingu þannig að um uppgjör skuldbindingarinnar færi eftir því sem greindi í 18. gr. laganna. Með vísan til dóms Hæstaréttar í máli nr. 327/2013 taldi Hæstiréttur að bein og órjúfanleg tengsl hefðu verið milli gengisbreytingarinnar og þeirra vaxta sem vísað var til í lánssamningnum. Samkvæmt því hefði ákvæði hans um vexti verið ógilt í skilningi 1. mgr. 18. gr. laga nr. 38/2001. Þá var ekki fallist á að greiðsluáætlunin hefði falið í sér bindandi loforð um að árleg hlutfallstala kostnaðar yrði óbreytt óháð þeim forsendum sem bjuggu að baki lánskjörum og skilmálabreytingum sem átt höfðu sér stað. Var niðurstaða héraðsdóms um sýknu A hf. því staðfest.

B var vikið úr starfi sem stuðningsfulltrúa á sambýli sem Ö rak í kjölfar atviks sem átti sér stað milli B og eins íbúa sambýlisins. Deildu aðilar um lögmæti brottvikningarinnar og hvort B ætti rétt á skaða- og miskabótum úr hendi Ö. Héraðsdómur taldi að Ö hefði brotið gegn rannsóknarreglu stjórnsýslulaga með því að láta ekki fara fram fullnægjandi rannsókn á atvikinu og þeim ávirðingum sem á B voru bornar áður en honum var vikið fyrirvaralaust úr starfi. Hefði brottvikning hans því verið ólögmæt. Dómurinn taldi hins vegar ósannað að B hefði orðið fyrir tjóni vegna brottvikningarinnar, en dæmdi Ö til að greiða honum miskabætur. Hæstiréttur féllst á með héraðsdómi að málsmeðferð Ö hefði verið í andstöðu við 10. gr. stjórnsýslulaga. Þá taldi rétturinn að B ætti rétt á skaðabótum úr hendi Ö vegna þessa sem voru hæfilega metnar 2.000.000 krónur, auk miskabóta sem ákveðnar voru 500.000 krónur. Var Ö því gert að greiða B samtals 2.500.000 krónur.

A og B kröfðust ómerkingar á nánar tilgreindum ummælum í 32 liðum sem N o.fl. höfðu viðhaft í starfi sínu sem fréttamenn hjá tilteknum fjölmiðlum. Lutu öll ummælin að ætluðum kynferðisbrotum A og B sem þá voru til rannsóknar lögreglu, en málin á hendur þeim voru síðar felld niður. Héraðsdómur féllst á að ómerkja 13 af þeim ummælum sem um ræddi. Þá var N o.fl. gert að greiða A og B nánar tilgreindar miskabætur og jafnframt mælt fyrir um birtingu forsenda dómsins og dómsorðs í fjölmiðlum. Í dómi sínum rakti Hæstiréttur atvik málsins með hliðsjón af ákvæðum stjórnarskrár um tjáningarfrelsi og friðhelgi einkalífs. Þá fór rétturinn jafnframt yfir hin umþrættu ummæli og þau áhrif sem málið hafði haft á A og B. Staðfesti Hæstiréttur í öllum tilvikum niðurstöðu héraðsdóms um ómerkingu ummælanna, svo og niðurstöðu hans um rétt A og B til miskabóta. Þá kvað rétturinn sömuleiðis á um birtingu forsendna dómsins og dómsorðs í fjölmiðlum að viðlögðum dagsektum.

Ágreiningur aðila snérist um tengsl á milli kjarasamnings Samtaka atvinnulífsins og Samtaka rafverktaka annars vegar og Rafiðnarsambands Íslands hins vegar og svonefnds fyrirtækjasamnings sem gerður var á grundvelli kjarasamningsins. R krafðist þess að eftir gildistöku kjarasamningsins ætti hann að fá greidd laun í samræmi við launataxta þess samnings. Í dómi Hæstaréttar kom fram að á því tímabili sem dómkrafa R tæki til hefði hann fengið greidd laun frá R ohf. eftir fyrirtækjasamningnum. Hefðu þau laun verið hærri en hæsti launataxti rafiðnaðarmanna án sveinsprófs samkvæmt kjarasamningi en R hefði borið þau laun eftir þeim samningi. Var því ekki fallist á það með R að laun hans hefðu verið lægri en lágmarkskjör eftir kjarasamningi þannig að fyrirtækjasamningurinn hefði farið í bága við 1. gr. laga nr. 55/1980 um starfskjör launafólks og skyldutryggingu lífeyrisréttinda. Samkvæmt þessu og að öðru leyti með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var kröfu R hafnað.

E og dánarbú HS kröfðust þess að felldir yrðu úr gildi tveir samningar milli E annars vegar og H og B hins vegar um leigu hinna síðarnefndu á hluta úr jörðinni Kálfaströnd 1 í Skútustaðahreppi. Meðal þess sem kom fram í samningunum var að H og B yrðu ábúendur á jörðinni og þótti ljóst af málatilbúnaði þeirra að þau miðuðu við að þau hefðu réttarstöðu ábúenda í skilningi ábúðarlaga nr. 80/2004. Héraðsdómur taldi að það væri ósanngjarnt í skilningi 36. gr. laga nr. 7/1936 að bera framangreind ákvæði samninganna fyrir sig gagnvart E og var krafa um niðurfellingu þeirra tekin til greina. Vísaði héraðsdómur meðal annars til þess að ákvæði samninganna um að H og B yrðu ábúendur á Kálfaströnd væru þeim mjög hagfelld en skertu verulega möguleika E til að ráðstafa eign sinni sem og þess að ákveðinn aðstöðumunur hefði verið á milli aðila. Þá var jafnframt fallist á að breyta skyldi ákvæði síðari leigusamningsins, sem kom í stað ákvæðis fyrra samningsins, um leigugjald þannig að leiga skyldi miðuð við niðurstöðu matsmanns sem lá fyrir í málinu. Að öðru leyti sýknaði héraðsdómur H og B af kröfu E og dánarbús HS. H og B áfrýjuðu niðurstöðu héraðsdóms hvað framangreind atriði varðaði til Hæstaréttar sem staðfesti dóminn með vísan til forsendna hans.

Aðilar deildu um rétt K til launa í uppsagnarfresti eftir starfslok hans hjá lífeyrissjóðnum S, en K hafði látið frá sér fara yfirlýsingu um starfslok sín sem framkvæmdastjóra S á heimasíðu sjóðsins vegna fyrirhugaðrar umfjöllunar fréttaskýringaþáttarins Kastljóss um hin svonefndu Panamaskjöl. Byggði K á því að hann hefði óskað eftir starfslokum hjá S með hagsmuni sjóðsins í huga og án þess að afsala sér neinum þeim réttindum sem hann hafi notið samkvæmt ráðningarsamningi. S byggði á hinn bóginn á því að K hefði að fyrra bragði og án fyrirvara óskað eftir að ljúka störfum hjá sjóðnum. Þá hefði K brotið gegn lögum nr. 129/1997 svo og trúnaðarskyldum sínum gagnvart S með því að upplýsa ekki um tilvist tveggja erlendra félaga sem óumdeilt var að K tengdist sem réttlætt hafi fyrirvaralausa brottvikningu hans úr starfi. Héraðsdómur taldi að K hefði mátt líta svo á að stjórn S væri ljóst að hann væri ekki að hverfa frá starfi sínu án þess að til vinnuframlags hans eða launagreiðslna í uppsagnarfresti kæmi. Þá yrði yfirlýsing K ekki skilin þannig að hann hefði talið sér skylt að láta af störfum án samningsbundins uppsagnarfrests. Taldi dómurinn ennfremur að ekki hefði verið sýnt fram á að K hefði brotið svo af sér í starfi að varðað gæti fyrirvaralausum brottrekstri og riftun ráðningarsamnings, sem telja yrði að S hefði í raun gert. Var krafa K um ógreidd laun í uppsagnarfresti því tekin til greina og var sú niðurstaða staðfest í Hæstarétti.

ÞI krafðist þess að viðurkennt yrði að hann ætti forkaupsrétt að tólf hlutum í Þ ehf., sem hann var meðal hluthafa í, vegna sölu EI, IMJ, SID, SIS og ÞJ á hlutunum 4. janúar 2016, sem ÞI taldi aðallega hafa verið til K ehf. en að öðrum kosti til S ehf. Í samþykktum Þ ehf. var kveðið á um að stjórn félagsins hefði forkaupsrétt fyrir hönd þess en að því frágengnu hefðu hluthafar forkaupsrétt að hlutum í hlutfalli við hlutafjáreign sína. Efndi ÞI til samstarfs við þrjá menn, sem áttu saman félagið K ehf., um fyrirhuguð kaup á hlutum EI, IMJ, SID, SIS og ÞJ í Þ ehf. Af því tilefni gerðu ÞI og K ehf. fyrir hönd óskráðs einkahlutafélags tilboð 4. júní 2015 um kaup á hlutum þeirra sem þau samþykktu sama dag. K ehf. innti hins vegar kaupverð hlutanna af hendi 4. janúar 2016 án þess að ÞI veitti til þess atbeina sinn eða gerðist stofnandi eða hluthafi félags, sem ætlað var að standa að kaupunum, en eigendur K ehf. stofnuðu síðar S ehf. í þeim tilgangi. Talið var að með samþykki EI, IMJ, SID, SIS og ÞJ á tilboðinu 4. júní 2015 hefði komist á samningur sem háður hefði verið tilteknum skilyrðum en að þeim uppfylltum skyldi hann efndur ekki síðar en 4. janúar 2016. Þegar samningurinn hefði komist á hefði einkahlutafélag, sem ætlað var að verða kaupandi hlutanna, ekki verið stofnað. Yrði því að leggja til grundvallar að ÞI og K ehf. hefðu einir og í sameiningu notið réttinda og borið skyldur kaupanda samkvæmt samningnum. Hefðu EI, IMJ, SID, SIS og ÞJ með samþykki tilboðsins gengist undir að hlíta því að ÞI og K ehf. gætu á síðari stigum ákveðið upp á sitt eindæmi að færa réttindi sín og skyldur samkvæmt samningnum til félags, sem þeir myndu stofna til eignarhalds á hlutum í Þ ehf. Hefði hvorki verið stofnað slíkt félag né hefði ÞI efnt í eigin nafni fyrir sitt leyti þær skuldbindingar sem hann tók á sig með tilboðinu. Ekkert hefði því orðið úr þeim kaupum sem komust á með samþykki tilboðsins. Á hinn bóginn hefði K ehf. 4. janúar 2016 innt af hendi til EI, IMJ, SID, SIS og ÞJ greiðslur sömu fjárhæðar og mælt var fyrir um í tilboðinu og þau framselt að endurgjaldi hluti sína í Þ ehf. Með því hefði komist á nýr kaupsamningur og yrði K ehf. að teljast hafa verið kaupandi samkvæmt honum. Þegar sá samningur komst á hefði orðið virkur forkaupsréttur sem ÞI naut sem hluthafi í Þ ehf. og hefði hann tilkynnt stjórn Þ ehf. að hann nýtti þann rétt innan tilskilins tíma. Var því viðurkenndur forkaupsréttur ÞI á hlutunum á nánar tilgreindu verði vegna sölu þeirra til K ehf.

L hf. höfðaði mál á hendur Ö til heimtu skuldar sem til var komin vegna yfirdráttar á reikningi S ehf. en Ö átti helming hlutafjár í félaginu og var í stjórn þess. Höfðu Ö og fyrrverandi eiginkona hans gengist í sjálfskuldarábyrgð vegna yfirdráttarins. Í dómi Hæstaréttar kom meðal annars fram að S, forveri L hf., hefði gert ráð fyrir að farið yrði eftir „Samkomulagi um notkun ábyrgða á skuldum einstaklinga“ í tilviki S ehf., þótt lántaki hefði verið félag, en ágreiningslaust var að greiðslumat hefði ekki verið gert á S ehf. Var vísað til þess að það leiddi þó ekki sjálfkrafa til þess að L hf. gæti ekki byggt á ábyrgðaryfirlýsingunni heldur yrði að beita heildstæðu mati á fyrirliggjandi atvikum með tilliti til atriða sem um ræðir í 2. mgr. 36. gr. laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga. Var vísað til þess að Ö hefði mátt vera fullkunnugt um fjárhagsstöðu S ehf. og að engum haldbærum gögnum hefði verið til að dreifa um að fjárhagur félagsins hefði á þeim tíma er Ö undirritaði ábyrgðaryfirlýsinguna, verið með þeim hætti að S ehf. hafi ekki getað greitt skuldir sínar. Að því virtu var talið að ekki væru efni til að víkja til hliðar ábyrgðaryfirlýsingu Ö á grundvelli 36. gr. laga nr. 7/1936. Með sömu rökum var ekki fallist á að ógilda bæri yfirlýsingu L hf. á grundvelli 33. gr. sömu laga. Þá var talið að málsástæður Ö þess efnis að ábyrgðaryfirlýsingin væri fölsuð og hann hefði ekki verið upplýstur um aðilaskipi á kröfunni væru ekki studdar viðhlítandi gögnum og því haldlausar. Var krafa L hf. því tekin til greina.