G höfðaði mál til viðurkenningar á nánar tilgreindum mörkum jarðarinnar E gagnvart jörðunum S og V. Þ og K áttu jörðina S í óskiptri sameign en Þ einn jörðina V. Héraðsdómur féllst á kröfu G um nánar tiltekin merki jarðanna. Landsréttur komst hins vegar að þeirri niðurstöðu að G hefði ekki tekist sönnun þess að merki jarðanna væru með þeim hætti sem lýst væri í kröfugerð hennar. Hæstiréttur leit til þess að aðal- og varakrafa G fól í sér tvö sjálfstæð sakarefni um landamerki jarðar hennar og tveggja grannjarða sem ekki voru sömu eigendur að. G hefði borið við höfðun málsins í upphafi að marka kröfur sínar þannig að eftir atvikum hefði verið unnt að dæma aðgreint um þær hvora um sig. Eins og á stóð í málinu var vegna þessa annmarka á kröfugerð um merki milli jarðanna málinu því vísað frá héraðsdómi án kröfu. Þ. Í dómi Hæstaréttar kom einnig fram að sá málatilbúnaður Þ, sem var áfrýjandi fyrir Landsrétti, að krefjast ekki þar fyrir dómi að sameiganda sínum að S yrði gert að þola dóm í málinu, hefði átt að leiða til frávísunar málsins frá réttinum að hluta eða öllu leyti hefði ekki framangreindur annmarki verið á kröfugerð G um merki milli jarðanna.

Kærður var dómur Landsréttar þar sem máli A og S gegn B var vísað frá Landsrétti á þeim grunni að A og S hefðu ekki sýnt fram á að verðmæti þeirra hagsmuna sem um væri deilt í málinu svöruðu til áfrýjunarfjárhæðar. Hæstiréttur staðfesti með vísan til forsendna niðurstöðu hins kærða dóms.

A höfðaði mál gegn B til heimtu skaðabóta fyrir að víkja henni fyrirvaralaust úr starfi grunnskólakennara vegna kinnhests sem hún veitti 13 ára nemanda. Byggði B á því að háttsemi A hefði falið í sér gróft brot í starfi og viðvera hennar á vinnustað myndi valda áframhaldandi skaða fyrir starfsemi skólans. Því hefðu verið uppfyllt skilyrði til að víkja henni fyrirvaralaust úr starfi með vísan til málsgreinar 7 í grein 14.8 í kjarasamningi Sambands íslenskra sveitarfélaga og Kennarasambands Íslands vegna Félags grunnskólakennara. Hæstiréttur tók fram að þótt ekki væri réttlætanlegt að kennari veitti nemanda kinnhest yrði við mat á því hvort brot A teldist gróft að skoða háttsemi hennar heildstætt á grundvelli allra atvika. Hefði háttsemin verið óundirbúið viðbragð A við kinnhesti sem nemandinn veitti henni eftir að hafa neitað að fylgja fyrirmælum. Í því hefði ekki falist líkamleg refsing eða líkamlegt inngrip í refsingarskyni sem starfsfólki er óheimilt að beita samkvæmt 1. mgr. 13. gr. reglugerðar nr. 1040/2011 um ábyrgð og skyldur aðila skólasamfélagsins í grunnskólum. Enn fremur bæri að líta til þess að A hefði strax tilkynnt um atvikið til skólastjórnenda og þannig leitast við að koma málinu í réttan farveg innan skólans. Skólastjóri hefði þó ekki gripið til sérstakra aðgerða sem hefði verið rétt við þessar aðstæður. Í ljósi þessara atvika var ekki fallist á að A hefði orðið uppvís að grófu broti í starfi. Þá hefði fullyrðing B um að áframhaldandi störf A við skólann myndu valda skaða fyrir starfsemi hans með vísan til öryggis nemenda ekki verið studd neinum frekari rökum eða gögnum. Samkvæmt þessu hefðu skilyrði umrædds kjarasamningsákvæðis til að víkja A fyrirvaralaust úr starfi án undanfarandi áminningar ekki verið uppfyllt og ákvörðun B því ólögmæt. Var B gert að greiða A bætur vegna fjártjóns og miska.

Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að ekki hefðu verið næg efni fyrir Landsrétt til að ómerkja héraðsdóm. Þótt börn A og B hefðu ekki verið tilgreind í stefnu til héraðsdóms sem stefnendur eða í heiti málsins fyrir héraðsdómi hefði í dómsorði héraðsdóms verið mælt fyrir um að D skyldi greiða hvoru barni fyrir sig miskabætur. Hæstiréttur tók fram að í ljósi þess að enginn ágreiningur hefði verið uppi um aðild málsins eða kröfugerð hefði mátt bæta úr þessu með því að tilgreina börnin sem stefnendur í þingbók og síðan í dómi, sbr. b-lið 1. mgr. 114. gr. laga nr. 91/1991. Þá féllst Hæstiréttur ekki á að aðrir annmarkar hefðu verið á héraðsdómi sem leitt hefðu getað til ómerkingar hans. Dómur Landsréttar var því ómerktur og málinu vísað til löglegrar meðferðar fyrir Landsrétti.

Staðfestur var úrskurður Landsréttar þar sem hafnað var kröfu um að landsréttardómari viki sæti í málinu. Þá voru ekki efni til að ómerkja úrskurð Landsréttar án kröfu vegna þess að allir dómarar málsins kváðu upp hinn kærða úrskurð þar með talinn sérfróður meðdómsmaður, enda bæri fyrir Landsrétti öllum dómurum máls að ráða til lykta atriðum um rekstur þess sem sæti kæru til Hæstaréttar.

Ágreiningur málsaðila laut að því hvort R og Í væru bundin af samkomulagi frá 26. ágúst 2019 milli þáverandi ríkislögreglustjóra og Á. Samkomulagið laut að samsetningu launa Á en með því var hann færður upp um sjö launaflokka og fimm þrep og föstum mánaðarlegum yfirvinnustundum fækkað úr 50 í þrjár. Fól þetta í sér u.þ.b. 50% hækkun grunnlauna Á sem leiddi til samsvarandi hækkunar á lífeyrisréttindum hans í B-deild Lífeyrissjóðs starfsmanna ríkisins. Þegar samkomulagið var undirritað voru tvö og hálft ár í að skipunartími Á rynni út en í því var tekið fram að það gilti út skipunartíma hans. Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að R hefði sem forstöðumaður ríkisstofnunar haft formlega heimild til að meta þörf og taka ákvörðun um fjölda fastra yfirvinnustunda sem aðstoðar og yfirlögregluþjónar fengju greitt fyrir mánaðarlega, innan þeirra fjárheimilda sem embættið hafði. Hins vegar taldi rétturinn að með samkomulaginu hefði R farið út fyrir þær efnislegu heimildir sem hann hafði samkvæmt lögum og kjara- og stofnanasamningi til að breyta samsetningu launa Á og að ákvörðunin hefði af þeim ástæðum verið ólögmæt. Hæstiréttur taldi hins vegar að í samkomulaginu hefði falist bindandi loforð og að þar sem það hefði snúið að Á sem launþega yrði að líta til reglna á sviði vinnuréttar við mat á skuldbindingargildi þess. Var ekki talið sannað að Á hefði verið grandsamur um að R hefði skort efnislega heimild til að taka þá ákvörðun sem fólst í samkomulaginu. Var því varakrafa Á tekin til greina.